26 Februari 2018: Kiwi's en fietsen

De muziek deze keer van Anxiety club, een band uit wellington die wel een heel speciaal publiek had tijdens het muziekfestival aan de Kapiti coast.

Daar sta je dan, omgeven door 'deer tracks' en niets ander bij je dan een elastiekje. Helaas geen venison steak dus tonight.

Ging nog even een wandeling maken langs de Hapuka river. Dat 'langs' viel erg tegen. Door de aardbeving en de regen was de rivier nogal wat veranderd. Hij slingerde in feite heen en weer door het dal. Nou ben ik niet vies van door een riviertje waden, maar het stroomde wel snel en bovendien was de temperatuur nogal aan de lage kant. Nadat het water een schoenmaat boven mijn knie kwam hield ik het maar voor gezien.

Ik reed de van naar de oever, waar ik met een lekker boek, een biertje en een lekker muziekje de rest van het weekend doorbracht.

Tussendoor ook nog even de tennis bijlen gescherpt, de competitie begint immers weer en een nieuwe blessure heeft zich nog niet aangemeld. Een oudje, maar hij doet het nog prima. De bespanmachine bedoel ik!!!

Ben niet de enige die wel eens uit boosheid de sloophamer gebruikt. Deze man had een blok beton aangevallen en een stukje beton was door de huid geschoten (bij het kruisje) en richting zijn nek gegaan. 'Hans, dat haal jij er wel even uit toch?' Ben er dapper aan begonnen, maar zonder het goede materiaal (sonde, wondklemmetje) toch best een opdracht. Heb het stukje niet weten te lokaliseren, maar voelde wel de nodige vaten onder mijn vinger pulseren. Dichtgeplakt en toch maar afgevoerd naar Christchurch. Hoorde later dat hij van chirurgie naar thorax chirurgie en vervolgens naar KNO was doorgeschoven.

Onze ambulance was ook nog uitgevallen. Ik had ze de vorige keer al gezegd dat er een lampje brandde. 'She'll be allright', waarmee menig Kiwi enig risico afdoet als het komt wel goed. Tot hij niet meer reed dus. Mijn busje leek ineens op een heuse 1970 overvalbus!

Het lieflijke haventje van Picton waar ik de nachtboot nam om op tijd te zijn voor het Coastella (wie verzint er zo'n verschrikkelijke naam) muziek festival.

Tiny town, waar 2 of 3 muzikanten maximaal 4 gasten vermaken met 1 nummer. Leuk idee, maar we hebben daardoor wel veel leuke muziek gemist want we waren niet de enigen die het wilden zien.

Let vooral op het zoontje van een van de spelers op dit kleine podium.

Zowaar, de eerste Nederlandse band die we in NZ hebben gezien, My baby. Ze waren behoorlijk populair hier. Niet veel tekst, maar dat kwam waarschijnlijk door de grote hoeveelheid Nederengels die ik bij de voorbereiding over het podium hoorde gaan.

Toch kwam iedereen voor 'the Black Seeds'. Prima band, maar al met al

Voorjaars schoonmaak? Ik was met een paar vrienden naar Blenheim voor de 'Dog point winery picnic', een culinair spektakel op een zeer gerespecteerde winery. Heerlijke wijnen, met het beste voedsel van Nieuw Zeeland. Helaas bleek de schoonmaakster het huisje dat we gehuurd hadden niet te kunnen vinden. Moesten we zelf aan de slag.

Dat ging de een wat beter af dan de ander.

De winery lag er weer fantastisch bij. Wou dat ik zo'n stroompje over de property had lopen. Die druiven zijn ook niet gek trouwens.

Overzicht foto'tje.

Het bachanaal aan tafel 19.

Er worden maar maximaal 200 gasten toegelaten. Een elitair gezelschap dus.

Mijn nieuwe vrienden uit Wellington. Was overigens de best geklede man van van het festival.

OK, die slippers.... maar dat mag in Kiwi land.

Een dag later zouden we gaan fietsen, we hadden immers wat uren te gaan voordat we terug konden vliegen. De Kiwi's hebben het gepresteerd om nog geen 10 km te doen. Maar wel 5 wineries bezocht een heerlijke platters (er was nog ruimte) bij Giessen winery gegeten.

Nog even wat live muziek waar ook deze jonge zwaluwtjes van genoten. En dan breekt een (voorgenomen) periode van soberheid aan.......

Nienke was in Kapiti achtergebleven om aan haar artistieke kant te werken. Eerst moest een halve steen nog eens gehalveerd worden. Whetu helpt een handje.

Na weken het internet te hebben afgestruind naar een leuk design, beginnen dan eindelijk de vage printjes in fraaie 3D vormen te veranderen.

Zo heb je een half blokje,

en even (nou ja) later een fraai kunstwerk. En dan ben je al snel de nodige schuurkramp vergeten.

Benieuw waar het komt de staan.

Er moet thuis nog wel wat afgemaakt worden.

Oh ja, we hebben 4 zusjes gekregen. Op een na, niet uit elkaar te houden. Maakten binnen zo'n puinhoop dat ze gisteren anar buiten zijn gegaan. Even het hekje vervangen. Van 1 mm fence naar 2.5 mm. Laat de ferret daar zijn tanden maar op stuk bijten. Da dames waren behoorlijk onder de indruk van de geluiden die de kune kune's prodeceren.
We sluiten af met nog een nummer van de Eastpointers (blijft maar daarine in de auto CD-speler), hier met 'Wahet we leave behind'.