7-2-2018: Van harte mooie dame!

Toen ik gisteren terug naar Kaikoura reed over de inland route kwam dit liedje langs. Prachtig, de Nieuw Zeelandse Brooke Fraser met Aqualung en het liedje 'Who are we fooling' van haar CD 'Flags':

Die blauwe daar aan het eind, dat is mijn busje. Op weg naar het Zuidereiland voor 3 weken. Nog een keer een helpende hand in Kaikoura. De reparaties aan de wegen zijn eindelijk zover dat het verkeer er mondjesmaat langs kan en dus heeft mijn privé vliegmaatschappijtje besloten het vliegen op Kaikoura te staken. Met de ferry dus deze keer.

Raar weer hier in Kaikoura. Bij 30 graden lag het hele stadje in de warme mist die van de baai opkwam.

"Ground control to Major Tom". Space ship achtige wolken formaties in de avond. En warm, warm. I know, jullie zitten in de sneeuw. Extremen.

Vanwege Waitangi day en een vrij genomen maandag hadden Nienke en ik 4 dagen op het Zuidereiland. Tijd om haar wat dingen te laten zien die ik eerder in mijn eentje had verkend. Hier een bezoekje aan Castle hill in Arthur's pass.

Erg vroeg opgestaan, vandaar de trui.

Volgens Nienke net een canyon uit 'Lucky Luke'.

In ieder geval een heel erg groot doolhof. Heerlijk om te dwalen.

We wilden eigenlijk door een 600 meter lange ondergrondse rivier gaan waden. We kwamen echter een ruim 2 meter knaap tegen die het net gedaan had. Het gaafste dat hij ooit gedaan had zei hij, maar het was vrieskoud en het water kwam tot aan zijn kin. Daar waren we niet helemaal op voorbereid. Volgende keer dus toch maar de wetsuits mee! Dus op naar de 'Devil's Punchbowl waterval. Stunning,

'Waarom gaan we niet het achterland in' zegt Nienke. Well, why not? We rijden tenslotte in een krachtige 4 wheel drive. En dus een gravel road op naar de 'Middle of nowhere'.

In 'The Middle of Nowhere' (staat echt niet op de kaart!) aangekomen is het zo mooi. Je verwacht elk moment de film crews van 'The Hobbit' of 'Lord of the rings' tegen te komen.

We besluiten naar een zelfs voor dit afgelegen gebied 'remote campsite' aan Harpers river te rijden. De bus is immers met voedsel en wijn geladen dus waarom niet. In de verte liggen de Blackhill range gletsjer en de besneeuwde bergtoppen van Mount Hutt.

Je kan op de foto's klikken om ze groter te zien. Hier een panorama foto bij Lake Coleridge.

's Ochtends ontbijten aan het meer.

Geen vervelend uitzicht toch?

De gebakken eieren met tomaatjes smaken goed, maar die koekenpan heeft zijn laatste reis gemaakt. De moeite van het afwassen niet meer waard,

Mmmmmm.

Bijzonder was dat er hier een paar meertjes speciale namen waren. Daar moesten we dus wel naar toe lopen. Hier zit Nienke bij Lake Ida. Ida is Nienkes overleden nichtje. Bijzonder momentje.

En dan ook nog Lake Evelyn. Nou ja, niet helemaal genoemd naar haar tweelingzus, maar close enough.

Jammer van al die boxthorn overal. Volstrekt zinloze scherpe prikkel struiken uit de categorie muggen, sandflies, Donald Trump; aanwezig maar buitengwoon irritant.

Tegen borreltijd nemen we ons fraaie plekje op de rotsen boven de Rakaia gorge in. Toch niet veel plaatsten in de wereld waar je zo fraai kan kamperen. Helaas waren we niet alleen deze keer. Dat touwtje dient een doel. Een misstap en je ligt 40 meter lager in de rivier.

Nog even naar de snel stromende (en dus geen zwem partij) Rakaia river gelopen. Cycloon Fehi had NZ nog even aangedaan met haar staart en vooral in de alpen en de westkust flink met water bestookt. Dat komt natuurlijk ook weer naar beneden.

Torentje gebouwd voor de kids.

Bij het avond eten maakte de ondergaande zon het uitzicht nog mooier. De nacht was m.n. voor Nienke onrustig. Vanwege de forse wind had ze het gevoel dat de bus elk moment een nattere parkeerplaats zou vinden aan de verkeerde kant van het touw.

Daarna op naar Akaroa, the little French town met 'gendarmerie' en 'Rue Jolie'. Helaas lagen er twee lelijke cruise ships in de haven en zat het stadje vol met 'oh' en 'ah' Amerikanen. Snel weg dus. We zoeken wel een baaitje aan de andere kant. Even de Otepatotu top beklommen voor een goed uitzicht.

Fraaie baaitjes, maar soms nogal lastig om er te komen. Via een 4WD track (die hebben wij toch?) rij je hoog langs de berg (komt niet vaak voor dat Nienke slechts naar mij kijkt en niet naar het uitzicht met de afgrond uit het raam) hopend dat er niet nog iemand het onzaluge idee heeft eghad vandaag deze route te nemen, want er is absoluut geen ruimte om elkaar te passeren. Wij zijn in zo'n geval ook nog de 'dal-partij'.

Vlak voor een van die 'durfal' weggetjes een fraai uitzicht over de baai van Akaroa.

Nienke on top of the ....eh her world.

Vele schietgebedjes verder hebben we ook deel twee van het horror pad overleeft en eindigden we in Okains bay. Nogal druk voor onze begrippen (toch zeker 30 andere campers). Een dag later zou daar Waitangi day gevierd worden. Wegwezen dus.

We belanden in Little Akaloa bay (dan moet je ook maar geen Chinezen vragen de plaatsnaam bordjes te maken). De zelfgeplukte mosseltjes staan te pruttelen (was wel een koude dip trouwens in Le Bons bay). Geen zee deze keer, maar een tennisbaan als achtergrond.

Tegen de avond nog even ons oude brood voeren aan de meeuwen op de pier.

En dan wordt je wakker in de regen. Wolken scheren over de bus. Op naar Christchurch dus.

Kiwi humor, een waarheid als een koe! Wellicht de beste behandelings methode ook.

Bezoekjes aan het herstelde Arts centre (prachtige bronzen beelden van Trevor Askin) en de Arts gallery (leuke presentatie van Jacqueline Fahey).

En een foto collage van eikenbomen die voortgekomen zijn uit de zaadjes die Adolf Hitler bij de prijsuitreiking van de Olympische spelen in 1936 aan de winnaars gaf. Bizar, maar bijzonder.

Dit is geen art, maar buiten het museum staat een flits camera verdekt opgesteld. Zo verdekt zelfs dat er door de boom ervoor nog geen verkeer crimineel gepakt is. Kiwi logica. We besluiten nog tapas te eten bij de Botanische tuin en daarna worden we gestraft voor 4 dagen pret. Nienkes vlucht is 3 kwartier vertraagd en de snelweg is afgesloten zodat ik 3 kwartier mag omrijden over de inland route. Awel, binnen is binnen. 4 heerlijke dagen, maar nu mag Nienke haar verjaardag alleen vieren. Van harte!