23 april 2018: Back down under.

Terug in Nieuw Zeeland na een kort en heel druk bezoek aan Nederland. De mooie weken met mijn moeder en zus zitten nog vers in het geheugen. Deze foto laat het spel van zon en regen zien in Paradise bij Glenorchy.

Lekker bijgekomen en gepraat in een geweldig huis in Queenstown.

De zon komt door als ik van de parkeerplaats (Amsterdamse problemen in Queenstown) terug naar de stad loop.

Een laatste fish and chips bij de enige strandclub van Waikanae.

HEY, wat mot dat daar? Een slome seal bij Cape Palliser.

Vuurtje op de laatste avond in NZ.

Daarna was het terug naar dat platte landje.

Dat zeg ik, plat, geen berg te zien.

Wel erg veel mensen gezien in een korte tijd. Heerlijk familie weekend met de Engelen in Friesland.

Zoals Nienke al meldde met haar ouders een bezoek aan het Eise Eisinga planetarium in Franeker (absolute aanrader) en daarna even Franeker in (leuk stadje). Wat hebben jullie toch een mazzel met die kazen!!!!!

De oude battle grounds opgezocht en met een paar jaarclub genoten gegeten in Utrecht.

Wat een leuk stadsie is dat toch, nog een aanrader. 't Is echt nog gezelliger dan in mijn tijd.

Natuurlijk even de kids bezocht. Het ziet er nog fraai uit. Dank aan Floor en Susan die t.z.t. de boel een beetje bijhouden voor ons. Viel nog niet mee om er te komen. We wilden nog even wat spulletjes inslaan bij het grote tuincentrum, ... weg, moest plaatsmaken voor nog meer woningen. Dan maar via Wateringen, hé, mag je niet meer naar links?

Lunchen op het Scheveningse strand met mijn tante.

Bezoek aan de Limburgse familie, mijn oudtante van bijna 106 die nog 3 x per dag op de trimfiets zit (!!!), lunch bij mijn oom en daarna diner met mijn moeders tweeling zus.

Nog een dinertje met een paar oud huisgenoten, weer in het Haagse. Heel wat snelweg gezien in die 3 korte tijd. M.n. een bepaald type medeweggebruiker viel op. Het type dat in voornamelijk zwarte proleten bakken van meestal de Duitse merken rijdt, met van die haak-achtige koplampen. Tussen de 35 en 60, voldaan achteroverhangend in hun stoel, het hoofd iets schuin en met een arrogante blik en een houding van 'hier ben ik de baas' (en thuis vermoedelijk helemaal niet). Deze mannen (helaas ook een enkele vrouw) hebben geen idee wat een knipperlicht is. Tenminste, als ik na al een tijdje te hebben aangegeven dat ik ga inhalen (met 130km/u) en naar de linker baan opschuif (volgens de handleiding van hun auto is die baan van hen), komen ze toch met zo'n vaartje van 160 tot op je bumper en kleven daar vervolgens tot ze vriendelijk met hun middelvinger zwaaiend kunnen passeren. Dat helpt natuurlijk helemaal niet want daardoor wordt dit spelletje alleen maar leuker. Het maakt het nog leuker om ze of volkomen te negeren, of als de koningin terug te zwaaien. Moet zeggen dat het voorheen meer de bestelwagentjes waren, maar nu zijn het meer de pooier bakken. Deze bestuurders zijn ook erg goed in het van links naar rechts door een file zwerven of nog even langs een file scheuren om zich er op het laatste moment in te duwen. Volslagen zinloos natuurlijk want die paar honderd meter winst die je daarmee haalt, heb je bij een snelheid van 130 km/u (is immers gelijk aan 36,1 meter per seconde) even later in luttele seconden ook gehaald. Het draagt alleen maar bij aan meer files. De filemakers dus. Anyway........, voor zover het verkeer.

Kort bezoekje aan mijn oude praktijk met oud-collega Philip. Leuk om weer wat oude gezichten te zien. Daarna nog even fietsen in de duinen en lunchen met Philip en Lineke.

Dagje op bezoek bij onze Nieuw Zeelandse vrienden Ruben en Sabien in Bennekom.

Had ik al gezegd dat jullie zo'n mazzel hebben met die kazen? Hier zijn we aan het inslaan voor het Itjeshorst weekend.

Lekker met de hele familie Japans koken in ons onderkomen in Apeldoorn.

Statie portret. Nog wel even bij de directie geklaagd over een mankement aan de televisie. PSV-Ajax 3-0! Ik zou een nieuwe kopen.

We waren al vroeg op Schiphol om de BTW terug te claimen van onze Europese aanwinsten. Wilden ook snel inchecken, maar dat gaat zomaar niet bij Emirates. Alles gaat op Schiphol automatisch, maar niet bij Emirates. Zo'n Airbus 380-800 handelen ze gewoon manueel af. Ruim tijd voor een laatste etentje met Eef en Nico dus. 

En dit troffen we bij thuiskomst aan. Zoals het hoort, met rust, kalmte, geen mens te zien.

Meteen werk aan de winkel, een van de macrocarpas liet weer een flinke tak hangen. Geen gevaarlijke akties meer met een kettingzaag in de boom, gewoon een ketting er omheen en de tractor het werk laten doen.

Niet slecht voor een beestje (Massey Ferguson 35) dat ouder is dan ikzelf!

Paasvuurtje opgestapeld, weer wat blokjes voor de haard.

Feijoas, een Zuidamerikaanse vrucht die het goed doet in NZ, zeker ook in onze tuin. Smaakt naar een mengeling van ananas, peer, aardbei en guave. Wel erg veel voor ons tweetjes.

De vier nieuwe aanwinsten zijn al aan het verkleuren.

We moesten na al die lunches en diners echt wat grammetjes kwijt. Op de fiets dus. Mooi weer, maar een Southerly die ons lastig viel en net als bij Toon Hermans aan het eind van de Afsluitdijk, op de terugweg gewoon met ons meedraaide. Samen met het valse plat (we fietsten naar vrienden in de Gorge) zorgde dat voor spierpijntjes.

Nog een bruggetje over en de thee staat klaar.
Nu even studeren voor een cursus volgende week. Voor zover vrinden, gegroet!