12 June 2018: Kaikoura revisited.

Omdat ik er vanavond helemaal voor in de stemming ben een nummer van good old Rory Gallagher; 'What in the world'. Heerlijke blues.

De reis naar het zuiden ging niet zo voorspoedig als ik had verwacht. De snelweg, die klaar zou zijn, bleek toch niet zo 'af' als gezegd. Door enorme regenval waren er wat slips en werden de diverse 'potholes' vrij zichtbaar. Er is duidelijk nog veel werk te doen.

Het weer kan echter snel veranderen en in het weekend kon ik er toch op uit trekken met de net gerepareerde camera. Galapagos stofjes van de sensor verwijderd.

Deze zijn echter van mijn telefoon, want ook al waren de stofjes verdwenen, ik had de verkeerde voorkeuzestand nog aanstaan en dus waren vrijwel alle foto's nogal blauw.

Zoals hier.

Voor de zondagse wandeling was hij zelfs wat zwaar. Dus alleen de telefoon mee. Net als vorig jaar beklom ik Mount Fyffe, maar nu helemaal tot de top.

Met een groep collega's gingen we monter op pad. 28 km lang en 1602 m hoog. Ik denk dat de hond de tocht zeker 3 keer gedaan heeft.

De hut, waar de meeste mensen een nacht verblijven.

Wij liepen echter door en moesten en zouden de hele tocht in een dag doen.

Erg stijl op stukken en net boven de hut kwamen we de eerste sneeuw tegen.

De Alpen van het Zuider Eiland.

Vlakbij de top kniehoog door de sneeuw (I know, niet op deze foto).

En dan op de top een fantastisch 360 graden view.

De co-assistent had zelfs biertjes omhoog gesjouwd.

Uitzicht over het schiereiland waar Kaikoura ligt.

View naar het Noorden. Als je op de foto's klikt worden ze groter.
Het plenst echt neer op het moment. Wij zijn gezegend met zo'n 5 cm regen vanavond. En de 3 toegangswegen zijn al afgesloten waardoor een collega niet eens meer kan komen helpen. Rivieren overstroomd, etc. In ieder geval doet de oven, de haard en het internet het weer. De eerste week was even afzien. Kijk nu al uit naar het weekend, weer mooi dan en dus een nieuwe tocht. Terug komend op de muziek, 'What in the world indeed' Cheers.

Wow, het regent nu zo hard, het lijkt wel of het huis onder een waterval staat. Nog een nummertje dan; 'The sky is crying' door Gary B.B. Coleman, het is immers een echte bluesy night.