24 december 2008; Almost Christmas

Een kerstfeest zit er niet echt in voor ons, maar we hebben toch een bescheiden feestje met vrienden gehad afgelopen weekend. M.n. ook omdat het hammetje wat Nienke via haar werk had besteld voldoende was om alle All blacks, en hun tegenstanders, een week van te voeden. De keukenprestatie (naar een oud Maori recept van een collega) van Nienke mocht er wezen!

Een heerlijk zonnetje en een stel goede vrienden maakten de dag compleet.

’s Avonds in de tuin bij het ondergaande zonnetje nog even nakeuvelen. Geloof het of niet, maar dat was pas de eerste keer dat we hier in de tuin konden zitten!

Rest van de week weinig spannends. Werk gaat wel weer al denk ik er over om 3 dagen te gaan werken. Had dinsdagavond nog een dienst. Deed me denken aan mijn eerste praktijk op de Berensteinlaan. Daar was een vent die zijn draaiorgel af en toe voor ons raam parkeerde waardoor we niemand meer konden verstaan. "Nee meneer, ik hoor geen ruis aan uw hart maar wel Andre Hazes met 'Een beetje verliefd". Die man had nog de euvele moed om binnen te komen collecteren ook. Hier was er een invasie van de Salvation Army die met een 50-tal dames christmas carols kwam spelen in de hal voor de Emergency room. Kon amper de bloeddruk meten van een jonge man met dikke benen, maar aan de stoom uit zijn oren las ik een bloeddruk van 195/128 af. De Wellingtonian nierdokters weten dat aan het gebruik van pijnstillers maar waren vergeten een klassieke Nederlandse vraag te stellen: eet u ook drop? Ja dus, kilo's! Ze hadden de avond van te voren net een paar zakken voor kerst (!?!?!?) ingekocht en de helft al verorberd.
Inmiddels is de vakantie hier aangebroken. Een grote stroom van auto's naar het noorden. Alles is dicht, van real estate agent tot de overheid. Het hele land ligt plat tot eind januari. Kon nog net voor de vakantie een afspraak krijgen voor mijn wortel. Vanmorgen vroeg het plafond van de lokale tandarts bewonderd. Een poster van Kiwi-bachs deze keer, dat zijn Nieuw Zeelandse holiday homes. Joe Jackson op de achtergrond, leuke assistente en Jason de joviale tandarts, je zou bijna voor je plezier gaan. Omdat het echt pijpestelen regende vandaag maar wat rondgetoerd. Het lokale museum van Te Horo bezichtigd; een echtpaar dat gewoon hun hele leven niets had weggegooid en daarmee de schuur had gedecoreerd, aandoenlijk. Helaas begon daarna de verdoving wat uit te werken. Wel toepasselijk; het is hondeweer, ik heb pijn en morgen is het precies twee jaar geleden dat we na Myrthe en Floris ook nog Tristan verloren.

Wij wensen iedereen een goed 2009 en neem je voor extra veel met je kinderen te genieten van het leven. Sterk spul hè, die Fishermans friends.