29 Januari 2009; Hairydoctor

Alsof je hoofd te lang in de zon heeft gestaan zoekt het haar als smeltwater lagere regionen op, met een merkwaardige voorkeur voor wenkbrauwen, oren, neus en rug. Een kleine reflector op 'space' gericht achterlatend. De haren achterna kijkend wordt je wat welvingen gewaar die weinig met spieren te maken hebben, dat wil zeggen, voor zover je het kan zien. De eerste zijn zelfs wat wazig omdat dichtbij kijken zonder vergrootglazen inmiddels niet meer aan moeheid kan worden toegeschreven. En voor die ene keer dat je dan wat doet aan sport betaal je de morgen erop een hoge prijs; het gevoel alsof je door een roedel Nieuw Zeelandse rugbyers bent besprongen, pijnscheuten in gewrichten waarvan je het bestaan niet vermoedde.
Genoeg gezwets, nu even over onszelf! Omdat de batterijen van onze weegschaal de laatste tijd wel erg snel leeg waren vonden we dat het tijd werd om weer wat actiever te worden. Ik heb Nienke een fitness apparaat voor haar verjaardag gegeven (ik weet het, ik weet het, maar als ik iets koop ben ik zo enthousiast dat ik het niet tot haar verjaardag kan uithouden) en er zelf meteen ook maar een gekocht. De eerste twee dagen heb ik me beperkt tot hersengymnastiek. De Duitse gebruiksaanwijzing van de ene ging nog wel, maar de Chinese gebruiksaanwijzing van de home gym was wat anders. Hoewel ik het grootste respect voor de Chinezen heb en Chinees eten heerlijk vind heb ik toch wat moeite met Chinese karakters voor zover ze niet in Mah Yong voorkomen, zeker als die samengaan met zakken vol boutjes en moertjes (erg handig om ze op de handleiding te nummeren, maar op de zakken en de boutjes niet). Zeg maar een Ikea handleiding tot de tiende macht. Enfin, het zit in elkaar en van de onderdelen die ik nog over heb hoop ik maar dat ze als reserve zijn meegegeven. Zo hebben we nu ons eigen kleine fitnesszaaltje beneden. Kunnen we ons volgende week zonder schuldgevoel aan het wijnfestival overgeven. Afgelopen weekeinde hadden we de Bievres over uit Taupo (hier lekker met een Hollandse pot nasi in het avondzonnetje). Hun zoon Joe deed mee aan een open water zwemwedstrijd in Wellington (2.8 km in de zee). Ik wist het natuurlijk niet van te voren en voelde me best wel schuldig tussen allerlei mensen van alle leeftijden, geslacht en vormen! Wie weet next year. Joe deed het net binnen het uur! De enige reden om niet mee te doen zou die annoying helicopter (of zoals een jong patientje zegt hairydoctor) zijn, die de hele tijd boven je hoofd hangt. Omdat de zomervakantie voorbij is begint alles weer een beetje tot leven te komen. Mensen gaan weer naar hun werk en dus mocht ik de eerste maandag 6 mensen hechten. Alleen een spijker kreeg ik niet uit een duim (je bent rechtshandig dus hou je de nailgun met je linkerhand vast, logisch toch?). Ook de huizenmarkt is weer wakker geworden. Twee properties die we reeds eerder zagen, maar waar astronomische prijsjes aan hingen, zijn ons weer aangeboden, nu voor prijzen die meer reeel zijn. Daarnaast nog een nieuwe, een fraai beetje Spaans huis, beachfront (zie de zee in het raam) en in goede staat (redelijk uniek hier). Het wordt een spannende tijd dus, want of we iets gaan kopen hangt nog van veel factoren af. Voorlopig bevalt het ons prima waar we zitten. Summer on the beach is niet slecht. Sluit af met een plaatje van gisterenavond (ik weet het, het wordt vermoeiend).