18 februari 2009: Another shoe incident

Tja, en dan hoor je ineens in hetzelfde rijtje als die verschrikkelijke Bush. Kreeg deze week een heuse schoen naar mijn hoofd gegooid! Nee, nee, tussen Nienke en mij is alles koek en ei, nee, het was op de praktijk. Gelukkig niet door iemand van Arabische afkomst en derhalve niet als belediging op te vatten, maar toch. Het projectiel trof me volkomen bij verrassing op mijn linker schouder en kin. Ik was een kleine ingreep aan het doen bij een geestelijk gehandicapte man met een ingegroeide teennagel. Ondanks alle hulp om hem voor de verdoving vast te houden had hij toch net een hand vrij om zijn schoen te lanceren. 10 punten en een ballon voor hem. Na afloop was hij toch wel weer erg dankbaar en konden we er allemaal om lachen. Minder geestig was een vrouw die duizelig binnenkwam en waarbij ik binnen een minuut de diagnose had (levensgevaarlijk totaal hartblok), direct een ambulance regelde, het ziekenhuis belde en een brief voor de specialist schreef. Snel werk zou je zeggen en een dankbare patient. Niet dus. De levensreddende service werd niet gewaardeerd. Ik had amper naar haar omgekeken en dus wilde ze de rekening niet voldoen en die van de ambulance ook niet. Daar had zij immers niet om gevraagd maar ik. Wat moet je daar nou op zeggen. Nog zo'n verbazend staaltje; ik stelde dementie vast bij een oudere dame met geheugen problemen (en een gevaarlijke situatie thuis, je weet wel , van die ploffende pannen e.d.) vast. Voor nadere diagnostiek verwezen naar de geriater die ook nog (terecht) haar rijbewijs af nam. Krijg ik de hele familie over me heen; nou moesten ze haar de hele tijd halen en brengen. Of ik wel wist wat ik op mijn geweten had, ze reed immers alleen maar kleine stukjes. Mijn opmerking dat je ook op kleine stukjes een ongeluk kan veroorzaken werd niet gewaardeerd. Gelukkig kun je hier 's avonds dan wel weer lekker relaxen met prachtige uitzichten of bij Nienkes heerlijke lamsboutjes met mintsaus.
Of je afreageren met een lekker partijtje tennis of hockey. Zondag na een heerlijk en uitermate gezellig etentje met vrienden in Welington (3 uur 's nachts en aardig wat wijn geproefd) tegen een jong team gehockeyd. Met de tong op het kunstgras gewonnen (letterlijk en van de zwaartekracht). Ook de eerste twee tenniscompetitiewedstrijden zitten er weer op. Helaas beiden net verloren (2-4) , maar wel tegen de twee finalisten van vorig jaar. Vooral afgelopen woensdag was heerlijk. Tegen de lokale selectie werd het net geen 3-3. Ze hadden in 2 jaar geen set meer verloren! Vanavond Landa en Rutger hier die kwamen eten en Mah Yongen. Hadden hun eigen spelregels meegenomen, mijn versie, maar dan uitgebreid met regel 145: Let op hem: De laatste regel is de allerbelangrijkste. Let op de listige mandarijn, die meestal schuilgaat in de vermomming van dokter Hans. Hij zal proberen het spel naar zijn hand te zetten door steeds nieuwe spelregels te introduceren dan wel bestaande naar zijn wens aan te passen. Let goed op en negeer deze pogingen; speel bij de hierboven beschreven 144 regels!! Het zal u niet verbazen dat ik zonder enig mededogen heb uitgehaald en de Chinese hakbijl op tafel om elke fout genadeloos af te straffen.