29 july 2009: Geld maakt niet gelukkig

Dit is echt zo steil en die dame is echt zo stoer. Natuurlijk wilden we nog even die zwarte piste doen waar we vorig jaar zo'n plezier hadden gehad. Omhoog geklommen tot de rand van de bergrug, er overheen en daar was een prachtig stuk ijs zo groot als een basketbal veld. Daar moest je over heen om bij het begin van de piste te komen. Nou had ik in 8 jaar mijn ski's niet laten kanten, de poging om over het ijs te kanten was dan ook bij voorbaat gedoemd te mislukken en mijn ski's verloren direct grip (dit voor de technici. Voor de niet ingewijdenen; FC Knudde). Over een soort enorme ijsbol gleed ik een twintig tal meter naar beneden uit het zicht van alles en iedereen en kwam in een sneeuwkom terecht. Mijn portemonnee, gevuld met muntjes voor de koffiemachines, brak mijn val en derhalve ook bijna mijn heup. Een langzaam groter wordende blauwe plek in de vorm van Australie prijkt nog enige weken als souvenir op mijn linker zijde. Na mijn waardigheid bij elkaar geschraapt te hebben en het bewijs van mijn knulligheid van me af te hebben geslagen vond ik Nienke, vrolijk bochtjes draaiend enige tientallen meters onder me, terug. In het geheel niet verontrust, tot mijn teleurstelling. Omdat de rest van de piste ook nogal ijzig (beetje wit poeder op een erg fraaie blauwe en vooral gladde ondergrond) was konden we niet uitkomen op de plek waar we vorig jaar middels een sneeuwbrug weer naar de onderkant van de lift konden terug skieen. Calorieën zwetend klauterden we met de ski's op de nek weer naar boven om daar te ontdekken dat er dit jaar geen sneeuwbrug was, maar slechts een diep dal met aan de andere zijde de lift. Mijn imitatie van de meneer die vlotjes in schuss naar beneden ging en tot een derde aan de andere zijde weer omhoog kwam eindigde wederom in 'humiliation'. Naar beneden ging prima en een stuk omhoog ook, maar een ijsklomp veranderde mijn richting en ik kan u verzekeren, sneeuw is nog steeds koud en smaakt nergens naar. Gelukkig kan Nienke (hier op de foto met op de achtergrond mount Taranaki, een andere vulkaan 150 km verder) mij altijd terugvinden op de piste, want met mijn rode broek en rood/oranje skiejack val ik naast de ski capriolen ook nog op (de Kiwi's volharden zelf met zwart en grijs wat hun skiekleren betreft). Nog een leuke anekdote daarover trouwens; ik kocht dat jack een aantal jaren geleden alweer en bracht Tristan naar zijn klas pronkend met mijn fonkelnieuwe jas. Trekt een van Tris zijn klasgenootjes aan mijn arm en vraagt 'werk jij bij de vuilnis?'

Hoe dan ook, een geweldig weekend; alleen maar blauwe lucht, aangenaam zonnetje en lekker geskied ondanks de ijzige pistes en een onverlaat op een snowboard (de BMW's en Mercedessen van de piste) die nog even zonder voorrang te geven tegen Nienke aan vloog. Nienke hinkt nu rechts en ik links. In de erg leuke Riverlodge hebben gezellig gegeten met Wendy en Greg, een Kiwi-Engelse combinatie uit Auckland en daarna nog lang met hen en de eigenaars met wat lekkere glaasjes pinot noir bij het houtvuur gezeten. Vanaf de lodge nog een prachtig zicht op mount Ruapehu en de ondergaande zon. Zondagmiddag nog even uitgestapt bij een van de vrijwel bevroren watervalletjes op de berg, prachtig maar frisjes. Toch maar even thuis gaan douchen. Deze week moet dan eindelijk de consent loskomen en kan er legaal gebouwd gaan worden. Het schijnt langzaam wat warmer te worden en de zonsopkomst van vanmorgen droeg daar een steentje aan bij.

U bent weer bij.

22 july 2009: Oe oe oe oerend hard

Geen swine flu, maar wel overal spierpijn. Een weekend heel hard gewerkt. Op zaterdag opnieuw de bracken (Nieuw Zeelandse fern) aangevallen en de hele dag een open vuur aangehouden met het tuinafval. Ondanks al het wassen en douchen roken mijn handen op maandag nog naar vuur. Wel heerlijk weer nu, goed nieuws voor Koen en Marjolein die over twee weken komen.

Zondag heeft Nienke zich weer door het struikgewas gebaand en een berg nieuwe fuel voor next weeks fire vergaard. Ik heb met de kettingzaag een hoop takken klein gemaakt en vervolgens met onze trekker naar de shed gebracht (Deb, he's ready for you now!).

Je zou niet zeggen dat de trekker en ik even oud zijn niet? We starten alletwee nog zonder problemen, maar ik ben iets minder roestig. Moet er wel nog even aan wennen. Bij het achteruit in parkeren in de schuur kwam ik klem te zitten. Eega's aanwijzingen daarna hielpen niet erg en we gingen van klem naar klemmer. Er waren twee opties; de schuur afbreken of de trekker ontmantelen. Beiden niet erg aantrekkelijk. Gelukkig brachten enkele balken onder het rechter wiel net voldoende lift om weer vrij te komen en ons huwelijk te redden.

Wel een lekker gevoel op die trekker. Ga eens kijken of ik nog een CD van Normaal kan vinden. Met de beroemde woorden van Bennie Jolink in mijn hoofd: 'Een umweg maken kost alleen moar tied, Recht veur zien raap en anders niet' scheurde ik tussen de wei en de schuur, die nu half vol hout ligt. Zondag avond konden we beiden bijna geen cm bewegen zonder te kreunen. De week begonnen met brufen als ontbijt. Maandag meteen weer een vergadering over een nieuw in te voeren manier van spreekuur doen. Ben niet heel populair bij die universiteits juffrouwen; been there, seen it, tried it, discarded it. Zoals Anne altijd zei, we hebben mensen nodig die konten kunnen wassen. Nou ja, na twee dagen werken weer de vrije woensdag en dus weer werken op het land. Zou met de builder de nieuwe garage deuren erin zetten. Kom ik om 9 uur aanrijden, zit de deur er al in.

De rest van de dag de spijkers verwijderd uit al het sloophout en daarna op werkbare lengtes gezaagd. Wij bouwen sustainable en dus gebruiken we het afvalhout voor het bouwen van een nieuwe stal, houtschuur en kippenhok. Een hele dag heerlijk in de zon, met 125 hardrock ballads op de achtergrond, kopje Indian buttter chicken soup en Tui's, een paar in de boom (Nieuw Zeelandse vogels) en de rest in blik (Nieuw Zeelands bier).

Komend weekend gaan we de spieren op een ander manier testen. Skieen. Nienke heeft vanmiddag de sneeuwhoogtes en de weersverwachting bekeken en een hotelletje geboekt. 160 cm sneeuw en zon het hele weekend! Gelukkig heeft onze kamer een bubbelbad!

16 juli 2009: Aardbeving

Een rustig weekje hier. De kiwis spreken van de koudste winter die ze zich kunnen heugen en blijven zoveel mogelijk binnen. Vandaag echter weer klagen dat het zo warm was, net Hollanders. De natuur blijft je hier verrassen. Gisteren zaten we met vrienden te eten hier toen de grond hevig begon te schudden, alsof iemand 3 seconden zenuwachig met de benen zat te schudden. Een aardbeving van 7.8 op de Richter schaal trof het zuidelijkste puntje van het zuidereiland en dat konden wij helemaal hier boven voelen. Toch wel echt, compleet met tsunami waarschuwing en diverse naschokken van boven de 5. De natuur verraste ook twee kiwis die de in de bergen achter ons huis (die ik al zo vaak fotografeerde) wandelden dit weekend, op weg naar een berghut op de besneeuwde bergtoppen. Ze werden overvallen door een sneeuwstorm met temperaturen van -20 graden en overleefden het niet Heel erg, maar weer een waarschuwing; bereid je goed voor en neem geen risico's als je hier gaat wandelen. Glen de builder is nu echt begonnen bij ons huis. Veel van het beton rond het huis is verwijderd en onze rotonde ziet er ineens uit als een outdoor motor race circuit. Ik hoop dat die diggers snel weg zijn want ze laten ook blijvende impressies achter in de duinen, zonde. Gelukkig ziet het er aan de voorkant allemaal fantastisch uit. Zeg nou zelf, de brievenbus maakt het toch helemaal af? Vandaag 9 extra patiënten op het spreekuur. Heerlijk met die kou, allemaal 6 tot 8 laagjes aan. Dat schiet zo lekker op bij het onderzoeken. En dan nog een paar goochemerds die aan het eind van het consult nog iets vragen over een inmiddels weer zorgvuldig ingepakte vlek of zo.
De consulten voor de swine flu suspects zijn ook helemaal leuk. De patiënten zitten in een apart kamertje te wachten met masker op. Eerst uitgerbeid handen wassen. Ik kleed me dan op de gang om; handschoenen, plastic schort en een speciaal mondkapje dat veel weg heeft van een eendenbek (heb al gevraagd of ze hem niet in het oranje hadden, leuk voor de kinderen). Terwijl mijn leesbril door het mondkapje de hele tijd beslaat probeer ik dan de hygiënische regels zo veel mogelijk in acht te nemen, hetgeen heel lastig is als ze kinderen meenemen die lekker op de thermometer zitten te kauwen, kwijlend over het bureau hangen of een wedstrijdje speed-niezen doen terwijl ze rondjes 38.3 in het kleine kamertje draaien. De thermometer is trouwens al diverse malen ontvreemd, fijn nietwaar.
Het ministerie heeft er nu voor gezorgd dat we Tamiflu uit de National stock kunnen voorschrijven, dan is het gratis (anders iets van 90 dollar). Moet ik natuurlijk wel een formulier voor invullen dat dan gefaxt (dus de isolatiekamer uit en dan weer terug) moet worden voordat ze het recept krijgen. Dat bevordert de hygiënische regels natuurlijk wel! Omdat ik er geen zin in had om die formulieren telkens met de hand in te vullen heb ik er een electronisch gemaakt. Hoeven we alleen nog maar een paar hokjes aan te kruisen. Kreeg ik een bericht van de apotheker dat dat formulier niet goed is omdat er geen logo van de regionale gezondheids organisatie opstond. Heb hem toch even duidelijk uitgelegd dat dat toch wel heel erg Duits was en dat die daar de oorlog NIET mee gewonnen hebben. Een fan minder, maar die zeurt voorlopig niet meer.
Heerlijk weer het komend weekend, Nienke heeft vandaag op haar vrije dag al weer 3 tankjes erdoor geslashd met de brushcutter. Een weiland bijna bracken vrij. Ga morgen een paar bomen te lijf met de kettingzaag, misschien moet ik die maar naar het werk meenemen om een logo aan te brengen in de toonbank van de apotheek.

8 juli 2009: Forever fun in foggy New Zealand

Na een rustig rommel maandagje met regen en lunch in Otaki vertrokken we naar Wellington om het stadse leven in te duiken na het rural weekendje in Kapiti. Helaas daar ook een start met regen, helemaal volgens de Nieuw Zeelandse wintervoorspellingen; beneden regen en boven sneeuw. De ijselijke Southerlies bleven ons gelukkig bespaard maar omdat shoppen en flaneren niet echt je dat is met een nat pak begonnen we met een bezoekje aan Te Papa. Natuurlijk als eerste het cafe bezocht op de first floor voor de broodnodige flat white met carrot cake to start the day properly. Ik ben er nu al heel wat keren geweest maar het blijft een fantastisch museum; uitgebreide info over al het natuurgeweld in dit land met een heuse disaster top 10 uitvergroot op de muur, even een nep-earthquake beleven, de giant squid bewonderen en onze kennis van Te Reo Maori testen....Viel een beetje tegen, alleen Kia Ora (goedendag, hallo) en Tena Koe (beste...) wist ik meteen. We hebben ons prima vermaakt met de interactive foto wand die je zelf kunt vullen met teksten en foto's en natuurlijk kon Barbier Forever daarop niet ontbreken. Toch even leuk, ook als je 42 bent. Dat we toch wel een stel oude dozen zijn imiddels merkten we daarna toen we kaartjes kochten voor een ride-on experience door New Zealand; in een gefingeerde 3D reis raas je over de bergen en hang je op je kop aan een bungee jump. Toen we de zaal inkwamen zagen we twee stoelen die niet zouden bewegen en dachten; dat lijkt ons eigenlijk wel prima, alleen die beelden zonder dat ge-shake. Bleek na de film dat we ons geld terug kregen want voor deze twee seats mochten ze geen geld vragen! Voelden ons toen toch wel een beetje.......nou ja.
Foto hieronder is genomen op de floor die gewijd is aan de Maori cultuur en gebruiken; het is een officiele marae (bijeenkomst huis) in het museum die gebruikt wordt voor officiele ontvangsten.
Naast twee halve dagen in het museum hebben we nog wat geshopt, door the botanic garden gelopen en zijn we naar een goed toneelstuk in het Circa Theather geweest op dinsdag en woensdagavond zeer gezellig uit eten in Cuba street met Landa en Liesbeth, het leek net jc-eten!
Donderdag werd een Sims Road dagje met handen uit de mouwen in het tien-jaren project; de tuin 'bracken'-free maken. Dat heeft Juud geweten maar wat kan die werken! Even lekker alle frustraties eruit gooien met een potje high-speed-gardening. We hebben nu vrijwel het eerste paadje naar de beach gemaakt, helaas nog geen foto maar iedereen die Juud kent gelooft dit verhaal wel.
Vrijdagmorgen vroeg op weg via Wanganui naar Taupo, met onderweg echt Nieuw Zeelandse uitzichten dus we moesten weer even op de kiek. Blijft mooi, in welk jaargetijde dan ook.

Na een snelle drop off van onze tassen in het motel in Taupo zijn we doorgereden naar Wai-O-Tapu (sacred waters), een thermal park net boven Taupo. Wij zijn daar eerder geweest begin 2007 maar het blijft prachtig met al die kraters, poelen, kleuren en dampen. Vooral de rotte eieren (sulphur) dampen waren nogal heftig dankzij het straffe windje.. Dankzij Juud staan wij ook weer een samen op een foto voor de verandering, bij de prachtige green lake (kratermondje). En nog een laatste bewijs dat Juud ook echt dit unieke stukje Nieuw Zeeland heeft meegepakt op haar bliksem bezoekje, niet slecht he?! Na een flinke donkerbruine pint in de kroeg en een Italiaans dineetje sloten we de laatse avond van Juud bij ons af met swingen bij een live band op een end-of-semester-party (waar je in je oude school uniform moest komen om de mooiste prijzen te winnen). Aparte combi van mensen blijft het altijd, die NZ'se kroegen, ook hier in Taupo leek het Paekakariki wel.....Een niet zo lady like lady van in de veertig was zich alvast aan het troosten met de verwachting dat ze ondanks haar korte school rokje alleen de poedelprijs zou winnen en kon nog net de bar halen, afgewisseld met blokes die doordrinken zonder ook maar 1 poot te verzetten ondanks de swing muziek. Met als laatste uitsmijter voordat we besloten het feest te verlaten de slechtse cover van The Wall van Pink Floyd ooit.....pas halverwege het nummer herkenden we de tekst. Zaterdagmorgen om 8 uur fris en fruitig op naar de airport voor de vlucht naar Auckland. Effe inchecken, zo gepiept. En zoals dat dan gaat met zeer punctuele mensen (Hollanders!) moet je dan wachten........Zonder flat white en zonder carrotcake want het grand cafe op deze airport is op zaterdag dicht! Moest de eigenaar bijkomen van die hordes door-de-weekse commuters?
De eerste tien minuten dachten we; ach ja wat wolken niet zo handig maar we zien de andere vliegtuigjes nog staan en hebben zonet het vliegtuig naar Wellington zien vetrekken. But that's New Zealand weather for ya; 'foggy as' after 20 minutes:
10 minuten later moest de mevrouw van Air New Zealand gaan vertellen dat het vliegtuig vanwege de fog niet kon landen en moest gaan uitwijken naar Hamilton (halverwege Taupo en Auckland) omdat anders de fuel op zou zijn! Eh, ja omdat de alternatieve shuttle die je dan helemaal naar Auckland gaat rijden er een tikke langer over doet dan dat vliegtuigje mis je dus alle internationale aansluitingen....... Jeezzz, wat een domper en niet echt een leuke afsluiting van dit bezoek. Maar 1 ding is zeker; Nieuw Zeelandser kan het niet. Arme Juud. Maar ze bleef lachen en bijzonder calm en collected, as always. Good on ya! En hieronder dan uiteindelijk; Air New Zealand flight NZ 2972 vertrekt naar Auckland!

We baalden erg met Juud mee, maar hier hadden we ook geen oplossing voor, behalve natuurlijk lekker langer in NZ blijven! Maar dat dat niet zomaar kon begrijpen we ook wel. Gelukkig kon Juud alsnog rond middernacht naar Singapore vliegen en kregen we maandagmiddag rond 4 uur een sms dat ze veilig geland was op Schiphol....oef!

Na ontbijtje in Taupo en wat inkopen voor het eten vertrokken we naar Kinloch voor een gezellig weekendje in de stromende regen met Miriam en Erik en de kids. Altijd gezellig in Kinloch, zo ook nu ondanks de regen. Na wat potjes Mah Yong en ietsje teveel wijn moesten we nog even herinneringen ophalen aan The King of Pop door even mee te swingen op 'Don't stop 'til you get enough', wie kent 'm niet?!

Ondanks de nog steeds forse wolkenlaag op maandag morgen reden we naar het ski gebied in Whakapapa Village voor onze eerste ski dag van dit jaar op Mount Ruapehu . Zoals te zien op de foto hingen de wolken er nog, maar het skieen ging verder prima. Nog niet alle pistes waren open maar we zoefden weer naar beneden als vannouds. Niet zo heel flatteuse foto (die ik niet mag deleten van Hans want hij valt nog wel mee, zegt hij). Nou ja, dan maar als bewijs dat we inderdaad onze winter doop hebben gehad. Tenslotte nog even een witte mount Ngauruhoe (mount Doom in Lord of the Rings) op de achtergrond. Het lijkt bijna niet echt maar zo zag het er echt uit; prachtig en mystiek. Na een hele fijne week (Juud we missen je!), weer aan de slag. Hans met de swine flu die hier nu de eerste drie slachtoffers heeft geeist en ik met de solid waste. Fun fun.......

tot snel, Nienke