21 Juni 2010: We hebben een hond!!!

Vrijdagen zijn meestal niet zo erg, maar een paar uur en het is weekend. Mijn eerste patient was een schizofreen met religieuze wanen. Zijn diabetes was helemaal ontregeld. Lastig praten met zo iemand die mij en passant ook nog voor atheist uit maakte. Hij hoefde van god geen medicijnen meer in te nemen dus, en met een grijns op zijn smoel keek hij me aan en zei: so what are you going to do about that? Well, I'm gonna call the mental health team. Daar had hij niet op gerekend en luid protesterend dat hij dan wel zijn medicijnen zou innemen vertrok hij. De volgende patient begon al in de wachtkamer te huilen, pffft. Nr. 3 kwam gelukkig niet opdagen, kon ik even bijkomen voor de vierde, een dame van een collega die niet van opereren houdt en mij had gevraagd een gezwelletje weg te halen. Oh, eh, and John said you wouldn't mind removing this thing of my face too. Tuurlijk, tijd zat! Gelukkig had Nienke het goede plan om aan het eind van de middag wat wijn en voedsel in te pakken en bij vrienden binnen te vallen. Het werd een hele late avond met ... karaoke. Had het tot dan toe altijd weten te vermijden, maar nu zat er helaas niets anders op. Gelukkig smaakte de wijn en bleken er nogal wat goeie nummers op te staan (Animals, Creedence, Eagles, Deep Purple, etc.). Omdat de gastheer na de heerlijke chardonnay ook nog glaasjes slibowitch begon te serveren viel de nog resterende schroom van me af. Daarmee ging niet alleen de kwaliteit van het zingen naar beneden, maar het kritisch vermogen duikelt rechtevenredig mee, zodat iedereen volop bleef genieten.
Zaterdag eerst wat geshopt; nieuwe lees lamp, vijzel (voor de echte Indonesische rijsttafel), wijn en ............ de hond, een Hollandse herder genaamd Wodan. Daarna op naar het internationaal filmfestival in Wellington waar we drie films (I wish I knew, een Chinese film over Shang Hai, the Rattling, een Kiwi film over een jongetje die uit verveling inbreekt en een leuk gesprek heeft met de eigenaar die thuis blijkt te zijn, en de Myth of the American sleepover, pubers vlak voor ze naar high school gaan) hebben gezien. Duurt nog 2 weken dus wellicht gaan we dit weekend weer. De dag afgesloten met een visje in de sports bar, waar we de tweede helft van the All Blacks - South Africa (31-17) nog hebben mee gepakt. Op de terugweg reed ik alweer in mijn 5e fuik hier (in Nederland ooit éénmaal mogen blazen), prima hoor. Zondag sloten we het culturele weekend af met een strijkkwartet in de memorial hall in Paekakariki. Die Memorial hall staat op het strand. Het was een heerlijk weertje, zacht briesje en volop zon. Een onwerkelijk sfeertje met mulled wine (Glügwein) en warme pies in het voortuitzicht (heerlijk luchtje tijdens het concert) en golven op de achtergrond. Het Aroha string quartet speelde werken van Mozart, Gillian Whitehead (die het werk in Paekakariki schreef en van Nienke wel thuis had mogen blijven, had wel wat weg van Messiaen) en Dvořák. Voor het laatste deel kwam contrabassist Hiroshi Ikematsu ook nog even langs. Zeer aangenaam. En dan te bedenken dat Paekakeriki slechts een paar honderd inwoners heeft. Voldaan weer naar huis om onze hond Wodan niet te lang alleen te laten. Wodan is een lieve hond, buitengewoon waaks (de postbode was blij dat we de ketting hadden omgedaan). Net als de meeste andere honden erg dol op autorijden. En als farm dog erg vriendelijk voor de kippen. Slechts in twee dagen is hij al een getrainde jacht hond. Slechts een dingetje is niet helemaal normaal aan Wodan, hij plast erg vreemd!

Al met al een prima compromis voor ons beiden!

We sluiten af met weer eens een leuke bumper sticker, speciaal voor onze vrienden uit Welly (helaas geen foto deze keer); Vegetarian, old Indian word for 'lousy hunter'.