Wednesday 28 July 2010

30 juli 2010: The Kiwi Myth

Lieve allemaal,

't werd volgens Hans hoog tijd voor een berichtje van mijn kant (lees; er is eigenlijk niks leuks te melden, schrijf jij maar weer eens :-). Nou vooruit dan dat was het ook een beetje maar Hans is me gewoon altijd voor op zijn vrije woensdag. We zitten hier nu midden in de Kiwi winter, July is de koudste maand hier en dat merken we dan ook wel. Alleen 's ochtends en 's avonds als de zon onder is, maar dan merk je dat je in een huis woont zonder centrale verwarming. En een groot huis ook nog eens... De electrische dekens hebben we 's avonds wel even nodig maar dat komt ook omdat we toch nog wel zo ouderwets zijn dat we het onzin vinden om in de slaapkamer the panel heater aan te doen en aan te houden 's nachts. Da's voor watjes. Nu met die deken even aan zijn tenminste alleen semi-watjes.

Als ik dan 's ochtends met mijn stramme winterlijf (meelezende familie herkent dit) na een warme douche naar buiten loop terwijl de ochtend zon net goed begint te schijnen en de vorst (-1 hoor) weg aan het dooien is om vogelvoer neer te leggen en kippe-eitjes te rapen is de winter zo weer vergeten. Dan geniet ik van de mooie bergen en zee in de zon, van de vogelgeluiden terwijl ik de was op hang en van de koetjes die blij zijn om me te zien want dan krijgen ze hooi! Moet trouwens helaas wel melden dat het zieke kalfje door Hans gefotografeerd 2 weken geleden het niet overleefd heeft. Kennelijk wilde ze wel weer even en begon weer te eten maar 2 dagen later vond Doug haar 's ochtends alsnog niet meer levend in de shed. Ik voel me daar wel schuldig over want ik denk dat we het eerder hadden kunnen zien maar volgens Doug hoort dat er gewoon bij (if you have live stock, you've got dead stock as well). We verwennen de drie overgebleven kalfjes nu, dat begrijp je.

We leven een beetje winters tempo op dit moment, zijn actief in de weekends met afspraken en dingen doen rondom het huis. Op zich niet erg maar wat meer leven in de brouwerij zou wel mogen van mij maar dat valt gewoon niet mee als je maar met z'n tweetjes bent. Dus we hobbelen gewoon lekker door met dit weekend weer vrienden te logeren en op zondag nibbles and drinks voor de Sims Road residents. Tot nu toe 6 replies van de 12 uitnodigingen dus het loopt geen storm. Komt deels zeker doordat lang niet alle huizen op Sims Rd permanent bewoond zijn en aangezien wij die mensen niet kennen was toch die enveloppe in de bus of aan het hek met een punaise de enige manier om ze uit te nodigen. Maar goed, alle permanente mensen zullen er wel bij zijn. Dan vier dagen werken en donderdagavond naar Christchurch waar ik lekker helemaal niets ga doen dan een beetje rondslenteren en Hans een cursus gaat volgen. Gevolgd door twee dagen skieen met Ruben en Sabien, heb er veel zin in.
Mijn werk gaat lekker op dit moment ook al dienen zich af en toe problemen waar ik niet helemaal op gerekend had. Zoals gisteren een telefoon gesprek met een senior associate van Chapman Trip, 1 van de grote law firms hier in NZ. Zij had veel kritiek op een Memorandum of Understanding dat door Council en 2 vuilnis collectors getekend is en ook getekend zou worden door nr 3 die zij vertegenwoordigd. Duidelijk is dat ze dat niet gaan doen vanwege de risico's vervolgd te worden door de commerce commission omdat het riekt naar een prijs afspraak......oeps. Na het gesprek denk ik dat ze volkomen gelijk heeft dus dit is nu iets wat ik volgend week moet zien op te lossen. Ik heb niet veel meer gedaan dan het ding 'afgestoft' en laten tekenen want het lag al 2 jaar op de plank en heb dan zo'n team leader die roept 'legal advisors' kosten alleen maar geld en deze draft hebben zij gemaakt dus het zal wel goed zijn. Nou ken ik toevallig die advisor ook die het opgesteld heeft en dat is gewoon een druiloor dus ik had toch beter moeten weten. Nou ja, nog maar even op een plannetje broeden om ook die andere twee mee te krijgen. Ben ik potdomme toch weer juridisch bezig, er is geen ontkomen aan. Dit is wel even grappig; vorig weekend gingen we even trailer van Tim lenen en naar Otaki om gravel te halen om de drive wat op te kalafateren want dat was hard nodig na al dat bouwverkeer, kuilen en slippery. Komen we bij de opslag zien we dit bordje en zeggen tegen elkaar jee wat is dat duur zeg; 1 emmer voor $25 belachelijk! Maar ja, we moeten wat dus hoeveel cash hebben we bij ons?! '1 bucket?' vraagt de opzichter en klimt vervolgens in een medium size digger, vult de laadbak en dumpt die in trailer. That's $25 folks, thanks. Oef en haha een bucket is dus 1 hele trailer vol! Stupid Dutchies, city folk........
Zagen daarna by de bouwmarkt waar we nog langs moesten nog weer een nieuwe Kiwi phrase op het blackboard; 'If you loan someone $20 and you never see them again, it probably was a good investment'. True as.
Maar goed, na 1 load op zaterdag, 1 op zondag en vervolgens 8! ladingen door Hans op woensdag, ziet the drive er weer pico bello uit. Die man dacht natuurlijk meewarig cheap scraper dat -ie mij niet een lading laat bezorgen maar dan zou Hans met een kruiwagentje de hele drive over hebben gemoeten terwijl de grave nu zo uut 't bakkie op de goeie plek gegooid kon worden. En da's wel wat waard met een drive van 800 meter.

De titel van dit bericht komt van een boek dat ik gisteren heb gekocht. Een journalist and radio host is op onderzoek uitgegaan om uit te vinden 'Whatever happened to the number 8 wire, eighty million sheep, a good keen man, the pavlova and rugby, (horse)racing and beer? Grappig om te lezen want het is inderdaad zo dat de meeste Kiwi's zichzelf zien zoals omschreven in dit soort one-liners: You're a real Kiwi when 'the difference between summer and winter school uniform is a jumper', 'you don't care who sees you in your slippers'(=pantoffels), when 'you can't wait to get home from weddings and funerals so you can put on your track pants'. Hij kijkt naar wat er nog van waar is en komt tot de conclusie dat rugby, racing and beer nowadays rugby, lotto and sauvignon blanc is. Wat niet veranderd is dus is dat Kiwi's drinkers zijn en van gokken houden. Het eerste hoofdstuk 'Kiwi's don't complain' was meteen heel herkenbaar. Hij ergert zich zelf er ook aan and concludeert It's time for Kiwi's to rant, please don't mutter under your breath that you meal tastes like cardboard and then smile at the waiter as if you were posing for a family portret'. Ik heb laatst een 2-daagse project managent training moeten volgen met een hele groep collega's. Aardige vent maar trainen was gewoon niet z'n sterkste punt daar was iedereen het over eens, veel geklaag in de pauze's. Maar toen ik aan het einde even snel door het stapeltje feed back forms bladerde, kreeg hij alleen maar tienen behalve van mij. En dus gaat -ie vrolijk door met het trainen van nog meer council mensen. Hij stuurde me de week erna een mail om te bedanken voor de feed back trouwens, en ging er wat mee doen.

Als afsluiter, hier een van de songs van de cd bij het boek, over the ultimate dream van real Kiwi parents; I want to have an All Black. Onder Justin Brown New Zealand kun je op you tube nog meer songs vinden over NZ Myths.

cheers, x Nienke