8 april 2011: For one moment our lives met, our souls touched
Nienke had vrijdag een dames avondje bij Landa. Rutger zit in Nederland en als de kat van huis is ....Het schijnt dat er erg veel gepraat is en alleen een foto van de vroege morgen kon door de beugel. Guy belde mij om te vragen of ik dan van zijn kookkunst wilde komen genieten. Maar natuurlijk. En zo hadden we beiden weer een heerlijke avond waar we ons de rest van de week weer schuldig over kunnen voelen. Een dag later daarom ook de Dutch shop nog maar eens bezocht, we waren in de buurt en oude kaas trekt als een magneet. Zondag opperde ik dat ik wel even het gras zou gaan maaien. 5 uur later was ik klaar. Toen de ride-on mower er even mee ophield (zat een tak vast) en ik ernaast knielde zat ik met mijn rechter knie in een verse koeienvla. Ruikt bepaald niet lekker kan ik je verzekeren. Daarna knalde ook nog de demper van de gewone maaier af zodat de hele buurt kon horen wat we aan het doen waren. Maar het gras is gedaan. Dinsdag weer een typisch staaltje van NZ bureaucratie. Ik doe dienst en krijg lab uitslagen voorgeschoteld van een 87 jarige die met algehele malaise die dag was gezien. De lab uitslagen lieten acuut nierfalen zien en ik belde dus het ziekenhuis om hem aan te kondigen. Tot zover alles goed. Toen meneer zelf maar opbellen om hem te vertellen dat we een ambulance gingen sturen. Neemt hij niet op. In de PC natuurlijk geen next of kin. Telefoonboek; oud nummer. Dus bel ik zijn huisarts prive op om te vragen of zij misschien nog iets meer wist. Tja, er was een vriendin. Zij haar assistente prive bellen en die belde die naam weer door. Mevrouw gebeld en e.e.a. uitgelegd. Afgesproken dat de ambulance haar (100 m van meneers adres vandaan) zou oppikken omdat de bejaarde meneer nergens van wist. Ambulance gebeld, alles uitgelegd. Prima, hebben we goed gedaan dachten we. Krijgen vervolgens een telefoontje van de ambulance dat de manager heeft verboden om mevrouw op te pikken. Pats, klein ontploffinkje. Woedend bel ik de manager op en lieg een beetje om bestwil, zeggen dat dit typisch is voor Nieuw Zeeland, waarom iets makkelijk doen als het moeilijk kan. Als het misgaat jongedame dan bel ik morgen met veel plezier even met onze Dominion Post en gooide toen de hoorn erop. Inmiddels stond de ambulance natuurlijk bij meneer thuis en hadden geen idee waarom ze daar waren en ook meneer wist het niet. De vriendin was thuis aan alle excitement aan een vriendin aan het doorbellen terwijl ze op de ambulance wachtte. Daarom konden wij haar ook niet bereiken. verwarring alom. Tenslotte belde de ambulance maar met mij en hebben wij het op de werkvloer maar geregeld. En dat allemaal omdat een opgeschoten juffertje met een speldje 'manager' op haar kostuumpje zich strikt aan de regeltjes hield, want anders kon ze die nacht natuurlijk niet slapen. Pffff. Dat moeilijk doen heeft hier natuurlijk een functie, want als we alles hier heel erg efficiënt zouden doen had meer dan de helft geen baan meer. Daarom gaan hier nog een boel dingen op de ouderwetse manier. We hebben heel wat water over ons heen gekregen de laatse 48 uur. De kippen waren nat en de kat die in de van Guy geleende val was gelopen doorweekt. Ook de varkentjes hadden het niet drooggehouden. Hoewel hun dak netjes afloopt was de hoeveelheid water toch teveel voor het plateautje waar hun hut op staat en dus was hun hooi nat geworden. Heb ik daar vanmiddag een heuse dakgoot opgezet, maar niet nadat Thelma eerst dwars door een dakgoot heen beet. Onhandig als je geen vingers hebt, moet je alles proeven. Donderdag nog een verrassing voor mij, nadat de oral surgeon eerder al flink in mijn kaak had zitten hakken was de pijn terug gekomen. Mijn aftakelende lichaam (je wordt 50 dus wat wil je) leek afstand te willen doen van een kies. Ik had me er al bij neergelegd, maar de oral surgeon wilde er niet aan beginnen. Wat meer tijd en een paar extra borrels om te ontsmetten. Daar zeg ik geen nee tegen. Omdat ik de parkeertijd als echte Hollander toch vol moest maken ben ik me maar even te buiten gegaan in de Bose en computershop. Onze PC licht op apegapen en ik heb nu een nieuwe: 6 x 3.6 GHz, 2 x 1Tb HD, Windows 7 op een 60 Gb SSD, dat wordt genieten. Mooi schermpje erbij en een nieuwe camera voor skype. Heerlijk. We zijn binnenkort in Nederland. Voor het 50 jarig huwelijk van mijn ouders. Gaan een week op een geheim adres zitten. Daarvoor nog even Koninginnedag vieren in Amsterdam, een paar mensen een hug geven. Over hugs gesproken, bekijk dit hele vrolijk makende filmpje eens. Ideetje voor in jullie eigen stad? The muziek is van Alexandra Burke.
Welcome to our blog. On our blog we’ll regularly post about our adventures on the other side of the world. We moved to New Zealand in 2007 and settled in our small paradise on the Kapiti coast in 2010. A fantastic spot in Te Horo Beach. Nienke has been working as a manager for the Kapiti District Council in Paraparaumu in 4 different roles and has started her new role there in October 2019. Hans has been working as a part-time General Practitioner, first in Otaki and the last few years as a locum, mainly on the South Island.
Click here to translate the blog into your preferred language.
Het schijnt dat er erg veel gepraat is en alleen een foto van de vroege morgen kon door de beugel. Guy belde mij om te vragen of ik dan van zijn kookkunst wilde komen genieten. Maar natuurlijk. En zo hadden we beiden weer een heerlijke avond waar we ons de rest van de week weer schuldig over kunnen voelen. Een dag later daarom ook de Dutch shop nog maar eens bezocht, we waren in de buurt en oude kaas trekt als een magneet. Zondag opperde ik dat ik wel even het gras zou gaan maaien. 5 uur later was ik klaar. Toen de ride-on mower er even mee ophield (zat een tak vast) en ik ernaast knielde zat ik met mijn rechter knie in een verse koeienvla. Ruikt bepaald niet lekker kan ik je verzekeren. Daarna knalde ook nog de demper van de gewone maaier af zodat de hele buurt kon horen wat we aan het doen waren. Maar het gras is gedaan.
Dinsdag weer een typisch staaltje van NZ bureaucratie. Ik doe dienst en krijg lab uitslagen voorgeschoteld van een 87 jarige die met algehele malaise die dag was gezien. De lab uitslagen lieten acuut nierfalen zien en ik belde dus het ziekenhuis om hem aan te kondigen. Tot zover alles goed. Toen meneer zelf maar opbellen om hem te vertellen dat we een ambulance gingen sturen. Neemt hij niet op. In de PC natuurlijk geen next of kin. Telefoonboek; oud nummer. Dus bel ik zijn huisarts prive op om te vragen of zij misschien nog iets meer wist. Tja, er was een vriendin. Zij haar assistente prive bellen en die belde die naam weer door. Mevrouw gebeld en e.e.a. uitgelegd. Afgesproken dat de ambulance haar (100 m van meneers adres vandaan) zou oppikken omdat de bejaarde meneer nergens van wist. Ambulance gebeld, alles uitgelegd. Prima, hebben we goed gedaan dachten we. Krijgen vervolgens een telefoontje van de ambulance dat de manager heeft verboden om mevrouw op te pikken. Pats, klein ontploffinkje. Woedend bel ik de manager op en lieg een beetje om bestwil, zeggen dat dit typisch is voor Nieuw Zeeland, waarom iets makkelijk doen als het moeilijk kan. Als het misgaat jongedame dan bel ik morgen met veel plezier even met onze Dominion Post en gooide toen de hoorn erop. Inmiddels stond de ambulance natuurlijk bij meneer thuis en hadden geen idee waarom ze daar waren en ook meneer wist het niet. De vriendin was thuis aan alle excitement aan een vriendin aan het doorbellen terwijl ze op de ambulance wachtte. Daarom konden wij haar ook niet bereiken. verwarring alom. Tenslotte belde de ambulance maar met mij en hebben wij het op de werkvloer maar geregeld. En dat allemaal omdat een opgeschoten juffertje met een speldje 'manager' op haar kostuumpje zich strikt aan de regeltjes hield, want anders kon ze die nacht natuurlijk niet slapen. Pffff. Dat moeilijk doen heeft hier natuurlijk een functie, want als we alles hier heel erg efficiënt zouden doen had meer dan de helft geen baan meer. Daarom gaan hier nog een boel dingen op de ouderwetse manier.
We hebben heel wat water over ons heen gekregen de laatse 48 uur. De kippen waren nat en de kat die in de van Guy geleende val was gelopen doorweekt. Ook de varkentjes hadden het niet drooggehouden. Hoewel hun dak netjes afloopt was de hoeveelheid water toch teveel voor het plateautje waar hun hut op staat en dus was hun hooi nat geworden. Heb ik daar vanmiddag een heuse dakgoot opgezet, maar niet nadat Thelma eerst dwars door een dakgoot heen beet. Onhandig als je geen vingers hebt, moet je alles proeven. Donderdag nog een verrassing voor mij, nadat de oral surgeon eerder al flink in mijn kaak had zitten hakken was de pijn terug gekomen. Mijn aftakelende lichaam (je wordt 50 dus wat wil je) leek afstand te willen doen van een kies. Ik had me er al bij neergelegd, maar de oral surgeon wilde er niet aan beginnen. Wat meer tijd en een paar extra borrels om te ontsmetten. Daar zeg ik geen nee tegen. Omdat ik de parkeertijd als echte Hollander toch vol moest maken ben ik me maar even te buiten gegaan in de Bose en computershop. Onze PC licht op apegapen en ik heb nu een nieuwe: 6 x 3.6 GHz, 2 x 1Tb HD, Windows 7 op een 60 Gb SSD, dat wordt genieten. Mooi schermpje erbij en een nieuwe camera voor skype. Heerlijk. We zijn binnenkort in Nederland. Voor het 50 jarig huwelijk van mijn ouders. Gaan een week op een geheim adres zitten. Daarvoor nog even Koninginnedag vieren in Amsterdam, een paar mensen een hug geven. Over hugs gesproken, bekijk dit hele vrolijk makende filmpje eens. Ideetje voor in jullie eigen stad? The muziek is van Alexandra Burke.
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)