26 mei 2011: Het is rood, rood, wit, wit, zwart, bont en groen

We zijn er nog. Een groot deel van de wereld hing aan de lippen van weer een godsdienst idioot uit (waar anders) the U.S.A. Er waren zelfs hele hordes die geloofden dat de wereld echt zou vergaan, om te beginnen in ons fraaie Nieuw Zeeland. We hebben echter uitstel gekregen. Dankzij een bijbels rekenfoutje op zijn telraam vergaan we nu eind oktober en mag ik toch nog mijn 50e meemaken. Wel beroerd dat zijn apocalyptische vuurbol al voor mijn feestje eind van het jaar komt. Goed, die kleuren. Nee, dat zijn niet de kleuren van de vlag van een of ander tropisch land. Het heeft allemaal met deze week te maken. Na een weer heerlijk diner en brunch bij Guy en Liesbeth pikten we op de weg terug naar Kapiti bij meneer Xu drie 8 weken oude konijntjes op.Mini lop rabbits, een witte, een zwarte met witte strepen en nog een witte met wat bonte strepen. Allemaal met fraaie blauwe kijkers (die ze te danken hebben aan het The Netherland rabbit gen). De drie dames (dat hopen we tenminste) komen uit een nest. Mijn harem bestaat nu uit 3 kalfjes, 4 kippen, 2 kune kune's, 3 konijnen en Nienke. Had de dagen ervoor van resthout (echt waar Nienke, geen cent aan gespendeerd) een hok voor ze gebouwd.Groen geschilderd. Nu zijn ze nog even aan het acclimatiseren bij ons binnen, maar ze gaan echt buiten wonen.
Was van plan om op mijn vrije dag de rest van de shed af te schilderen (ook groen), maar het werd een dag met roodheid van schaamte. Wilde even het kippenhok verschonen en deed het deurtje open. Vreemd, bloed aan mijn hand. Bleek bij nader inspectie rode mijten te zijn (dat zijn gewone mijten die zich vol (kippe)bloed hebben gezogen). Het hele hok krioelde van de mijten. Die arme kippen, geen wonder dat ze kale konten hadden. Van de jeuk hadden ze hun eigen veren uitgepikt. En wij (amateur boeren) hebben er nog naar gezocht, maar niets gevonden. Bleken ze ze toch te hebben en een bloedarmoede op de koop toe. We voelen ons erg schuldig. Heb het hok schoon gespoten, met desinfectant behandeld en toen benzine erop gesmeerd. Tenslotte nog heel ruim anti-mite powder. Dat heeft me wel een middagje bezig gehouden. Daarna nog de kippen een voor een op hun rug gelegd en onder, tussen en op de veren gepoederd, voor zover daar nog wat van over was. De dames keken zeer verontwaardigd. Wat een show. Kreeg er zelf bijna jeuk van. Dan denk je dat dat het wel weer even was met de dieren, maar nee. Wordt ik 's nachts wakker van geknabbel aan iets. Nienke snurkte dus die kon het niet zijn. Lag er onder mijn kleren nog een zak chocolade visjes (NZ specialiteit) die niet meer mee kon naar Nederland. Helemaal vergeten. Meneer muis had hem echter gevonden. Jammer genoeg voor hem pasten plakjes chocolade vis ook op de muizeval en hij was de smaak nog niet vergeten. Had al eens verteld dat kiwi's tot de dikste mensen ter wereld behoren (na de Mexicanen, Amerikanen en Australiers. Dat maakt het onderzoek van de buik altijd erg lastig. Tijdens de opleiding leerden we van het chirurgen opperhoofd om altijd eerst goed naar de buik te kijken, dan goed te luisteren en dan pas te gaan palperen (voelen). Deze week had ik zo'n lieftallige dame van 145 kg met buikpijn. Kroop op de bank (ik kijk nog met enige angst naar de poten) en begint meteen met haar handen diep in haar buik te poken, mij daarmee de kans ontnemend om volgens de regelen der kunst goed naar die buik te luisteren. Ach ja, elke discussie was toch zinloos. Volgens haar was ze al jaren aan het afvallen en at bijna niets. Volgens mijn computer is dan de weegschaal al jaren behoorlijk van slag want die nam slechts een geleidelijke toename waar. Zoals beloofd eindigen we met muziek. Als eerste een stuk muziek dat velen waarschijnlijk zullen herkennen als film muziek. Het is uitgevoerd door het New Zealand Symphony Orchestra onder leiding van Andrew Schenk. Het Adagio for strings is geschreven door Samuel Barber en het is her voorzien van prachtige plaatjes van Nieuw Zeeland. Tenslotte drie liedjes van de Nieuw Zeelandse zangeres Brooke Fraser. Enjoy.