Plan je een weekend weg, regent het al als je in de auto stapt. Onderweg wordt het er niet beter op. Op de Rimutaka hill road (zig zag weg door de bergen, Nieuw Zeelands snelweg nr. 2, echt waar) rijdt een 4 wheel drive met aanhanger voor ons. De twee honden in de aanhanger voelen blijkbaar al dat er iets gaat gebeuren en zin onrustig. De linker band van de aanhanger klapt. Met lichtsignalen en het nodige geclaxoneer probeer ik de bestuurder van de maar doorjakkerende 4x4 tot stoppen te bewegen. Pas 5 kilometer verder kan ik de wagen inhalen en de pas af kan snijden. Op dat moment waren de nodige stukken rubber ons al om de oren gevlogen en begon de velg al vuur te spuwen. De honden waren compleet de weg kwijt en toen ik haar bits vroeg waarom ze in vredesnaam niet reageerde zei ze; 'ik dacht dat je me wilde inhalen'. Tuurlijk, en je reactie is dan gewoon doorkarren. Wat een doos, eens te meer het bewijs dat je hier voor 3 marswikkels je rijbewijs kan krijgen. We waren zo gepikeerd dat we haar geen hulp hebben aangeboden.Wat een onbenul. Dan moet de rest van de reis dus voorspoedig gaan. In Greytown heeft Nienke eerst nog wat chocola met zeezout gescoord bij de locale calorieen fabriek. Nog steeds een leuk stadje, maar de antiekwinkeltjes hebben inmiddels 'Arsenaal prijzen' aangenomen.
Komen we bij Martinborough aan heeft een boer besloten zijn koeien te verplaatsen. Nou heeft hij twee weilanden, voor zover geen probleem. Bleek Martinborough daar net tussen te liggen. De dames namen het er goed van. Aan beide zijden van de weg heerlijk gras en er waren diverse koeien die ook werkelijk beide zijden even moesten proeven. Dat schoot niet op, maar we waren er en de gedachte aan het lekkere eten, de heerlijke wijn en de open haard gaven moed. Het eten was inderdaad weer helemaal geweldig (Salmon fish cake, wauw, Heresford beef met horseradish potato cake, oh oh, Turkish delight, arme buik) en de wijn ...... Sublieme chardonnay en de met prijzen beladen Pinot Noir 2006 echt geweldig. Omdat we al een tijdje geen alcohol tot ons genomen hadden hakten die flessen er wel stevig in. Traditie getrouw waren we weer de laatste aanwezige gasten. Gastheer Toby bracht ons keurig naar onze behaaglijke cottage waar het haardvuur al weer brandde.
De dag erna hebben we Mt. Bruce bekommen en de onder aan de berg gelegen DOC National Wildlife Center site bekeken. Hier zagen we voor het eerst Takahe, een bijna uitgestorven loopvogel die enigzins op de Pukeko lijkt. De net geboren witte kiwi was helaas niet te bewonderen. De afstanden van de tracks waren duidelijk aangegeven voor stadslui. De wandeling naar de top van twee uur deden wij in een uurtje. Onderweg nog dikke eels gezien in een stroompje
(we hebben ze nog steeds niet geproefd en ik betwijfel of het er van gaat komen). Aan het eind van de tocht besloot een groep kaka's duikbommenwerpertje te spelen met Nienke. De diverse scheervluchten over haar hoofd waren aanvankelijk nog wel leuk. Met het gekrijs van de rode papagaaien erbij werd het uiteindelijk minder gezellig.
's Avonds bleek er in heel Martinborough geen tafeltje meer vrij te zijn, zelfs in de pub niet. Oh ja, de kok van Alana estate is er vandoor gegaan en dus hebben ze meteen maar het restaurant gesloten. Met een bak Thai's eten (op de kaart 6 gerechten met eend; 'we hebben geen eend') belanden we voor de open haard en de TV. Ondanks de slaperige oogjes hebben we twee hele fims gekeken en nog wat boeken gelezen. Zondag waren we vroeg weer in Kapiti en konden zo nog heel wat werk buiten verrichten voordat Landa en Rutger kwamen eten. Die vielen in huis met regenbuien op de hielen. Een strandwandeling lukte nog net, maar daarna werd het nat, heel erg nat. Gelukkig brengt Mah Yong dan uitkomst. Blijkt nog best lastig te zijn om academici een spelletje te leren. Zelfs mijn wederhelft deed generaties chinezen in hun graf omdraaien. Tijdens het ontbijtje zagen we door het raam een forse roofvogel die tot op heden nog niet gedetermineerd is. Het plensde te hard om dichterbij te komen.
En dus werd het Mah Yong spel weer uit de kast getrokken. Na een half uur zaten alle drie mijn opponenten alweer op de bodem van het meer (zie de kaas fondu regels in Asterix en Obelix in Helvetia). Maar ja, Landa en Rutger hadden weer kaas en drop van de Hollandse winkel meegenomen en dan blijf je beleeft natuurlijk. Voorbeeldje? Nienke had weer Mah Yong door een steen uit te gooien (dit voor de intimi). Al de regen had nog een vervelende bijkomstigheid. Ik bent werkelijk snip verkouden nu. Zoiets heeft altijd al een dempende werking op de patienten (ja kan natuurlijk moeilijk zeuren over een kuchje als je eigen dokter al niezend en proestend probeert door te werken), maar deze week werk ik slechts 1 dag door Queensday en omdat ik donderdag aan Rotorua rij voor een congres. Omdat het de 'mannengriep' is is Nienke mij echt als een ware Florence Nightingale aan het verzorgen. Nou had ik wel heerlijke salmon fish cakes gemaakt voor het eten, dus ..... Dat congres komt dus niet goed uit. Ik ga wel zielig in een hoekje zitten met een doos Kleenex, Fishermans friends, Lemsip, zak mandarijnen etc. Na de voordrachten meteen naar het hotel en voor het nieuws in slaap vallen. Pffft.
Moet morgen eerst nog de magpie trap naar de buurvrouw brengen. We hebben er pas twee gevangen, maar Nienke wil toch niet het risico lopen dat zij een Magpie om zeep moet helpen. De vogel die je hier ziet is een lok magpie, dat wil zeggen dat die uit een andere buurt komt en dus komen de anderen poolshoogte nemen. Gaan op het stokje zitten dat in tweeen valt en dan valt de klep dicht. Ben bang dat ze toch te slim zijn. We eindigen deze week met een fraai nummer van Amos Lee.
Komen we bij Martinborough aan heeft een boer besloten zijn koeien te verplaatsen. Nou heeft hij twee weilanden, voor zover geen probleem. Bleek Martinborough daar net tussen te liggen. De dames namen het er goed van. Aan beide zijden van de weg heerlijk gras en er waren diverse koeien die ook werkelijk beide zijden even moesten proeven. Dat schoot niet op, maar we waren er en de gedachte aan het lekkere eten, de heerlijke wijn en de open haard gaven moed. Het eten was inderdaad weer helemaal geweldig (Salmon fish cake, wauw, Heresford beef met horseradish potato cake, oh oh, Turkish delight, arme buik) en de wijn ...... Sublieme chardonnay en de met prijzen beladen Pinot Noir 2006 echt geweldig. Omdat we al een tijdje geen alcohol tot ons genomen hadden hakten die flessen er wel stevig in. Traditie getrouw waren we weer de laatste aanwezige gasten. Gastheer Toby bracht ons keurig naar onze behaaglijke cottage waar het haardvuur al weer brandde.De dag erna hebben we Mt. Bruce bekommen en de onder aan de berg gelegen DOC National Wildlife Center site bekeken. Hier zagen we voor het eerst Takahe, een bijna uitgestorven loopvogel die enigzins op de Pukeko lijkt. De net geboren witte kiwi was helaas niet te bewonderen. De afstanden van de tracks waren duidelijk aangegeven voor stadslui. De wandeling naar de top van twee uur deden wij in een uurtje. Onderweg nog dikke eels gezien in een stroompje (we hebben ze nog steeds niet geproefd en ik betwijfel of het er van gaat komen). Aan het eind van de tocht besloot een groep kaka's duikbommenwerpertje te spelen met Nienke. De diverse scheervluchten over haar hoofd waren aanvankelijk nog wel leuk. Met het gekrijs van de rode papagaaien erbij werd het uiteindelijk minder gezellig.'s Avonds bleek er in heel Martinborough geen tafeltje meer vrij te zijn, zelfs in de pub niet. Oh ja, de kok van Alana estate is er vandoor gegaan en dus hebben ze meteen maar het restaurant gesloten. Met een bak Thai's eten (op de kaart 6 gerechten met eend; 'we hebben geen eend') belanden we voor de open haard en de TV. Ondanks de slaperige oogjes hebben we twee hele fims gekeken en nog wat boeken gelezen. Zondag waren we vroeg weer in Kapiti en konden zo nog heel wat werk buiten verrichten voordat Landa en Rutger kwamen eten. Die vielen in huis met regenbuien op de hielen. Een strandwandeling lukte nog net, maar daarna werd het nat, heel erg nat. Gelukkig brengt Mah Yong dan uitkomst. Blijkt nog best lastig te zijn om academici een spelletje te leren. Zelfs mijn wederhelft deed generaties chinezen in hun graf omdraaien. Tijdens het ontbijtje zagen we door het raam een forse roofvogel die tot op heden nog niet gedetermineerd is. Het plensde te hard om dichterbij te komen.En dus werd het Mah Yong spel weer uit de kast getrokken. Na een half uur zaten alle drie mijn opponenten alweer op de bodem van het meer (zie de kaas fondu regels in Asterix en Obelix in Helvetia). Maar ja, Landa en Rutger hadden weer kaas en drop van de Hollandse winkel meegenomen en dan blijf je beleeft natuurlijk. Voorbeeldje? Nienke had weer Mah Yong door een steen uit te gooien (dit voor de intimi). Al de regen had nog een vervelende bijkomstigheid. Ik bent werkelijk snip verkouden nu. Zoiets heeft altijd al een dempende werking op de patienten (ja kan natuurlijk moeilijk zeuren over een kuchje als je eigen dokter al niezend en proestend probeert door te werken), maar deze week werk ik slechts 1 dag door Queensday en omdat ik donderdag aan Rotorua rij voor een congres. Omdat het de 'mannengriep' is is Nienke mij echt als een ware Florence Nightingale aan het verzorgen. Nou had ik wel heerlijke salmon fish cakes gemaakt voor het eten, dus ..... Dat congres komt dus niet goed uit. Ik ga wel zielig in een hoekje zitten met een doos Kleenex, Fishermans friends, Lemsip, zak mandarijnen etc. Na de voordrachten meteen naar het hotel en voor het nieuws in slaap vallen. Pffft.Moet morgen eerst nog de magpie trap naar de buurvrouw brengen. We hebben er pas twee gevangen, maar Nienke wil toch niet het risico lopen dat zij een Magpie om zeep moet helpen. De vogel die je hier ziet is een lok magpie, dat wil zeggen dat die uit een andere buurt komt en dus komen de anderen poolshoogte nemen. Gaan op het stokje zitten dat in tweeen valt en dan valt de klep dicht. Ben bang dat ze toch te slim zijn. We eindigen deze week met een fraai nummer van Amos Lee. 
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)