Beetje een later bericht dan jullie gewend zijn. Dat komt omdat we het weekend in Wellington waren om Guy en Liesbeth een beetje te helpen op hun landgoed.
Kom ik van de week thuis zie ik een wit konijn midden op de oprijlaan zitten. De dames hadden precies bij de enige zwakke plek van ons hek een gat gegraven en genoten zodoende van de relatieve vrijheid. De boven hun hoofden rondcircelende valken maakten blijkbaar weinig indruk. Met wat gehengel met peterselie en een paar welgemeende duiken lukte het me om ze alle vier te vangen en ze weer naar de, in hun ogen, penetentiaire inrichting terug te brengen. Daarna een paar ritjes met de kruiwagen naar het strand om daar flinke keien op te halen. Die liggen nu langs het hek en gaan het tunnelgraven voorkomen (denk ik). Graaf je een tunnel onder een kei dan valt die op je kop immers. Tot mijn stomme verbazing ontdekte ik echter een dag later ook gegraaf aan de andere kant van het hek. Een wild konijn heeft het blijkbaar voorzien op onze 4 maagden achter slot en grendel.
Net als bij jullie (weet iemand daar nog wat blauw is?) hebben we hier erg vreemd weer. Nog wat vage vorst aan de grond in de morgen om ons eraan te herinneren dat het winter is. De opkomende zon die prachtig Kapiti island in het licht zet. Overdag een stralend zonnetje en later op de dag een beetje bewolking die de zonsondergang tot een waar schilderij maken.
Zo ging het de hele week en zelfs vandaag nog. Tot 4 uur dan. Ineens werd het donker en kwamen er heuse hagelstenen uit de lucht. Temperatuur zakt ineens tot 7 graden en nu zitten we bij het haardvuurtje. Toch nog wat winter dan? Hoewel er wel sneeuw op de pistes ligt hebben we nog niet echt een wintersport gevoel.
Anyway, bij Guy en Liesbeth was er een dringende behoefte aan een overkapping voor het haardhout en dus hebben Rutger, Jeroen, Nienke en ik de handen uit de mouwen gestoken en hen wat geholpen.
Hier nog in aanbouw. Verdient niet de schoonheidsprijs, maar het is degelijk en inmiddels waterdicht. Kunnen de tarpaulins eindelijk van het hout af. Met de ijzeren dakplaten van een oude schuur (geschilderd in vele kleuren) ziet het er nu een beetje uit als strandcafe'tje in Cuba. Tijdens de zomerbarbeque worden daar vast de pina colada'tjes bereid. Ook is er een begin gemaakt met de installatie om het water te verwarmen en een voorzichtig tekeningetje voor een hondenhok. Dat maken we volgende week even af.
Net als bij jullie (weet iemand daar nog wat blauw is?) hebben we hier erg vreemd weer. Nog wat vage vorst aan de grond in de morgen om ons eraan te herinneren dat het winter is. De opkomende zon die prachtig Kapiti island in het licht zet. Overdag een stralend zonnetje en later op de dag een beetje bewolking die de zonsondergang tot een waar schilderij maken.Zo ging het de hele week en zelfs vandaag nog. Tot 4 uur dan. Ineens werd het donker en kwamen er heuse hagelstenen uit de lucht. Temperatuur zakt ineens tot 7 graden en nu zitten we bij het haardvuurtje. Toch nog wat winter dan? Hoewel er wel sneeuw op de pistes ligt hebben we nog niet echt een wintersport gevoel.Anyway, bij Guy en Liesbeth was er een dringende behoefte aan een overkapping voor het haardhout en dus hebben Rutger, Jeroen, Nienke en ik de handen uit de mouwen gestoken en hen wat geholpen.Hier nog in aanbouw. Verdient niet de schoonheidsprijs, maar het is degelijk en inmiddels waterdicht. Kunnen de tarpaulins eindelijk van het hout af. Met de ijzeren dakplaten van een oude schuur (geschilderd in vele kleuren) ziet het er nu een beetje uit als strandcafe'tje in Cuba. Tijdens de zomerbarbeque worden daar vast de pina colada'tjes bereid. Ook is er een begin gemaakt met de installatie om het water te verwarmen en een voorzichtig tekeningetje voor een hondenhok. Dat maken we volgende week even af. Het lijkt erop dat de jaren echt gaan tellen met nog twee maanden te gaan tot mijn vijfstigste. Vrijdag hadden we een leuk feest, waar ik me nuchter doorheen heb geslagen omdat ik dienst had. De zelf gemaakte wijn van Mischa heb ik derhalve slechts geproefd en die was, laten we maar zeggen, heel pittig. Toen ik zaterdag morgen op de praktijk kwam om het weekend spreekuur te doen bleek ik helemaal geen dienst te hebben. Warhoofd. Leeftijd? Teken aan de wand? Tijd om wat nieuws te doen? Ben ernstig aan het overwegen om mijn baan er definitief aan te geven en het over een hele andere boeg te gooien. Heb net mijn registratie in Nederland verloren en dat zette me aan het denken. Wil ik dit nog wel? Was in Nederland al bezig om wat meer bestuurlijke dingen te doen en betrokken in de medische IT dus ook daar was ik al bezig een beetje een andere richting op te gaan. Hier was ik noodgedwongen part time huisarts geworden, maar ik heb er geen plezier in. Om te voorkomen dat ik met stip de top tien van de DSM IV (zeg maar de 'Loony Toons' catalogus) binnenstorm met de super hit 'Depressie down under', moet er wat veranderen. Gelukkig is Nienke bezig met haar NLP en dus ben ik haar willige niet betalende klant. Nog geen idee welke kant het opgaat en het blijft eng de medische navelstreng door te knippen. Ik ga me daar de komende maanden flink over buigen. Heb natuurlijk wel wat hobbies, maar een aardige blog maakt je geen succesvolle schrijver en een paar leuke kiekjes verkoopt nog geen WC kalenders. Zie mezelf ook geen lampen maken tot aan het pensioen. Met de lage plafonnetjes hier zal dat geen vetpot zijn (een huisarts verdient hier voor Nieuw Zeelandse begrippen niet slecht). De tijd zal het leren en er moet natuurlijk wel brood op de plank komen.
We hebben dus een broodmachine aangeschaft. Een echte George Foreman, inderdaad ja, die heavy weight boxer van vroeger. Dat brood bakken luistert allemaal behoorlijk nauw. Nienkes eerste was meteen goed. Mijn eerste (de linker) een grote mislukking. Zo'n recepten boek is erg handig, maar deze toch wel ge-emancipeerde man had nog nooit van zijn leven gist gezien. Het bruine zakje zonder opschrift dat bij de andere broodbakspullen stond bleek dus geen gist te bevatten. Het was een gewoon een andere 'flour' soort die voor het gemak anoniem in onze keuken verbleef. Dit misverstandje resulteerde dus in een heel lekker ruikende baksteen. De kippen waren er gelukkig toch blij mee. De tweede (krentenbrood) rees letterlijk de pan uit. Blijkbaar moet je de ingredienten van het originele recept een beetje aanpassen als je er krenten ingooid. Het smaakte desondanks wel lekker. De derde lukte dan wel helemaal en werd goed genoeg bevonden om in het broodtrommeltje mee naar het werk te mogen.
Vorig jaar hadden we tickets voor Sting, maar geen accomodatie in Napier. Veel mensen boeken direct na het horen van de juiste datum direct elke beschikbare bedstede in die Art Deco-stad. Dit jaar was ik op tijd, we hebben een heus hotel voor dat weekend. Helaas was ik niet snel genoeg voor de tickets (zie je wel, de leeftijd) en dus hebben we nu accomodatie, maar geen tickets voor Rod Steward. Nou zullen er in de loop van het jaar wel wat beschikbaar komen dus we zeggen het hotel nog maar niet af. Mochten we geen kaarten kunnen krijgen dan is het altijd nog in de zomer midden in een geweldig wijn gebied, dus!
De muziek, het eerste nummer is Newborn van het nieuwe album (LP1) van Joss Stone, het tweede is van de 'alles-kunner' Hugh Laurie die een best leuk blues album maakte; Let them talk:
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)