Maar goed, dat was eerder. Geen fraai gezicht, een kettingzaag op 1.5 meter hoogte. Stom zelfs. Wat nu. De sledge hammer! Natuurlijk. De boom is vrijwel door, dus een flinke tik en ik ben weer het baasje. Helm af (!?!), sledge hammer gehaald. Een flinke zwaai en 'bang'. De boom neemt wraak door een stuk bast op mij af te schieten. Normaliter geen probleem, het masker dat bij de helm hoort pareert deze aanvallen zonder problemen. Helaas stond de helm met het masker nog op de grond en mijn oogleden waren nu keer niet snel genoeg. Met een hap uit mijn cornea en een forse deuk in mijn ego strompelde ik naar Nienke toe die mij dus naar Paraparaumu vervoerde. Het zal u verheugen dat Nienke nog uitriep 'Hans je oog!' en niet 'Onze vakantie!' (we gaan volgende week naar Bali).
Daarna heb ik twee en een halve dag in de donkere slaapkamer naar muziek en Theo Maassen liggen luisteren. Gisteren reed Nienke me even naar de praktijk waar een collega mijn 'ogo' bekeek. Met mijn linker oog zag ik niets, ik probeerde het nog 'made in India' in kleine lettertjes onderaan, maar ik kon de N bovenaan niet zien. Het komt echter wel weer goed, mazzel gehad dus. Opgelucht verlieten we de praktijk weer begeleid door vragen als waar mijn 'parrot' was. Nu we zo'n 72 uur verder zijn begint alles wat minder vaag te worden. Heb vanmiddag de kettingzaag (Nienke had hem lieflijk toegedekt met een tarpaulin) bevrijd op een veilige manier (met een touw. Is minder avontuurlijk maar een stuk veiliger en ja, het was een lang touw!) en ben als eenoog begonnen het hout naar de schuur te rijden. Heb inmiddels wel genoeg muziek geluisterd. Ook de verhalen van Kees van Kooten op CD en de reisverhalen die we ooit eens kregen kwamen van pas. Heb net de audio boeken van Bill Bryson binnen, dus wie weet, vanmiddag nog even liggen. Probeerde gisteren namelijk even het rugby te bekijken met een oog, maar daar wordt je misselijk van (van het oog, niet van het rugby).Met dit akkefietje loste ik wel Nienkes probleem op van de auto's. Een van de RAV-jes krijgt een facelift en had ik gewerkt, dan had Nienke een transport probleem gehad (hoewel de trouwe lezer weet dat het mijn schuld was). Ik heb gewoon wat pech de laatste dagen van mijn 49ste. Toen ik van de week bukte ik om een brief op te rapen, kon mijn in April in Nederland gekochte broek mijn staalhard getrainde billen niet bijbenen en liet mij de naam Steppin' out van een heel andere kant bekijken.
Een forse scheur op een vreemde plek. Op zich al erg genoeg, maar het gebeurde ook nog eens op de praktijk. Had ik nog het geluk dat het aan het eind van de dag was en ik een jasje bij me had. Een dokter in een conservatief stadje als Otaki met een Broer Konijn onderbroek! Iets voor het lokale krantje.We kunnen natuurlijk niet voorbij gaan aan de WK rugby hier. Afgelopen zaterdag namen de Kiwi's revange voor de verloren kwart finale van 4 jaar geleden tegen de Fransen. Deze keer was het nimmer een echte wedstrijd hoewel de Fransozen goed begonnen. Daarna liep New Zealand over ze heen. Het lijkt erop dat alle toplanden zich plaatsen voor de kwart finales. Dan gaat het tournooi pas echt beginnen. Inmiddels hebben de New Zealand Warriors zich geplaatst voor de finale van de Australian league (andere vorm van rugby) tegen Manly Sea Eagles (Sydney) nadat ze geheel onverwacht de favorieten Melbourne Storm in de halve finale versloegen. Er wordt dus niet alleen over het geweldige weer gepraat hier, maar ook over de WK en de Warriors. De muziek is hoe kan het ook anders, de theme song van het wereld kampioenschap rugby 'The world in union'. In dit geval de versie van Zuid Afrika in 1995 (zie de geweldige film Invictus met Morgan Freeman):
gevolgd door de 2011 versie van Hayley Westenra uit New Zealand met eerst de versie in het Engels en dan in Maori
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)