Tja, en dan is het ineens dinsdag en heb je niet in de weblog geschreven. Veel te druk gehad. Rugby, dinertjes, vrienden helpen, shoppen en borrels. Ja, shoppen ja. Niet helemaal mijn hobby, maar zo af en toe dan moet je je vrouw gewoon even ondersteunen. Had vrijdag een afspraak met Jules in Wellington om mijn eventuele toekomstige carriere even onder de loep te nemen. Was intussen zelf al weer wat stukken gaan schrijven (o.a. een reorganisatieplan voor onze praktijk) en het begint weer enigzins te jeuken. Mijn lamp wordt door iedereen in de galerie in Shannon gezien, maar niemand koopt. Dat wordt dus geen (glans)rijke carriere.
Julie heeft een schat aan contacten in de gezondheidswereld hier en om de een of andere reden het rotsvaste vertrouwen dat ik daar ook mijn weg in zal weten te vinden. We zullen zien. Nadat ik met haar vader (over uit Engeland) tijdens zijn werk in de tuin nog even de spot had gedreven over Jules' man Gareth (two left feet on his arms) en de rugby wedstrijden van de afgelopen dagen had geanalyseerd reed ik terug naar de stad waar Nienke al gebukt ging onder een aantal tassen met kleding en schoenen. Gelukkig konden we eerst nog even genieten van een wat schoolkinderen die in de fanzone Maori liederen en haka zongen. Daarna nog even een lekkere lunch op de kade in het zonnetje.
Na de lunch de stad in. Als enige man stond ik in een serie winkels het stucwerk te bewonderen en me te verbazen over die vrouwlijke schepsels. Nadat ze eerst minitieus rijen aan kleding hebben doorgespit verdwijnen ze in een kleding hokje met een stapel kleding waarvan ik aannam dat die hun goedkeuring kon dragen. Groot was dan ook mijn verbazing dat menig van deze winkels iemand in dienst heeft die deze stapels weer van enigzins rood aangelopen dames in ontvangst neemt en het weer gaat opbergen. Omdat Nienke (en dus deze brave borst ook) even moest wachten zag ik zeker 10 vrouwen zo hun hele stapel afgeven zonder ook maar iets mee naar de kassa te nemen. Nadat ik de kwast richting van de verf op een deur aan een inspectie had onderworpen merk ik tegen zo'n dame op dat het dus eigenlijk tweedehands kleding is. Ze kijkt me aan alsof ze een paspop hoort praten. Toen was ik aan de beurt. Het gordijntje schuift open en dan komt de gevaarlijk vraag; wat vind jij ervan? Je weet dat dat antwoord de sfeer van de rest van de dag kan bepalen. Een zweetdruppeltje (het was echt warm) rolt over mijn rug. "Echt leuk" zeg ik monter. "Maar dat kan ik toch helemaal niet dragen want ....." Op zo'n moment bent je echt even verward, had ik die stapel kleren nou aan haar gegeven zo van "dit staat je leuk, moet je eens passen". Nee dus. Het zijn gewoon onbegrijpelijke wezens in zo'n situatie. Bij de volgende winkel wordt de ene rij kledingrekken besnuffelt alsof het een postzegel museum betreft terwijl de volgende rij om mij volstrekt onduidelijke redenen met rust wordt gelaten. Ik merk nog op dat ik aan de andere kant van de winkel een broek zie hangen die meen ik aan de criteria van de huidige zoekactie voldoet. "Daar kom ik later wel". Ik steek de straat maar even over om in een boekwinkel te verdwijnen. De hele etalage gaat over the All Blacks, biografien, analyses, kalender, hoedjes, wc-papier. Het lijkt wel voetbal gekte. Naar ene half uurtje loop ik aarzelend weer naar de overkant. Nienke komt net uit een pashok en lijkt gedeeltelijk geslaagd. Net als ik denk dat we weg kunnen gaan vraagt Nienke of ze ook herenkleding hebben. Ja hoor, boven. Pffft.
Uiteindelijk belanden we dan toch nog bij Mac's brewery waar we op het terras van een welverdiend (!?) biertje genieten terwijl voor ons een dubieuze band het publiek in de fanzone probeert op te zwepen. Daarna naar Guy en Liesbeth waar ik mijn hulp weer ga aanbieden. Guy heeft ons weer uitstekend gecatered, zo erg zelfs dat ik vergat dat we zondag avond nog een borrel hadden bij buren van ons, waar ik dus te laat aankwam (omdat mijn eega mij "wat aan zou doen" als ik niet eerst zou douchen.
Uiteindelijk belanden we dan toch nog bij Mac's brewery waar we op het terras van een welverdiend (!?) biertje genieten terwijl voor ons een dubieuze band het publiek in de fanzone probeert op te zwepen. Daarna naar Guy en Liesbeth waar ik mijn hulp weer ga aanbieden. Guy heeft ons weer uitstekend gecatered, zo erg zelfs dat ik vergat dat we zondag avond nog een borrel hadden bij buren van ons, waar ik dus te laat aankwam (omdat mijn eega mij "wat aan zou doen" als ik niet eerst zou douchen.Maandag presenteerde ik mijn reorganisatie plan aan de andere leden van de Governance Group (ter verbetering van Primary health in Otaki). "Geweldig Hans"! Ik had echter toch de indruk dat slechts een van de leden het echt gelezen had. Moet nog zien of ze dit soort vooruitgang aandurven. Typisch kiwi's om veel te ouwehoeren, te schrijven, rapporten te vragen, etc., maar verder niet veel te veranderen.
Vandaag maakte ik toch weer twee enorme blunders. Eerst komt een moeder met een zoontje die een formulier ingevuld moesten krijgen omdat zoonlief naar college gaat. Allemaal volstrekt onzinnige vragen natuurlijk (wanneer, waar en hoevaak geimmuniseerd, hebben ze een infectie ziekte gehad (hebben jullie wel een van verkoudheden gehoord) en nog een paar vragen die slechts worden gesteld omdat ze hier teveel naar Amerikaanse TV kijken. Liability. Moeder liet blijken die mening ook te hebben waarop ik zeg " hun administratie is nog erger dan die van de Duitsers in de Tweede Wereld oorlog. Terwijl ik het zeg zie ik de naam op het scherm: Kohlschreiber. Ai. Mijn laatste patient is een geestelijk gehandicapte die eens in het jaar gekeurd moet worden (waarom????) en met een begeleider zou komen. Ze komen binnen en ik zeg tegen de gene zonder een map in de armen dat ze om te beginnen maar op de weegschaal moet gaan staan. Blijkt dat dus de begeleider te zijn. In de geestelijke gezondheidszorg is het onderscheid tussen patienten en begeleiders soms echt moeilijk te zien. Vlug naar huis dus maar, het is nog zonnig. Kan ik nog wat plaatjes schieten voor de weblog. De kippen hebben weer veren, de koeien eten de flax op en de konijnen en kune kune's eten liever gras dan hooi. Deze Australasian falcon zie ik tegen de ondergaande zon tussen het driftwood een of ander beest ontdekken.
De muziek is een fraai nieuw nummer van Laura Marling; Night after night. en tot slot nog een prachtig stuk van Faure, Elégie for cello and orchestra in C minor Op. 24 door Eric Picard:Gegroet!
Vandaag maakte ik toch weer twee enorme blunders. Eerst komt een moeder met een zoontje die een formulier ingevuld moesten krijgen omdat zoonlief naar college gaat. Allemaal volstrekt onzinnige vragen natuurlijk (wanneer, waar en hoevaak geimmuniseerd, hebben ze een infectie ziekte gehad (hebben jullie wel een van verkoudheden gehoord) en nog een paar vragen die slechts worden gesteld omdat ze hier teveel naar Amerikaanse TV kijken. Liability. Moeder liet blijken die mening ook te hebben waarop ik zeg " hun administratie is nog erger dan die van de Duitsers in de Tweede Wereld oorlog. Terwijl ik het zeg zie ik de naam op het scherm: Kohlschreiber. Ai. Mijn laatste patient is een geestelijk gehandicapte die eens in het jaar gekeurd moet worden (waarom????) en met een begeleider zou komen. Ze komen binnen en ik zeg tegen de gene zonder een map in de armen dat ze om te beginnen maar op de weegschaal moet gaan staan. Blijkt dat dus de begeleider te zijn. In de geestelijke gezondheidszorg is het onderscheid tussen patienten en begeleiders soms echt moeilijk te zien. Vlug naar huis dus maar, het is nog zonnig. Kan ik nog wat plaatjes schieten voor de weblog. De kippen hebben weer veren, de koeien eten de flax op en de konijnen en kune kune's eten liever gras dan hooi. Deze Australasian falcon zie ik tegen de ondergaande zon tussen het driftwood een of ander beest ontdekken.De muziek is een fraai nieuw nummer van Laura Marling; Night after night. en tot slot nog een prachtig stuk van Faure, Elégie for cello and orchestra in C minor Op. 24 door Eric Picard:Gegroet!
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)