Nienke moest een paar tranen wegpinken, wat een geweldige verrassing! Petje af voor mijn moeder die dit ondanks onze wekelijkse skype gesprekjes toch maar geheim heeft weten te houden voor ons. Zo hadden we toch nog een klein feestje met 20 man en kwamen de salades van de BBQ zelfs nog goed van pas.
De sjoelbak ontbrak, maar er werden heel ouderwets spelletjes (Mah Yong tot in de kleine uurtjes) gespeeld en getoast.
Afgesloten met een klein vuurwerkje (het was natuurlijk droog rond middernacht).
Na het bachanaal zat iedereen met een dusdanig schuldgevoel dat er wat calorietjes afgelopen moesten worden. Ik had de dames en heren een strandwandeling beloofd maar niet verteld dat ze daarvoor eerst een berg over moesten klimmen. Ondanks veel gepuf en gezucht
werd het strand gehaald waar meerdere zakken met paua schelpen werden gevuld (toeristen).
Bij Guy en Liesbeth werd het diner van de vorige avond voortgezet en de salades kwamen wederom van pas.
Geen spoor van jetleg bij de Hollanders.
Omdat we wat vrije dagen hadden zijn we met de familie naar de Wairarapa gegaan. Murielle was de enige die Cape Palliser nog niet had gezien, maar door de vele baby seals vond niemand het erg om het nog eens te doen.
Nog even de Pinnacles laten zien (die klim was echt teveel voor GJ die in de auto naar Kiri Te Kanawa bleef luisteren met zijn boek). Tja, en wat doe je nog meer in een wijngebied. Wijn proeven (Haythornthwaith), eten op een winery, slapen op een winery (Margrain vinyard), lunchen op een winery (Vynfields), weer wijn proeven (want volgens GJ werd de Palliser estate bij alle 3 sterren restaurants van NY geschonken). Dit alles, je gelooft het niet, in de zon!
Terwijl wij weer even gingen werken trok de rest naar Hawkes bay voor nog wat proeverijen en een diner bij Craggy Range. Ongelooflijk maar waar, de hele bende is midden in de nacht opgestaan om naar de Gannet colony te gaan kijken (daar maakte Debby deze prent).
Een paar dagen later (onze levers hadden net wat rust gekregen) waren ze weer terug in het zonnige Kapiti om ons te helpen bij de laatste voorbereidingen van het feest.
De heerlijk Palliser estate chardonnay beviel weer goed. Pizza's deze keer, we waren door de salades heen.
Zonder regen is Kapiti toch veel mooier? Ondanks alle voorspelde weers onheil bleef het bij ons droog, als enige plek op het Noorder Eiland. Toch een klein lijntje met boven? Dat moest haast wel.
Debby helemaal gelukkig, eerst met het geweer in de aanslag op konijnen jacht (op de driveway een paar Jehova getuigen de stuipen op het lijf jagend) en daarna rondjes rijden op de rode tractor (hoewel de eerste rit nog in het weiland eindigde omdat ze de rem niet kon vinden).
Er moesten nog een paar flesjes naar de tuin vervoerd worden.
Daarna begon de camping zich langzaam te vullen en kwam het feest op gang.
In de file voor de cateraar.
In het donker ziet het er allemaal nog leuker uit.
De kids in onze 'home cinema'.
Nienke met een paar collega's.
Na een spectaculair zonsondergang speelde Andrew White zijn special Sims Road gig, onze eigen mini WOMAD in de tuin, hoe cool is dat! Hij speelde onze favoriete nummers en iedereen genoot, wat kan die man tokkelen en zingen, helemaal perfect. Ons duintje richting het deck diende als amphi theatre, dus wie weet; intieme concerten organiseren misschien een toekomst ideetje (1 van de 100..). Nadat we om 11 uur de tweede doos vuurwerk van de week de lucht in hadden gejaagd, trakteerde Guy ons nog op een deuntje op de doedelzak.
Na een paar korte aanwijzingen blijkt Nienke het stijldansen nog niet verleerd te zijn en doet ze de quick step!
Nadat de meeste kids in tenten waren verdwenen en de lokale vrienden hun bedden hadden verkozen boven tenten, werd het verder dansen onder de tent, want het begon zowaar te miezeren rond 12 uur. Maakte niets uit, want eten, zonsondergang, muziek en vuurwerk hadden we droog gehouden! Uiteindelijk werd het voor ons kwart voor drie en om kwart voor acht was het uit de veren om scrambled eggs te maken voor de kampeerders. En zo zaten we bij het ontbijt weer van het hozen te genieten droog onder de tarpolin constructie.
Rond het middaguur was iedereen vertrokken. Broers en zussen naar het noorden (daar zou het droog zijn) en de rest op weg naar een middagdutje thuis. Nienke en ik hebben in de regen het meeste al weer opgeruimd. Enigzins beschaamd de flessen weggebracht naar de recycle station. Net toen we van een verdiende rust wilden gaan genieten stak er een forse wind op. Toen een van de tenten als een meeuw voor het raam langs vloog doken wij toch maar weer de tuin in om de grote tenten te redden. Kletsnat uiteindelijk, maar alles is safe. Nu nog even sierlijk neerstorten. Als ik 100 word doen we het weer.
Terwijl wij weer even gingen werken trok de rest naar Hawkes bay voor nog wat proeverijen en een diner bij Craggy Range. Ongelooflijk maar waar, de hele bende is midden in de nacht opgestaan om naar de Gannet colony te gaan kijken (daar maakte Debby deze prent).Een paar dagen later (onze levers hadden net wat rust gekregen) waren ze weer terug in het zonnige Kapiti om ons te helpen bij de laatste voorbereidingen van het feest.De heerlijk Palliser estate chardonnay beviel weer goed. Pizza's deze keer, we waren door de salades heen.Zonder regen is Kapiti toch veel mooier? Ondanks alle voorspelde weers onheil bleef het bij ons droog, als enige plek op het Noorder Eiland. Toch een klein lijntje met boven? Dat moest haast wel.Debby helemaal gelukkig, eerst met het geweer in de aanslag op konijnen jacht (op de driveway een paar Jehova getuigen de stuipen op het lijf jagend) en daarna rondjes rijden op de rode tractor (hoewel de eerste rit nog in het weiland eindigde omdat ze de rem niet kon vinden).Er moesten nog een paar flesjes naar de tuin vervoerd worden.Daarna begon de camping zich langzaam te vullen en kwam het feest op gang.In de file voor de cateraar.In het donker ziet het er allemaal nog leuker uit.De kids in onze 'home cinema'.Nienke met een paar collega's.Na een spectaculair zonsondergang speelde Andrew White zijn special Sims Road gig, onze eigen mini WOMAD in de tuin, hoe cool is dat! Hij speelde onze favoriete nummers en iedereen genoot, wat kan die man tokkelen en zingen, helemaal perfect. Ons duintje richting het deck diende als amphi theatre, dus wie weet; intieme concerten organiseren misschien een toekomst ideetje (1 van de 100..). Nadat we om 11 uur de tweede doos vuurwerk van de week de lucht in hadden gejaagd, trakteerde Guy ons nog op een deuntje op de doedelzak.Na een paar korte aanwijzingen blijkt Nienke het stijldansen nog niet verleerd te zijn en doet ze de quick step!Nadat de meeste kids in tenten waren verdwenen en de lokale vrienden hun bedden hadden verkozen boven tenten, werd het verder dansen onder de tent, want het begon zowaar te miezeren rond 12 uur. Maakte niets uit, want eten, zonsondergang, muziek en vuurwerk hadden we droog gehouden! Uiteindelijk werd het voor ons kwart voor drie en om kwart voor acht was het uit de veren om scrambled eggs te maken voor de kampeerders. En zo zaten we bij het ontbijt weer van het hozen te genieten droog onder de tarpolin constructie.Rond het middaguur was iedereen vertrokken. Broers en zussen naar het noorden (daar zou het droog zijn) en de rest op weg naar een middagdutje thuis. Nienke en ik hebben in de regen het meeste al weer opgeruimd. Enigzins beschaamd de flessen weggebracht naar de recycle station. Net toen we van een verdiende rust wilden gaan genieten stak er een forse wind op. Toen een van de tenten als een meeuw voor het raam langs vloog doken wij toch maar weer de tuin in om de grote tenten te redden. Kletsnat uiteindelijk, maar alles is safe. Nu nog even sierlijk neerstorten. Als ik 100 word doen we het weer.
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)