29 januari 2012: Water (bij de wijn)

We zouden eigenlijk alleen maar even koffie gaan drinken bij vrienden maar het weer was zo lekker dat we uiteindelijk 3 nachten bleven. Vrienden van ons hebben een appartement aan het meer van Taupo in Oreti. Zwembroek in de tas, e-reader mee, iPod op shuffle en karren maar. Onderweg zagen we tientallen oude auto's die blijkbaar een of andere bijeenkomst in Wanganui hadden. Ook die hadden mazzel met het weer, want op de bok van zo'n oude T-Ford wordt je behoorlijk nat als het plenst. Een beetje oponthoud door zo'n alleraardigst tafereel kon ons niet deren.

We zaten al snel op het water. Inderdaad, een oranje tennis shirt, omdat Roger en Marya ons ook voor een potje hebben uitgedaagd en op dag een maakten Nienke en ik er een slachtpartij van.

Maar goed, het dobberen op het water was belangrijker. Hoewel een lunch met een wijntje op een verlaten strandje ook geen straf is.

Daarna moest Nienke aan de bak. Met een stelletje jongens en Roger het water op met de Biscuit. De boys hadden heel wat fun en dus zag Nienke het ook helemaal zitten.Hoewel, toen de boot vrijwel vertrok......Ze vond het echter helemaal geweldig. Zo zelfs nadat we op dag twee een pak slaag met tennis hadden gekregen Nienke revanche wou nemen door te willen waterskieen.Haar gezicht verraad hier geen bedenkingen terwijl Roger de voetrubbers op maat maakt (wat zeg je toch snel 'ja' op zo'n voorstel om in het koude water van Lake Taupo te duiken).Geen wetsuit voor mij helaas en Nienke liet mij nog eerst gaan ook. Moet zeggen dat dat waterskieen ook wel heel eenvoudig leek. Je ziet echt mensen van allerlei leeftijden bezig op het meer. Zelfs op blote voeten (hadden we vorig jaar nog de wereldkampioenschappen van, in Otaki, jawel).Anyway, hier zie je mij bezig met poging vier. Ik had toen al zeker een liter of 4 uit het meer geleegd en meende zelfs even wat forel (het meer staat bekend om zijn 'trout') geproefd te hebben. Het zal geen ouderdom geweest zijn, maar meer het wat roekeloos optrekken van Roger, maar bij poging twee had ik een spiertje in mijn rechter onderarm verrekt (oh wat zijn de teamleden blij, woensdag begint de tennis competitie weer) en hoewel ik hier bijna overeind was, moest ik het toch laten afweten. Aan Nienke de eer.Hier Nienkes eerste poging. Andere scherpe foto's hebben we helaas niet, slechts veel opspattend water met daarachter een spoortje van een van ons.Na enkele pogingen vond ook Nienke het wel genoeg en trokken we met het hele gezelschap maar richting de hot pools. Niet dat het water daar beter smaakte (sulphur) maar het is in ieder geval heel wat aangenamer dan het koude meer. Daarna een visje, wat wijn, een halfslachtige poging om door een boek van Joost Zwagerman heen te komen en je valt heerlijk rozig in slaap. De dag erna moesten we onze uitspatting enigzins beschaamd bij de dieren verantwoorden (we hadden geen oppas geregeld, een vriend had slechts wat eten naar binnen gegooid, dat was alles). Ze leefden echter nog.

Woensdag heb ik lekker met mijn tennis team gegeten (de prijs van de vorige competitie). Speciaal voor ons hebben ze de regels iets aangepast zodat wij aan sterkte iets hebben moeten inboeten. Ook de opzet is iets veranderd waardoor de sterkste teams elkaar nu al in het begin ontmoeten. We zullen zien, het is duidelijk dat het niet op prijs werd gesteld dat wij twee jaar op rij zegevierden.

Zag van de week nog een geweldige spreuk op een Wicked camper: "But darling, if I agree with you, we'd both be wrong!" Humor, het ligt op straat!

Vandaag een song van Lydia Cole, eentje van 'eigen' bodem (er hangt inmiddels ook een driekleur in een van onze masten):