Altijd leuk als je alleen voor third party insurance hebt gekozen en zo gingen we dan 580 dollar armer in onze tweede RAV op pad naar het zuiden.
Speciaal voor Liesbeth en Guy hadden we de scenic route gekozen waar ze zichtbaar van genoten.
Ons optrekje bleek een waar paradijsje te zijn. Niet zozeer de cottage zelf, maar de locatie en het uitzicht waren adembenemend. Er staan maar 2 huisjes aan het hele meer (180 km2) zodat je niet bepaald door een Centerpark gevoel wordt overvallen. Lake Pukaki is werkelijk turquoise blauw en met een view op Mt Cook, de rust, vogels en konijnen wil je echt nergens anders zijn.
Er moest echter wel gewerkt worden, aan de conditie dus. Het Mackenzie basin (genoemd naar een man die dit gebied ontdekte nadat hij achter een van zijn schaapjes aan bleef rennen) omvat vele riviertjes, meren en bergen. Er zijn ook nogal wat dammen en kanalen om energie te winnen, maar het is vooral nogal uitgestorven. Naast de prima private lunch plekjes op de top van de bergen ook gelegenheid om de warme voetjes weer af te koelen tijdens een rivier passage.
Aangespoord door een mini zonnesteekje opgelopen tijdens de wandeling besloten we Lake Pukaki aan een nader onderzoek te onderwerpen. We doken enthousiast in het water, maar na enige slagen was het zonneklaar dat dit meer in directe verbinding stond met de gletsjers. Nog nooit in zulk koud water geplonsd. Het skinny dippen was dan ook een korte aangelegenheid. Een verdwaalde krekel vond het water ook al niet aangenaam en besloot zelfs om het er maar op te wagen en op Guys hoofd mee te liften.
Onze persoonlijke kok (Guy vertoeft graag in de cuisine) zorgde elke avond voor een heerlijk maaltje.
De tweede dag hebben we een zeer fraaie wandeling gemaakt bij Lake Benmore waar we dit plaatje voor de 2013 kalender schoten. Kan niet wachten op mijn pensioen, bootje achter de Hilux en karren/varen maar! Terwijl wij op de top van al het water om ons heen genoten werd Guy overal weg gestuurd. Mocht nergens zijn hengeltje uitgooien en dus pikten we hem terwijl hij morrend en sjokkend langs de snelweg liep weer op. Gelukkig vonden we toch nog een achteraf watertje waar hij ons alles kon uitleggen over de verfijnde cast technieken en hoe je niet te ver moet gooien zodat je naar de overkant moet waden om de haakje weer los te maken.
Nadat ik hem had gewezen waar de vis zat (ogen zijn blijkbaar net zo handig als vissers instinct) ving hij tenslotte toch nog 3 forellen. Omdat ze ondermaats waren en Guy een sportvisser is heeft hij ze weer de vrijheid gegeven, maar we hebben bewijs!
Voldaan zaten we tegen de avond weer van de koffie te genieten in de tuin met uitzicht op de wolken die als een slagroom deken over de bergen kwam rollen, een bijzonder gezicht.
Op dag 3 trokken Nienke en ik er alleen op uit om te de gletjers bij Mt. Cook te bewonderen.
Van een afstandje ziet het er al fraai uit en het werd alleen maar mooier. Uiteindelijk lunch je dan naast het gletjsermeer waar de ijsklompen langzaam richting Lake Pukaki drijven. Op de achtergrond (links en rechts van de grote steen achter Nienke) zie je de gletsjer eindigen. Die is alleen blauw aan de voorzijde want van boven is hij bedekt met steengruis dat van de eroderende bergen af komt. Dat steenslijpsel (glacial flour) geeft klaarblijkelijk ook de fraaie kleur aan het water, in combinatie met de zon.
Hoewel bij thuiskomst het water er weer heel aantrekkelijk uitzag hebben we het wijsgeworden door de eerdere ijsdoop maar bij een warme douche gehouden.
Een gezond potje scrabbelen (gelukkig hadden we Oxford English dictionary niet bij ons) en wederom een heerlijk curry verder konden we nog even van de maan genieten voordat we voor de laatste keer ons bed in de voormalige stal (daar rook het tenminste nog steeds een beetje naar) indoken.
We besloten de dag erop naar Christchurch te gaan om daar met eigen ogen de schade van de aardbevingen te zien. Op de foto hieronder kijk je door Worchester street naar een open gat waar vroeger de toren van de cathedraal te zien was. Overal zeer zichtbare schade en de binnenstad is nog steeds een 'red zone'.
De tweede foto is van het oude rechtsgebouw waar ik Nienke op onze eerste reis nog naast het plakaat aan de deur heb gefotografeerd.
Vrijwel geen enkel stenen gebouw is ongeschonden gebleven en zelfs buiten het centrum waren veel kerken (steen) enorm beschadigd. Zeer indrukwekkend. We hebben Nienkes verjaardag toch nog met een dikke plak chocolade taart in the Botanical gardens gevierd hetgeen wellicht niet verstandig was vlak voor ons Thaise diner in een van de weinige open restaurants in Christchurch. De dieren waren zichtbaar blij met Jeroens verwennerij en gaan nu weer met ons op dieet. Gisteren al wat calorietjes kwijtgeraakt tijdens de eerste competitie wedstrijd tegen last years no. 3 die we helaas met 4-2 verloren, ondanks mijn 2 zeges. Inmiddels zijn we tot 4 man gereduceerd omdat John zo nodig op een surfboard moest staan en nu zijn andere meniscus aan barrels draaide. Gaat Tim gisteren ook nog een flink door de enkel. Anyone???? Het is toch te koud bij jullie!
De tweede foto is van het oude rechtsgebouw waar ik Nienke op onze eerste reis nog naast het plakaat aan de deur heb gefotografeerd.Vrijwel geen enkel stenen gebouw is ongeschonden gebleven en zelfs buiten het centrum waren veel kerken (steen) enorm beschadigd. Zeer indrukwekkend. We hebben Nienkes verjaardag toch nog met een dikke plak chocolade taart in the Botanical gardens gevierd hetgeen wellicht niet verstandig was vlak voor ons Thaise diner in een van de weinige open restaurants in Christchurch. De dieren waren zichtbaar blij met Jeroens verwennerij en gaan nu weer met ons op dieet. Gisteren al wat calorietjes kwijtgeraakt tijdens de eerste competitie wedstrijd tegen last years no. 3 die we helaas met 4-2 verloren, ondanks mijn 2 zeges. Inmiddels zijn we tot 4 man gereduceerd omdat John zo nodig op een surfboard moest staan en nu zijn andere meniscus aan barrels draaide. Gaat Tim gisteren ook nog een flink door de enkel. Anyone???? Het is toch te koud bij jullie!
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)