Hans en Nienke: 15 april 2012: En Ajax wordt kampioen!

Het begint goed, de trein vertrekt 10 minuten eerder dan volgens het schema, maar gelukkig was ik op tijd op het miniscule stationnetje van Waikanae. De conducteur (we hebben hier nog van die kleine kartonnen kaartjes zoals we in ancient history in Nederland hadden) heeft geen oog voor gezichten en vraagt elke keer of er nieuwe mensen zijn ingestapt. Kiwi's zijn netjes en dit is duidelijk geen Amsterdam. Niemand lacht in de trein, die zich bij elk stationnetje vult met meer zwarte pakken. Grappig is het contrast met de witte koptelefoontjes die naar hun iPhones lopen. Een enkeling heeft zelfs sportschoenen aan. Je kan zien dat we Wellington naderen, bij de deur klontert een onrustig groepje mensen met een sigaret in de aanslag samen. Zodra de deuren openen worden ze ontstoken, anders komen ze de laatste dag van de week niet door. Lopend langs de waterfront in de richting het Te Papa museum, waar ik een conferentie voor GP's ga bijwonen, ontmoet ik nog meer mieren in het zwart, identiteits kaartje op de heup of om de hals, die al rennend, slenterend, fietsend en/of tekstend op weg zijn naar hun eeuwige PC schermpje in het stoffige kantoor gebouwtje om de rest van de dag weer zinloze informatie in een databank te plaatsen die waarschijnlijk niemand ooit zal lezen. Ik loop langs de monumenten op de kade, voor de Poolse kinderen en de boeren oorlog en nog een heel aantal anderen. Niemand die er enig acht op slaat. Het weer is fantastisch en het water klotst zachtjes tegen de kadewal. Hoopvol speur ik de baai af in de hoop orca's of dolfijnen te zien. Die zijn duidelijk nog niet op weg naar hun 'werk'. Zouden we niet beter af zijn op een groot stuk land met een stel vrienden en daar lekker zelf sufficient leven? Genietend van het buitenleven. Even later ben ik bij het museum en sluit ook ik me aan bij een grijzende massa general practitioners die daar wat hopen te leren de komende twee dagen. Weer even later sjokken we als lemmingen een grote zaal in. De CEO van het Wakefield hospitaal test meteen de slaperigheid door te vertellen over de investeringen en de lijst assets van het hospitaal. Een weinig hoopvolle start. De eerste spreker vertelt over zijn research naar de oorzaak van haemangiomen (bloedvat gezwel) en technische termen als markers, embryonic Hb zeta chains, de invloed van het renine angiotensine systeem e.d. vliegen ons om de oren. De meeste huisartsen zie ik inmiddels al de bouwkundige staat van de zaal inspecteren of een poging doen om het aantal spotjes te tellen. Weinig inspirerende mensen, ik mis mijn haagse clubje huisartsen wel, zie me met dit zooitje nog niet gaan skieen. Uiteindelijk weet de man me toch wel te boeien en ook de volgende sprekers hebben aardige spreekbeurten. Ook de IT komt aan de beurt en ik besef me dat ik uiteindelijk niet veel anders doe dan die mensen die inmiddels hun potlood aan het slijpen zijn met hun tanden of kijken hoeveel koffie een toetsenbord kan verwerken voordat hij het helemaal niet meer doet. In de pauze verbaas ik me weer over die huisartsen, in alle landen hetzelfde, struinen de standjes af voor en pennetje of de prijsvraag (kunnen ze een abonnementje winnen of en stethoscoop met hun naam erop). Ik trek me na de curry (ze denken blijkbaar dat we allemaal Amerikaans zijn, want je krijgt slechts een vork) maar terug met mijn boek. Het laatste praatje van de dag gaat over nieuwe diagnostische mogelijkheden. Het komt op mij allemaal over als peperdure manieren om iemand te vertellen dat hij dood gaat. 6000 dollar voor een PET-scan. Daar kun je ook een heleboel andere dingen van bekostigen. En dan zit er op VWS zo'n truthola van de VVD die probeert de eerste lijn uit te knijpen. Allemaal 4 paracetamol per jaar minder, dan sparen we zo een paar miljard uit, toch? De big spenders zitten duidelijk in het ziekenhuis. Tussen de praatjes door heb ik een aardig gat geslagen in dat boek, 'The pillars of the Earth' van Ken Follet. Heerlijk boek dat rond 1100 in Engeland speelt en helemaal niet is wat je van Follet zou verwachten. Erg moeilijk om weg te leggen. Om 5 uur kan ik eindelijk een welverdiende pinot gris gaan drinken met Rutger in een van de kroegen aan de Waterfront. Na een verfrissend ontbijtje met Rutger in een Frans cafe heb ik voldoende energie voor de tweede dag, temeer omdat het daarna echt leuk wordt. Tijdens de lunch wordt ik op de schouder getikt door een dame die me vraagt wat voor lampen er in mijn lampshade kunnen. Ze had er een gekocht! Toch leuk. Na afloop ga ik lekker naar Mac's brewery en zink met een lekkere Black Mac weg in een Chesterfield met mijn boek, wachtend op Nienke. De overbuurvrouw denkt daar echter heel anders over en schiet een spervuur aan vragen op me af. Keuvelend over de toekomst van Frontera (met zijn Hollandse voormannen) en organisch voedsel voor kinderen breng ik de tijd door tot Nienke binnenvalt. Met Rutger en Landan testen we vervolgens het Japanse Shinobi restaurant uit; heerlijk, 10/10. Je snapt toch werkelijk niet dat er mensen zijn die zich elke dag met vette troep kunnen volstoppen.

Voldaan trekken Nienke en ik op naar 'The Front room'. Ik heb haar met enige druk kunnen overhalen om mee te gaan naar een concert van Klaus Doldinger. De lead saxofonist van de Duitse band Passport die in de 70-80-er jaren furore maakten met een jazz fusion stijl waar ik ondanks Munchen 1974 toch een fan van was. Hij schreef onder meer de muziek voor 'das Boot' en de detective serie 'Tatort'. Het was een vreemde avond. Hij was hier op uitnodiging van de Duitse ambassade en het was georganiseerd door het Goethe instituut. De zaal zat dus vol met Duitsers. De voorste tafels waren 'reserviert' maar Nienke en ik hebben gewoon twee stoelen geconfisceerd onder het mom van 'dan hadden ze die fietsen maar terug moeten geven'. De muziek was beregoed hetgeen echter niet aan het publiek te zien was. Om dit te illustreren werd uitgerekend ik door de Pacific German TV geinterviewd in de pauze. Ik was de meest swingende toeschouwer op een stoel. Ik zal er wel uitgeknipt worden want ik had werkelijk geen idee wat het Goethe instituut deed. Ook na de pauze weer doodse stilte bij het publiek. Of er nou te weinig marcheer ruimte op de dansvloer was of omdat het ritme te snel was voor marcheren, geen idee. Ze bleven in de houding zitten. Gelukkig genoot Nienke ook zichtbaar, maar haar humeur was al goed omdat ze die middag een paar laarzen had gescoort (heeft de bijnaam 'de Imelda Marcos van Te Horo beach'). Hoe kan je echter boos worden op zo'n engel die voor de weg terug naar ons stulpje een puntzak drop van de Dutch shop te voorschijn tovert. Vandaag dus maar een heel rustig dagje; wat bomen aangevallen en een lekker hoog vuur gemaakt. Afgesloten in de hottub. We kunnen er weer een weekje tegen. De muziek deze week natuurlijk van Klaus Doldinger, hier in de zelfde bezetting als gisteren avond.