15 augustus 2012: Low visability

Het oordeel van de oogarts is daar. I'm beyond repair. Geen laser dus voor mij. Hij kon nog wel mijn lenzen vervangen voor een slordige 6500 dollar per oog, maar dat ben ik volgens Nienke niet meer waard. We hebben dus samen maar een bril uitgezocht en ik moet zeggen dat dat een stuk goedkoper was.
Tongariro was nog niet uitgebarsten en dus poetsen we de camera op en togen noordwaarts in de nieuwe bolide. Een fraaie uitbarsting over een besneeuwde berg levert altijd mooie plaatjes op nietwaar? Zeker vanaf de ernaast gelegen pistes. Op ongeveer een derde van de reis laat ik Nienke zien dat ik het verbruik van de wagen van 11.5 l/100 km volgens het boekje heb terug gekregen naar 10.2 l/100 km. 'Mooi' zegt ze, 'ga dan nu maar weer gewoon auto rijden'.
Halverwege stoppen we in Taihepe om een kop koffie te pakken. 'Wat stinkt het hier naar koeien' zegt Nienke. Geen koeien dus, maar de sulphur van de vulkaan. Door de wind is die zelfs op het zuidereiland af en toe te ruiken. Anyway, we komen vol goede moed aan in de lodge naast de pistes. Groot genoeg voor twee voetbal elftallen. Er zou een grote groep mensen zijn, maar verkoudheden en angst voor lava reduceerde de groep to 7.



We hebben geskied, maar de weersomstandigheden waren heel erg wisselend. Van een stralende blauwe lucht in enkele minuten naar natte sneeuw of regen midden in de wolken.
Mok warme chocola in de mik, zonnetje in de rug en dan afdalen naar zwarte wolken vol ellende.
Na het skien wordt 'No. 6', die voor deze gelegenheid met ons mocht meereizen, als roast de oven ingeduwd. Of het nou aan de oven lag of aan het gebrek aan kruiden, ze viel een beetje tegen.
Ondertussen moesten de kinderen van de andere gasten (ze mochten met opa en oma mee) worden bezig gehouden en ik heb ze geleerd hoe ze het gezicht van hun slapende vader kunnen decoreren.
Ook dit was daar, geloof het of niet, een onderdeel van. Three frog leaps of zo, een spelletje op papier. De kids loved it. Anyway, een paar glaasjes verder werd er gewoon gelezen en gescrabbeld tot de luikjes langzaam dicht vielen.
Een dag later ziet het er allemaal wat beter uit. Als we wakker worden in onze gigantische lodge schijnt buiten de zon.
Tegen de avond ziet het er ook weer fantastisch uit, maar daartussen zijn we kletsnat geworden, verdwaald, gevallen, etc. Als de sneeuw valt ziet alles er een beetje hetzelfde uit, temeer daar de pistes hier niet zo goed zijn afgebakend als in la douce France. Zo kwam het dat ik opeens mijn skies niet meer zag en rakelings langs een jonge dame vloog die haar skies op een wat ongebruikelijke manier in de sneeuw had geparkeerd. Ik probeerde de situatie nog te redden met een welgemeend 'everything allright?', daarmee aangevend dat ik de situatie helemaal onder controle had, maar toen hield de heuvel waarop wij ons bevonden op en lazerde ik anderhalve meter naar beneden. Van boven kwam 'everything allright?' Verdere 'embarrassing situations' hebben we weten te vermijden. Nog een leuke anecdote over mijn rood/oranje ski outfit. Die kocht ik vele jaren terug en droeg de jas op een dag trots naar de peuterschool toen ik Tristan wegbracht. Trekt er zo'n jochie aan mijn jas; "Werk jij bij de vuilnis?"
We hebben de smaak weer te pakken. Zit nu al stiekem te kijken naar goedkope vluchtjes naar Queenstown (een uurtje van Wellington). Het skigebied daar, Cardrona, schijnt heel leuk te zijn.
Muziek deze week van de Zweedse celliste Linnea Olsson, The Ocean:

en nog een fraaie van Natalie Duncan; 'The Devil in Me'.