In totaal 192 kg hetgeen een beetje tegenviel, maar het moet gezegd, 'nr. 6' zoals ze liefkozend bij ons genoemd wordt ('Nienke, jij ook wat plakjes No. 6 op je pizza?') smaakt zeer best. De salami is uitmuntend en de eerste steakjes waren buitengewoon lekker. We moeten echter nog wel op een cursus 'how to cook a real Kiwi steak' om onze koe verder geen onrecht aan te doen.
Zaterdag avond was het tijd voor een 'secret party'. Ik wist vaag wie er achter zaten, maar niets van het fijne. Het was een mystery uitnodiging en een week voor de party kregen we pas de final instructions.
Wat hebben vrouwen het toch alijd makkelijk met kleding. De mannen moesten opdraven in 'formal attire'. De kaart gaf ons verder geen aanwijzing wat dat inhield en dr. Google bleek ons al evenmin een antwoord te hebben. We besloten het er maar op te wagen en trokken erop uit in smoking (vroeger bij ons bekend als 'black tie') en cocktail dress. Klein risico om overdressed aan te komen in smoking maar a la. Zakken leeggemaakt (parkeerbon uit 1983, oud receptje voor mevrouw Gelissen (sorry daarvoor), tank bonnetje van de Esso en nog wat guldens met Juliana erop) en het leuke strikje gevonden die ik kwijt was. Geen spoor van de manchet knopen, maar Nienke wist nog een erfstuk op te duikelen van mijn opa dus liepen we niet helemaal voor gek.
Het feest was georganiseerd door drie stellen (Derene is een assistente bij ons en Trevor de locale ambulance figuur). Dit clubje was een overblijfsel van een roemruchte vakantie die een aantal van hen ooit eens op het zuider eiland had. Over de fijnere details van die reis zwijgen betrokkenen nog steeds als het graf. Sindsdien werden slechts gezellige mensen (dat spreekt voor zich) tot de groep toegelaten. Om zichzelf niet al te druk te hoeven maken hadden ze een kook wedstrijd in elkaar gezet; 'The Disaster Chef'. Teams, samengesteld van verschillende tafels, moesten telkens met ingredienten uit de witte mystery box een gerecht maken.
De jury keurde die vervolgens met een iets vriendelijker air dan de Gordon Ramsey achtigen op TV. De rest mocht door blijven gaan met ongefundeerd commentaar leveren, want er werd van iedereen verwacht dat er continu opmerkingen aan het adres van de competitors werd geleverd. Nienkes team beet het spits af met Spaanse garnalen (makkie) en daarna was het mijn beurt.
Trevor zijn tas werd uit de ambulance getoverd om zo de kip marinade (we hadden natuurlijk geen tijd meer voor marineren) gewoon in het vlees te injecteren. Vanwege de te dikke soja saus en de te kleine naalden ging dat niet helemaal goed, maar het idee was aardig en voor herhaling vatbaar. Niet getreurd, een forse dosis bruine suiker, klodders soya saus, een halve fles sherry en een dosis onbekende kruiden (beslagen brilletje) verder hadden we een zeer acceptabele marinade en de dames produceerden er nog wat vrolijk gekleurde groenten bij met 'lice'. Helaas leverde dit aziatische standje slechts een tweede plek op achtergrond bij de zeer strenge jury.
Hoewel wij met afstand het meest goed gemutste team van de avond waren ging de eerste prijs volstrekt onterecht aan onze neus voorbij.
Het zal u dan ook niet verbazen dat ons team een officiele klacht heeft ingediend bij de overkoepelende organisatie hier in Nieuw Zeeland. In onze ogen voldeed het winnende team (hier in actie onder bezielende leiding van onze vriendin Margareth) volstrekt niet aan de hygienische criteria die men van een professionele kok mag verwachten.
Ik geloof echter dat met het vorderen van de avond de meeste mensen voor hele andere prijzen gingen. Er werd nog tot laat in de nacht gediscussieerd op welke oude disco hit je nou het beste kon dansen en ik meen me te herinneren dat the Doobie Brothers het gewonnen hebben.
De zondag hebben we beiden de professionele schilder uitgehangen bij een vriendin die het heel moeilijk heeft momenteel. Bovendien kun je met een lichte kater beter niet thuis schilderen. Ons komende weekend in een lodge naast het skifield van Whakapapa dreigt in de as te vallen. Vannacht is Mount Tongariro uitgebarsten. gelukkig blaast de wind de aswolk naar het noordwesten, maar omdat de lodge er vlakbij ligt is ons tripje een beetje onzeker.
Er mag dan weinig sneeuw liggen in Whakapapa (61 cm beneden en boven) maar dat skied altijd nog beter dan op as. Zitten we dus niet op te wachten. Duimen dus maar. We eindigen met een hele leuke reclame van Mastercard hier in Nieuw Zeeland over de All Blacks.
En de muziek deze week kan natuurlijk niet anders zijn de de disco hit allertijden:
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)