12 september 2012: Euthanasie

Euthanasie is een heet onderwerp hier in Nieuw Zeeland. Niet alleen vanwege de afgrijselijke zaak rond Tony Nichlinson (een man met locked in syndrome, die werkelijk bij alles geholpen moest worden) in Engeland maar ook omdat John Key, de minister president, heeft gezegd dat het volgens hem al lang plaats vind hier in Nieuw Zeeland (nog steeds verboden bij de wet) en dat, mocht hij terminaal zijn en lijden, dat hij dan ook euthanasie zou willen. Nou, de dokters vielen over hem heen. Morphine geven is geen euthanasie volgens hen en de palliatieve zorg is uitstekend en dus is euthanasie helemaal niet nodig. De vraag is natuurlijk of als je een hoge dosis morphine geeft aan een toch al verzwakte patient als het niet strikt noodzakelijk voor de pijn is of ernstige benauwdheid of je dat dan niet toch ook euthanasie moet noemen.

Anyway, we discussieerden er een beetje over op de praktijk tijdens de lunch. Zegt een leerling nurse; 'shouldn't you worry more about the youth here instead of the youth in asia?' Ze had niet door hoe groot haar gelijk was. Deze twitter/facebook telg las zelden iets anders dan wat op het 5 inch schermpje van haar electronica tumor op de linker hand paste. En dat is voor een normaal mens tegenwoordig al niet meer te begrijpen. Anyway, euthanasie dus. Na een leuk avondje met vrienden waar dit onderwerp weer ter sprake kwam besloot ik tijdens een van de van slaap verstoken nachten maar eens een artikel over het onderwerp te schrijven om uit te leggen wat het nou werkelijk is en hoe het in zijn werk gaat. Wijs geworden door de ervaringen met journalisten in Nederland bood ik het aan de New Zealand Herald aan onder een voorwaarde; of je plaatst het, of je plaatst het niet, maar GEEN editing. Kreeg ik van de hoofd redacteur een telefoontje dat dat zeer ongebruikelijk was maar dat ze het gelezen hadden en erg onder de indruk waren. Groot compliment dus en mijn voorwaarde werd geaccepteerd. Vanwege een zaak bij de Hoge Raad hier deze week over een man die zijn vrouw geholpen had bij zelfmoord wilden ze het dit komend weekend plaatsen. Hij zei dat het wel wat stof zou doen opwaaien. Dan moet het hard waaien, want wij vertrekken die morgen naar Niue. Dus, 'when the shit hits the fan' staat de praktijk er alleen voor. Een voorstander in Dunedin kreeg van onze christelijke medebewoners doodswensen en zelfs een heuse baksteen door de ruit. Ik heb aan het eind van het artikel nog een paar argumenten aangedragen voor de discussie hier. Ben benieuwd. Ze wilden er nog een foto bij van mij, maar dat heb ik geweigerd, die foto van Tony zegt meer dan genoeg.

Ondertussen hebben we hard gewerkt. Willen het huis schoon achterlaten voor de house sitters, maar moesten ook nog wat klusjes klaren voor de bouw begint (ook volgende week). Garage opgeruimd (over de twee vlaggemasten zo meteen meer), en een stuk betegeld. Fraaie spaanse tegeltjes van TradeMe. Daar dachten we een mooie deal aan te hebben, maar de tegellijm is hier vrijwel vloeibaar goud. Ruim 150 dollar voor dit kleine stukje. Die tegels zijn de basis voor onze nieuwe 'laundry'. Paar kastjes, wasmachine, wijn ijskast, wat wil een mens nog meer.
Zit ik lekker een stand-up comedy te kijken roept Nienke ineens ' de waterpomp gaat de hele tijd'.  Dus Nienke jaagt mij door de weilanden met zaklampen op zoek naar lekkende kranen of baden (vrouwen oplossing). Had natuurlijk veel beter de pomp uit kunnen zetten en dan bij daglicht kunnen zoeken, maar afijn. Lekken gevonden, de koeien hadden de drijfbal die het vlottertje aanstuurd weten te verwijderen (zin in voetbal?). Dat kon natuurlijk niet gerepareerd worden ter plekke en dus ging de pomp uit (toch nog de mannen oplossing). Ging helaas door een ander hek weer terug naar huis en vergat in alle ophef dat ene kleine hekje. Tja, en dan zie je 's ochtends ineens koeien lopen in onze tuin. Niet de bedoeling. Weer ophef want Nienke had net plantjes neergezet. Anyway, koeien uiteindelijk weer terug en toen begon de tirade. Vanwege de inleiding begrijp je wel dat ik het niet helemaal mijn schuld vond, maar goed, ik was dus een flut boer. Een beetje boer doet elk hek achter zich dicht. Zit iets in, maar toen een dag later de konijnen waren ontsnapt omdat Nienke de deur had laten openstaan kwam het onderwerp verder niet meer ter sprake.
Net als vorig jaar wordt de overgang van winter naar lente hier gekenmerkd door stormen. Donder en bliksem, bakken en bakken met regen en met name erg veel harde wind. In her zuiden en op de bergen achter ons zelfs heuse sneeuw. De Nederlandse vlag besloot er weer eens bij te gaan liggen. Hoop dat dat geen voorteken is voor de wedstrijd van Nederland tegen Hongarije. De Kiwi vlag bleef wapperen en die wonnen dan net ook met 6-1 van New Caledonie voor de WK kwalificatie.

Als laatste nog een grappige foto. Ik stuurde een flink pakket naar mijn ouders (NZ chocolade visjes en ananas chocolaatjes, die slechts diende als buffer voor de paar cadeaux in de doos (maar die niet minder welkom waren) en gaf de doos af bij onze locale post dames in Waikanae. Die moesten blijkbaar nog af van een paar oude postzegels. Zelfs de postbode in Nederland keek ervan op en ook mijn vader (postzegelverzamelaar) had nog nooit zoiets gezien. Op z'n minst gezegd een beetje overdreven.

We sluiten af met een prachtige film die we net gezien hebben; Blindsight. Een film over een blinde dame, Sabriye Tenberken, die in Lhaksa, Tibet, een school voor blinde kinderen heeft opgezet. Blinde kinderen worden daar gezien als paria's, mensen die blijkbaar in hun vorige leven iets heel ergs hebben gedaan, en behandeld als grof vuil (kan ik ook niet helemaal rijmen met het boeddhisme). Een blinde bergbeklimmer, Erik Weyenmayer, die de Everest al eens beklom, neemt samen met Sabriye de kinderen mee de berg op. Zeer de moeite waard. Hier de trailer en vervolgens Kumi (een van de blinde kinderen) die het slotlied (So happy together van the Turtles) zingt (engels geleerd van Sabriye) waarmee de film eindigd. Wow.