Je bent meteen op vakantie als de vliegtuig deur opengaat en er een golf warme lucht naar binnen komt. Niue is klein, zo klein dat er maar een vliegtuig per week komt, een A320 met zo'n 160 passagiers. Een hele happening voor zo'n eiland en voor een dag is het dan ook heel erg druk op de 'international airport'. In no time zijn we door de douane, pakken we onze koffers, zijn we door immigratie heen. Buiten vinden we 'ons mannetje' van de auto die we gehuurd haddan en even later zijn we op pad, in onze gouden Toyota Platz. Hij zag er nog goed uit en met 78000 km op de teller dachten we een redelijke auto te hebben. Laten kwamen we er achter dat hij toch wel 1200 keer rond het eiland had gereden. We merkten al snel dat hij van 0-100 gaat in 5 minuten. Maar goed, je kan toch nergens 100 rijden met een max. snelheid van 60 km per uur.
Bij Matavai resort aangekomen worden we naar de nieuwste kamers van het resort gebracht, een terrasje op de klif met uitzicht over zee. Het zag er naar uit dat we dat wel een weekje konden volhouden.
Even opfrissen, de tropische kleren aan en op naar de bar bij het zwembad voor een lekker koud biertje en een fish panini. Nog geen walvis te zien. Die moeten hier met grote regelmaat te spotten zijn. De bar area is vergeven van de loodgieters. Deze week is er in Niue een door 'Plumbersworld' gesponsorde 'internationale' vis wedstrijd en er doen zo'n 20 Kiwi loodgieters mee. Van het hele gebeuren wordt een TV documentaire gemaakt en de presentator (ene Jeff) was nogal teleurgesteld toen bleek dat wij deze beroemdheid niet kenden, laat staan zijn programma wel eens bekeken hadden. We vluchten daarom maar naar grote terras voor de wekelijkse 'fish and chips' avond, inclusief lokale dames band (bleken later de zus, dochter en moeder van een van de personeelsleden te zijn).
Daarna doken we in onze e-readers die in NZ nog enigzins optimistisch van duizenden boeken was voorzien. De dagen daarop hebben we het eiland verkend met onze snelle bolide. Onze boys hadden het helemaal fantastisch gevonden, een echt piraten eiland met overal grotten en geheime paadjes. Geen stranden en dus geen 'lig-toeristen'.
Heel Niue bestaat uit koraal. De woeste golven hebben op vele plaatsen diepe grotten en kloven gecreeerd. Sommigen vullen zich tijdens een vloed weer met water en vissen zodat je in de grotten kunt snorkelen. Hier ben ik in de Avaiki grot wat gekleurde zwemmers aan het bewonderen.
Omdat de helft van het vliegtuig vol zat met Niueanen en die 20 loodgieters op zee zaten kwam je zelden iemand tegen op onze speurtochten. Vandaar de foto's zonder anderen erop, die waren er gewoon niet. Hier Nienke in de Palaha grot.
De riffen hadden hier en daar diepe kloven die bij laag water vol bleven staan en veranderden in gigantische aquaria. Fantastisch om in te snorkelen. Hier is Nienke op de uitkijk op het Makefu reef, met een oog voor de fraaie koralen en tropische vissen, de andere voor zeeslangen. Die zeeslang is een grappig beestje van 40 - 60 cm die nogal nieuwsgierig is en graag voor je masker komt zwemmen. Kinderen spelen er gewoon mee. Vervelende bijkomstigheid, zijn beet is dodelijk, maar dat moet je wel je vinger in zijn strot duwen heb ik me laten vertellen. Anyway, Nienke heeft een paar records gevestigd. Slang in zicht? In 2 seconden ondanks het vlijmscherpe koraal (in een week een paar waterschoenen versleten!) het water weer uit.
Het is een vreemd eiland. Er wonen nog maar 1200 mensen, maar er zijn wel 7 kerken en 6 religies. Naast elke kerk staat een groot huis voor de pastor. De rest van elk dorp biedt een wat bizarre aanblik. Meer dan de helft van de betonnen huizen staan leeg omdat de bevolking vanwege betere vooruitzichten naar NZ en Australie (resp. 20.000 en 3.000 Niueanen) is vertrokken, maar ook vanwege de cycloon Heta die in 2004 grote schade aanrichtte. Enkele jaren terug woonden er nog 6000 mensen, nu dus nog maar 1200. Alle automobilisten groeten elkaar dan ook, laverend tussen de honderdduizenden wilde kippen die het eiland bevolken. Je hoort de hele dag hanengekraai. Dan denk je ze hebben volop eieren? Nee hoor, pas als de maandelijkse kotter uit NZ langs komt. Ze vinden de kippen vies schijnt het (maar ik denk dat ze te lui zijn om eieren te zoeken). Langs de wegen zie je overal graven, de een fraaier dan de ander (afhankelijk van hoe je gewaardeerd werd of hoeveel familieleden er nog op het eiland wonen).
We zoeken de mooiste lunch plekjes op zoals hier bij de Talava arches. Lekker broodje marlijn in ons lunch pakket die we van het resort meekregen.
Lokale bewoners verbergen hun kano's in dit soort grotten, dit is bij Uluvehi.
Het eiland (259 km
²) heeft een rondweg van 64 km (we hebben dan ook nog geen 1/3 tank opgereden) en het meeste leven speelt zich af aan de oostzijde. Ik vroeg een mooie ongeveer 20 jarige dame van de Tourist info wat er te zien was op sommige tracks aan de noord en west zijde. Antwoord: 'I don't know, never been there'. Had zich lekker verdiept in deze wereldbaan!
Een dag hebben we onze bolide wat rust gegeven, leek ons verstandig toen de snelheid bij een gemiddelde heuvel van 45 km/uur naar 19 km/uur terug liep. We gingen zwemmen met de walvissen. Helaas dachten de walvissen daar heel anders over en ze gaven niet thuis. Afgezien van een paar vliegende vissen (die echt ongelooflijk ver kunnen vliegen) bleef het rustig op het water. Dus hebben we gezwommen met een pod spinner dolphins. Heel erg gaaf. Met een arm hangend aan de langzaam voortkabbelende rubberboot en je hoofd onder water zagen we zo'n 60 dolfijnen om ons heen zwemmen, soms op een meter afstand. Walvissen hebben we de rest van de week ook niet meer gezien (anderen wel) tot het allerlaatste uur op het eiland, toen er eentje nog afscheid kwam nemen bij de Crazy Uga bar.
Nog een leuke anecdote. Nienke had een paar schelpjes meegenomen. Waarschijnlijk om sieraden mee te maken. Staat ze ze 's ochtends in de hotelkamer te wassen loopt er ineens eentje weg. Zat nog een kreeftje in die ineens water gewaar werd en de golven weer wilde opzoeken. Hoe Nienke reageerde? Is een Niueaans staatsgeheim.
Ik moest trouwens om rond te mogen rondrijden wel een Niueaans rijbewijs hebben. Je komt echter op vrijdag aan en het weekend is het politie bureau dicht. Eiland logica. Pas op maandag kan je dan na afhalen van deze officiele souvenir legaal rondscheuren. Hoop nou toch zo dat ik volgend jaar in Nederland een keer aangehouden word! De criteria voor zo'n pasje? De antwoorden waren: 'Broem broem', 'Door rijden', 'Niet na 22 uur', 'Alleen met het raam open', 'Behalve op zondag', 'Coconut crab', 'Als het groter is dan jij', 'Groen' (hoewel er geen een stoplicht was), 'Links' en 'Volgend jaar weer'. Een praktische test was niet noodzakelijk, alleen glimlachen voor de foto (en natuurlijk 22 dollar leges).
We dachten trouwens de eerste Nederlanders op dit toch wel erg afgelegen eiland te zijn. Komen we bij de haven, liggen er 3 jachten in de haven met de Nederlandse vlag in top. En waar ontmoet je die Hollanders? Bij de slijter natuurlijk.
Na een dag hard snorkelen gingen we nog wat lezen bij een strategisch gelegen picknic tafel. Prachtig uitzicht. Lekker vers cheesebread met kikorangi cheese (jawel, zelfs hier). Hier kom ik net uit de provisorische wijnkelder op Hikutavake reef met een lekker flesje Saint Claire premium chardonnay.
Voor zo'n klein eilandje hadden ze trouwens wel geweldig eten. Op ons resort aten we al heerlijk gegrilde marlijn en marlijn in kokosmelk maar ook de restaurantjes waren uitstekend; een fantastische Japanse chef toverde ons de lekkerste tonijn sushi voor en twee Niueaanse dames presenteerde echt sublieme hamburgers bij de 'Wash away cafe' (alleen op zondag avond open) en 'de Crazy Uga bar' (alleen op woensdag avond open voor diner). De laatste avond was onze coconnut crab evening op het resort. Aan tafel met enkele zeer gezellige lui die we daar gedurende de week hebben leren kennen.
De coconut crab is een zeer forse krab die op het land leeft. Hij is blauw, rood of paars aan de onderzijde en eet kokosnoten. Verstandig dus om met je vingers bij de scharen uit de buurt te blijven. Wij hebben gezien wat er met een kokosnoot gebeurd!
Tja, en dan is het de laatste dag. De manager van het resort zei dat we op tijd op het vliegveld moesten zijn, want vorige week was het vliegtuig te vroeg en ging ook vroeger weg, dus als we het vliegtuig niet wilden missen .... 'Geen probleem voor ons' zeiden we. Wat een geweldig excuus; 'Ha boss, we hebben het vliegtuig gemist, over een week gaat er weer een.' Totaal geen zin om huiswaarts te gaan dus. Ik heb nog een bezoek aan het lokale ziekenhuis gebracht en met de directeur gepraat. Ze hadden inderdaad af en toe locums (waarnemers) nodig en dat zagen Nienke en ik wel zitten. Op de lijst dus, want er valt ook nog wel wat het de 'solid waste' te doen. Een heel behoorlijk ziekenhuisje trouwens, met een chirurg, een anaesthesist, een gynaecoloog en 3 huisartsen. Nogal wat voor 1200 mensen, maar ik vermoed dat het ziekenhuis ook als hub wordt gebruikt voor de Cook islands, Samoa en Tonga.
De wachtruimte van het vliegtuig was vol met dames in vrolijk gekleurde jurken die ofwel afscheid kwamen nemen ofwel mensen kwamen ophalen of zelf het vliegtuig namen. Menig traantje vloeide terwijl de lokale band vrolijke muziek speelde. We kregen al bijna heimwee toen we de trap van het vliegtuig opklommen. We'll be back!
Even opfrissen, de tropische kleren aan en op naar de bar bij het zwembad voor een lekker koud biertje en een fish panini. Nog geen walvis te zien. Die moeten hier met grote regelmaat te spotten zijn. De bar area is vergeven van de loodgieters. Deze week is er in Niue een door 'Plumbersworld' gesponsorde 'internationale' vis wedstrijd en er doen zo'n 20 Kiwi loodgieters mee. Van het hele gebeuren wordt een TV documentaire gemaakt en de presentator (ene Jeff) was nogal teleurgesteld toen bleek dat wij deze beroemdheid niet kenden, laat staan zijn programma wel eens bekeken hadden. We vluchten daarom maar naar grote terras voor de wekelijkse 'fish and chips' avond, inclusief lokale dames band (bleken later de zus, dochter en moeder van een van de personeelsleden te zijn).
Omdat de helft van het vliegtuig vol zat met Niueanen en die 20 loodgieters op zee zaten kwam je zelden iemand tegen op onze speurtochten. Vandaar de foto's zonder anderen erop, die waren er gewoon niet. Hier Nienke in de Palaha grot.
Ik moest trouwens om rond te mogen rondrijden wel een Niueaans rijbewijs hebben. Je komt echter op vrijdag aan en het weekend is het politie bureau dicht. Eiland logica. Pas op maandag kan je dan na afhalen van deze officiele souvenir legaal rondscheuren. Hoop nou toch zo dat ik volgend jaar in Nederland een keer aangehouden word! De criteria voor zo'n pasje? De antwoorden waren: 'Broem broem', 'Door rijden', 'Niet na 22 uur', 'Alleen met het raam open', 'Behalve op zondag', 'Coconut crab', 'Als het groter is dan jij', 'Groen' (hoewel er geen een stoplicht was), 'Links' en 'Volgend jaar weer'. Een praktische test was niet noodzakelijk, alleen glimlachen voor de foto (en natuurlijk 22 dollar leges).
Voor zo'n klein eilandje hadden ze trouwens wel geweldig eten. Op ons resort aten we al heerlijk gegrilde marlijn en marlijn in kokosmelk maar ook de restaurantjes waren uitstekend; een fantastische Japanse chef toverde ons de lekkerste tonijn sushi voor en twee Niueaanse dames presenteerde echt sublieme hamburgers bij de 'Wash away cafe' (alleen op zondag avond open) en 'de Crazy Uga bar' (alleen op woensdag avond open voor diner). De laatste avond was onze coconnut crab evening op het resort. Aan tafel met enkele zeer gezellige lui die we daar gedurende de week hebben leren kennen. 
De coconut crab is een zeer forse krab die op het land leeft. Hij is blauw, rood of paars aan de onderzijde en eet kokosnoten. Verstandig dus om met je vingers bij de scharen uit de buurt te blijven. Wij hebben gezien wat er met een kokosnoot gebeurd!
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)