9 januari 2013: De AA kwam weer eens langs

Temperaturen boven de 50 graden in Australie met vele bosbranden (sommigen aangestoken door idioten) tot gevolg. Vele huizen gingen verloren in her vuur en duizenden hectares bos verdween. Deze foto uit onze Dominion post van vandaag zegt alles. De familie die uren in het water moest schuilen heeft het overleefd. Mensen dachten veilig te zijn achter rivieren en meren, maar door de harde wind werden de vlammen er gewoon overheen geblazen. Is de climate change nog steeds een fabel?

Zwemmen in zee zit er voor ons nog steeds niet in. Door de atmosferische storing die o.a. Australie treffen is er nogal wat wind bij ons ook en daardoor is het strand bezaaid met Bluebottles. Niet erg aantrekkelijk voor een verkoelende plons. Indien nodig gaan we dan maar even onder een sproeier staan. Die blauwe sukkels (wie blaast er nou zijn zwemblaas op als het hard waait) moeten wel snel verdwijnen want er komt nog meer warm weer aan en ik wil mijn prive strandje weer op.

De zomer zorgt weer voor fraaie plaatjes vanaf ons dek en het strand. Of het nou vanaf het strand met wind en mystieke mist is,

of vanaf het dek waar we nog steeds van de oudjaarsavond ham eten, aangevuld met onze eigen groenten en twee verse aardbeitjes de man, onze eerste.

Het was echter niet de eerste keer dat de AA langs moest komen. Al een keer voor een lekke band toen mijn auto geen krik bleek te hebben (ja lekker, geef de auto de schuld) en een keer toe de auto het binnenlicht niet had uitgedaan. Nu had hij de deur weer een heel weekend laten openstaan. Hadden we 's ochtends geen zin in, we zouden het 's avonds wel even oplossen. Eerst de auto uit de carport getrokken (je duwt hem nou eenmaal niet tegen een heuvel op) en toen proberen te starten m.b.v. de grote broer. De aardige meneer David Bower van de AA (na 3 x mag je hem bij de voornaam noemen) kwam met zijn vrouw langs en we hebben gezellig bijgekletst. Hij lag bijna in een deuk om onze startkabels uit Nienkes auto. 'Die dunne dingetjes? Geen wonder dat het niet lukte.' Heb maar niet de 'flosdraadjes' laten zien die achterin mijn auto lagen. Dat wordt een ritje naar de Repco.
Ook overdag nog steeds plaatjes uit een reisblad. De rode pohutekawa's steken fraai af tegen het groen en blauw.

Hier in detail door natuurfotograaf Nienke.

Nienke heeft het carven weer opgepikt. We hebben een tafel opgesteld onder de bomen (broodnodige schaduw)  in de tuin en daar wordt weer ijverig gehakt. Zelfs ik ben weer aangestoken. Nadat ik in de studio een aanrecht met kastje heb gemaakt (weer van stijger hout) en gelakt had ik eindelijk tijd om mijn pinguins voet te repareren. Hij wordt nu voor eeuwig vastgelijmd op een stenen voet en dan mag hij mag weer de tuin in.

Ondanks de bouw (het betonnen pad is afgekeurd door ons en wordt morgen afgevoerd) doen de vetplantjes het prima deze zomer. Nog een fraai plaatje van onze natuur fotograaf. Tja, die bouw. Zou al af zijn voor Nienkes ouders kwamen. Maar hier is het net als in Spanje, mañana, mañana.

Dit is Bee Doughty-Pratt, een in kiwiland wereld beroemde schilderes. Hier is ze bezig met de finishing touch aan een schilderij dat ze voor ons gemaakt heeft, 'Blue moons in the mist'

De drie manen zijn een verwijzing naar onze kids. Het heeft eventjes geduurd voordat het schilderij af was (drukke dame), maar we zijn er heel erg blij mee.

Tot slot een bijzonder filmpje over 'The landfil harmonic orchestra' uit Paraquay. Een ideetje dat Nienke misschien verder gaat uitwerken: