1 augustus 2013: WilmaaaaaAAAAAAAAAA!!!!

Tsja, Fred en Wilma, we kregen een uitnodiging voor een feestje, een 50e verjaardag. Of we wilden komen als ons jeugd idool. Ze zijn hier dol op dit soort rare feestjes. Waarschijnlijk overgewaaid uit Japan waar men als een vorm van afreageren zich graag in de pauze verkleedt en samen met een collega of zo een fotohokje induikt. Such fun! Nou werken we hier niet zo hard als in Japan, dus het zal dan wel het eiland syndroom zijn die maakt dat men af en toe uit de ban wil springen. Ons locale verhuurbedrijfje had van alles in huis zei de eigenaar. Vol enthousiasme (not) togen Nienke en ik naar dit paleis van vreugde. Met een zucht liep ik door de lijst stellen. De Mounties en Ramses Shaffy zaten er niet bij. De Blues brothers? 'Hadden die echt pakken aan', vraagt the happy owner? 'Tsja, die heb ik nie!' Laurel en Hardy dan (ook aanwezig op zijn eigen lijst). 'Uh, hadden die echt bolhoeden op? Die heb ik nie!' Asterix en Obelix? 'Vandaag nie!' Fred en Wilma dan maar want die hadden we al zien hangen en ik had al lang genoeg van dit deprimerende zootje. Bleek Wilma's jurkje niet echt flatteus te staan bij Nienke. Omdat ik echt weg wilde zei ik dan maar dat ik wel Wilma zou zijn. Heb mijn oksels nog op Nienkes aandringen geschoren, maar daar trok ik de grens. Benen en armen werden niet onthaard.
En zo zaten die avond een heel stel heren te genieten (!?!?) op een feest. Geen van allen zag eruit alsof hij liever thuis onderuit op de bank had gelegen met een sixpack naast zich en een zak taco chips binnen handbereik, genietend van de halve finale van de Super 15 tussen de Canterbury Crusaders en de Waikato Chiefs. Gelachen dat we hebben, we hebben zelfs bijna gedanst. Anyway, aan alle ongein komt een end en zo overleefden we ook deze avond weer. De dag ervoor waren we naar het arts festival in Wellington gegaan. Een grote hal vol art (en craft). Sommige dingen waren fraai, andere overstegen net het geknutsel van een kleuterschool. Over het algemeen een te hoog bloemetjes en vogeltjes gehalte. We hebben de credit card dan ook in de zak weten te houden.

Een bezoekje aan het Te Papa museum toonde eens te meer aan dat we oud worden. Volslagen normale voorwerpen staarden ons aan door een ruitje van de expositie 'So last century!'. Wat wij nog als redelijk modern beschouwen staat voor de jeugd al tussen de pyramides en dinosauriers. Inderdaad moet ik vaststellen dat het me wel eens verbaasd dat ouders komen praten over de eetproblemen van de kids terwijl de koters vrolijk de halve wereld vernietigen op het telefoon toestel van hun ouders. Dat gaat er wel in, maar een spruitje....

Lekker gegeten met een stel vrienden bij Maartje waar het heerlijk toeven is op de bank met uitzicht over Wellington city.

Ja, jullie hebben het natuurlijk wel gehoord in Nederland, we beven hier een beetje. Na de schok van vorige week waar Nienke al over berichtte zijn we inmiddels al meer dan 2000 naschokken verder.
Op het bijbehorende kaartje zie je de de meest recente schokken en het kaartje hierboven laat de aardbevingen zien in de laatste 10 jaar ingedeeld naar intensiteit. Voor de aardigheid heb ik onze woonplaats aangegeven met een groen pijltje.

Intussen is de winter hier heel schappelijk, we hebben de haard al een tijdje niet meer hoeven te gebruiken en gooien het uitgespaarde haardhout met veel plezier in de houtgestookte hot tub. Had van de week in al mijn enthousiasme vergeten dat het water al 20 graden was toen ik het vuurtje aanstak. Toen we erin wilden was het 55 graden. Nou hebben we wel wat Maori recepten, maar om nou zelf het hoofd ingredient te zijn.... Heel af en toe een buitje in de verte om ons uitzicht te geven op 1 of 2 regenbogen.

De studio is ook ingebruik genomen. Nienke staat nog buiten te schuren (Omaru stone geeft namelijk heel erg veel stof) en ik heb binnen al flink gewerkt. Heb zondag twee nieuwe lampen naar de gallery in Wanganui gebracht.

Het is nog steeds genieten in mijn man-cave, music op loud en boren en schroeven maar. Heb ook nog een tweedehands Hilti op de kop kunnen tikken om sneller te kunnen werken.

Hier een plaatje dat Nienke schoot om half 8 's ochtends, de zonsopgang dit keer.
Ik sluit af met een geinig filmpje die we deze week op Facebook zagen, de baby in de hoofdrol: