30 november 2013: Pech in drievoud.

Je moet altijd voorzichtig zijn als je een lange wandeling gaat maken en jezelf vooral niet blesseren van tevoren. Toen we dus competitie moesten spelen op zaterdag en het regende wat wilde ik niet echt spelen. Maar ja, kiwi blokes zijn niet bepaald van suiker en dus gingen we gewoon de baan op. Ik had de keus; met bril op kwamen er ongeveer 20 ballen tegelijk mijn kant op, zonder bril slechts een vage. Niet echt ideaal. De dubbel werd desondanks eenvoudig gewonnen, maar ik gleed nog wel even uit op de natte baan en verrekte mijn liesspier. Oh joy. De single spelen ging dus niet meer en ik zag het wandelen ook al somber in. Gelukkig zakte de pijn wel weg de dagen voor de tocht, ondanks het verschijnen van een blauw/geel/groene plek.

Het zicht vanuit onze hotel kamer in Queenstown.

Oefen wandelingetje lang het meer in de morgen.

Men zegt dat we inderdaad de Routeburn track gelopen hebben. Moeilijk te zeggen. Op dag twee, het hoogtepunt van de tocht, hebben we slechts wolken en water gezien. De regen kwam met emmers naar beneden en het pad was veranderd in een kolkende waterval. Mijn nieuwe waterproof wandelschoenen bleken hun naam geen eer aan te doen en ook de gaitors bleken met tweerichtingsverkeer geen enkele moeite te hebben. We werden wakker met regen en gingen naar bed met regen. Balen, te meer daar we de dagen daarvoor in Queenstown geacclimatiseerd hadden in de stralende zon onder een strak blauwe hemel.

Lake Marian, het schoonste water in NZ.

Spooky trees, Frodo, waar ben je?

Dag 1 ging prima, met een rugzak vol met onder andere, zoals later bleek, enkele overbodigheden (1 1/2 l. drinkwater, zwembroek en telelens) klommen we rap de berg op en bereikten zonder problemen Lake McKenzie. Onze groep bestond uit een grote groep Japanners (inclusief een 78 jarige) en verder Aussies en 2 Amerikanen en Denen. En wij natuurlijk, de trotse Hollandse delegatie met onze Kiwi vrienden Jane en Shane (die voor het eerst in zijn leven schoenen had gekocht, prachtige bergschoenen van de Schoenenreus). De gidsen kwamen uit Japan, Australie en Amerika, dat gaf een 'real Kiwi gevoel'. Deze jonge dames bleken opvallen weinig kennis van de NZ flora en fauna te hebben ('dat zwarte vogeltje is een rifleman', helaas, het was een tomtit).

Eind van dag 1; Lake McKenzie.

Afzien op zo'n zware klimtocht.

Door de overvloed aan water was de luxe tour toch wel lekker. In de luie stoel voor de open haard met een Speights in de hand was het prima bijkomen. De eggs benedict bij het ontbijt en de zalm moot met prima wijn waren wat mij betreft wat over de top, maar m.n. de warme douches, het drooghok en goede bedden waren welkom. De laatste dag begon nat, maar al afdalend werd het beter en beter. Shane vierde dat door zijn schoenen uit te doen en tot verbazing van de gidsen blootsvoets de berg af te dalen. Toen we de laatste rivier overstaken was het inmiddels weer mooi weer geworden.

Het enige voordeel van veel regen, mooie watervallen.

Almost back in the civilised world.

En zo zaten we een dag later een beetje gedesillusioneerd aan de rand van het meer. In het zonnetje en weer onder een strak blauwe hemel. Belt Maartje hoe laat ze ons ook al weer moest halen van het vliegveld. Mijn reisleidster kijkt voor de zekerheid nog eens op de tickets en ...... @#$#@^*@^%@, we hebben onze vlucht gemist. Omdat we op de heenweg rechtstreeks van Wellington naar Queenstown vlogen ging Nienke ervan uit dat we ook zo terug vlogen en had dus slechts naar de laatste vluchttijd gekeken op de itenerary, zich niet realiserend dat dat de tijd was van de vlucht uit Christchurch. Daar moesten we echter nog wel eerst naar toe vliegen! Nog een sof, nu mochten we voor heel wat extra pecunia eerst 1000 km naar het Auckland vliegen om daarna weer 500 km terug naar Wellington te vliegen. Bummer, zoals ze hier zeggen. We praten maar liever niet over de prijs per Routeburn km, maar laat ik het zo zeggen, mijn auto rijdt een heel stuk zuiniger!

Woest.

Laatste lunch.

Een dag later zagen we Jane, onze wandelpartner weer voor een concert. Wist ik veel dat Passenger zo populair is bij de jeugd. We kwamen aan bij de Opera hall en het leek wel alsof heel de Wellington region op schoolreisje was. Op een paar volwassenen na krioelde het van de teenagers. Helaas is een concert volgen met dit soort wezens net zoiets als een glas museum bezoeken met een tros neushoorns. Op volstrekt onwillekeurige momenten knallen oerkreten (imitatie van de Amerikaanse simpletons) uit hun halsjes. Verder lallen ze zo hard mee met de muziek (en er was er geen bij die bij om het even welke talenten show de cut gehaald zou hebben) dat ze net zo goed de radio aan hadden kunnen zetten. Natuurlijk moet elke poep en scheet onmiddelijk doorgetwitterd of gefacebookd worden en het antwoord wordt direct uitgebreid besproken met miss Acne 2013 ernaast. Volgende keer toch maar eerst checken of een een leeftijdsgrens is.

We made it!

Gelukkig ging het in de sport beter. Net voor vertrek de berg op won New Zealand in de league world cup met 18-20 van de Britten door te scoren in de laatste minuut, Shane en ik konden in de pub in Glenorchy (het eerste dorp na de berg) zien hoe the All Blacks na de officiele speeltijd nog van Ierland wonnen en natuurlijk het allerbeste; Ajax won van Barcelona. Heerlijk, ik heb Roger, mijn Catalaanse collega, al een keer of 30 gevraagd wat de uitslag ook al weer was.

Foto vanaf de bus terug kijkend. Slecht weer? Waar dan?

We sluiten dan maar af met een filmpje van iemand anders die de tocht heeft gelopen met een zonnetje. Een volgende keer wellicht: