12 Februari 2014: Rakiura

Rakiura; Land of the Glowing Skies, dat was ons reisdoel om in stijl mijn (en die van Eef op afstand!) verjaardag te vieren. Na een gezellig avondje bij Maartje vroeg vliegen naar Invercargill, waar we dan na 2 uur wachten werden beloond met views zoals deze vanuit het 7 persoons vliegtuigje dat ons overzette. Halfmoon Bay met Oban, het enige stadje op het eiland. Wat een view en een mazzel hadden we met het weer!!! Ingecheckt in het hotel boven de plaatselijke pub zagen we even niet de oordopjes die in de glazen verstopt waren want we wilden natuurlijk meteen naar buiten de zon in! Meteen een leuk pad ontdekt naar eerste mooie baai om de hoek, Bathing Beach. Daar even in het zand 47 geschreven; speciaal voor Eef! Congratulations sis x

Wat verkennen, foto's maken, we gingen meteen helemaal naar 'island time', heerlijk. We zagen deze Mollyhawks - de kleinere albatross- nog nooit van zo dichtbij. Omdat ze wat visjes kregen van de local fishermen bleven ze prachtig poseren. Later in de middag besloten we op goed geluk het enige echte restaurant van het eiland binnen te lopen, met prachtige views over Halfmoon Bay. Leuke jonge waiters en wat een heerlijk eten; zonder meer een verjaardagsmaal onder het motto de volgende twee dagen eten we pasta uut een pakje.

Na een omeletje en een flat white, met zo'n 13kg op onze rug zijn we er klaar voor. We liepen de route tegen de stroom in omdat de eerste hut was volgeboekt maar dat pakte prima uit.

We kwamen zo'n acht mensen tegen en genoten even van de stilte en het uizicht aan het eerste baaitje na een uurtje lopen. Die 13kg laten je vanaf stap 1 weten dat je ze meezeult, zeker hier want het hele eiland is het up and down van valleitje naar valleitje.

Na een verkoelende duik in de laatste grote baai voordat we bij de hut aankwamen - dankzij goede tip van een stel dat we tegenkwamen - kwamen we best fris aan bij de North Arm Hut. Al met al zo'n vier en half uur lopen, het was heel goed te doen. Lekker een boek lezen - de nieuwe Donna Tart is een aanrader - en een beetje kletsen met andere wandelaars. 's Avonds na pasta-soep naar buiten voor het mooie avondlicht, je kan niet stoppen met foto's maken. Deze Tomtit, Miromiro in Maori, ging echt poseren voor ons. Een schatje, zou je zo in je zak willen steken.

De zonsondergang over de baai voor North Arm Hut hieronder. De avond ervoor was erom 11 uur 's avonds een kiwi gespot, maar aangezien er geen stroom is in de hut gaat iedereen om 10 uur toch z'n bunkbed in want dan is het donker en je bent toch vroeg wakker door snurks en een kamer zonder gordijnen. Gelukkig had ik nog snel onze rugzakken van de ene naar de andere slaapruimte gesleept toen ik zag dat er in de andere kamer geen horren voor de ramen zaten en het door de dichte ramen bloedheet was. Dat was achteraf een goede keuze qua hitte maar de aardige kerel waarmee we hadden zitten kletsen hield ons met z'n gesnurk wel uit onze slaap. Oh well, vuurdoop in de DOC hut. Zaterdag vertrokken we om half 10 voor de langste day walk, 6 uur volgens de kaart. Het miezerde en we hebben geen zon gezien. Je loopt van de ene kant van het eiland naar de andere, door puur ongerept native forrest. De kleuren groen zijn onvoorstelbaar en de hoeveelheid varens, grote Rimu's en Kureru's (native pigeons)ook. Paar keer wat uitgeblazen vijf minuten en rond uur of 1 broodje gegeten bij een stroompje. Het was behoorlijk heftig, 'what goes up must come down' was wat er de hele tijd door mijn hoofd speelde; dachten we dit is volgens het kaartje de 'grootste' heuvel die we op en af moeten, kwam er na tien minuten nog een grotere en steilere! DOC had flink veel trappen aangebracht wat ze doen als het te steil wordt dus de bovenbenen en de kuiten kregen er van langs.

Aangekomen bij de Port Williams Hut rond half drie waren we zo verhit en zweterig dat we besloten bij het gebrek aan douche gewoon een duik te nemen in de baai. Er waren al een paar lopers in de hut en die vonden ons stoere maar rare Dutchies,het was ook bloody cold en zwermen sandflies! Maar super verfrissend als je er weer uit bent na die hele snelle duik. De ranger had de kachel aangemaakt in de hut dus daarna was het heerlijk opwarmen met a cup of tea. Gezellig zitten kletsen met weer aantal nieuwe mensen maar ook weer met een Israelisch stel (eind zestig, enorm sportief) die we de dag daarvoor hadden leren kennen. Hele leuke interessante mensen, we hebben weer twee logeeradressen op zak; in San Francisco en Tel Aviv. You'll never know. Ze liepen de ene great walk na de andere, petje af. Dit is onze ochtend koffie op de tafel voor de hut op Zondag, het weer was weer prachtig, strak blauwe luchten en het water zo mooi!

Dit werd een loop-zwem-loop dag dat was meteen duidelijk. Ook zagen we vlak na vertrek meteen deze parkiet, de Kakariki een zeldame soort die alleen op Stewart Island voorkomt. Stond ook nog in het boekje dat als je 'm hoorde je hem vrijwel nooit kon zien omdat -ie zo snel is en o zo groen! Nou, hij ging er speciaal voor ons toch voor zitten.

De tinten groen en de verschillende soorten varens zijn prachtig, het voelt alsof je in een sprookjes bos loopt waar zo de kabouters over je tenen kunnen huppelen. Lopen in deze omgeving is mindfulness for free, je voelt, hoort en ziet en hebt alle tijd om te denken. Zo flitsten mijn gedachten vaak terug naar mijn 40e verjaardag, 7 jaar geleden toen we na Tristan's begrafenis hier aan het rond rijden waren. Wat een zwarte verjaardag was dat en hoe anders is het nu. Verdriet en gemis veranderen niet, maar alles daarom heen is zo ongeloofelijk veranderd; dit kunnen doen en hier volop van genieten geeft zoveel positieve energie. Geen betere manier om daarbij stil te staan dan actie!

We gingen op deze laatste dag al na een uur het water in op Maori Beach, gewoon te mooi om het niet te doen! Weer erg koud water maar daarna rondlummelen en schelpjes zoeken in je badpak in een lege baai met al die mooie kleuren is echt genieten. Na anderhalf uur break toch maar weer verder lopen naar de volgende baai waar deze hangbrug hing. Daarnaast een enorme seal, een solo mannetje. Van Hans moest ik dichterbij gaan staan maar dit vond ik wel prima...they are fat but fast!

Nog effe een foto van Sherpa nummero uno; Hans kan nog steeds lachen net als ik dus we zijn het erover eens dat we dit vaker gaan doen.

Na nog een verkoelende duik in de laatste baai waar het eigenlijk te koud was maar we toch nog even stoer moesten kwamen we aan in Oban en dronken we een wel verdiend biertje van de supermarket! Na de slapeloze nacht in het hotel de nacht voor onze wandeling vond Hans dat het hotel inclusief de pub geen recht meer had op onze klandizie. Het was ook een beetje een ramp; met oordoppen in trilde we ons bed uit van de muziek die tot een uur 's nachts op max volume stond. Wij blij dat we voor onze tweede nacht besloten hadden om het enige andere hotel te boeken en dat was prima.

We hadden ons voorgenomen om alleen een biertje te drinken en terug te gaan naar het lekker restaurant maar in de pub was het bijna pub quiz time en de organisatrice was really something else. Beroemd tot en met de Lonely Planet blijkbaar. Dus we vormden een team met een stel uit Zuid Afrika en Alex uit Wanaka en hebben een superleuke avond gehad. Second last geeindigd maar we hebben vreselijk gelachen en ook nog een lekker gegeten. De waarschuwing dat als je niet van grof taalgebruik hield je beter weg kon wezen maakte ze helemaal waar. In de ochtend nog heerlijk krantje lezen en eggs benedict op het terras. Daarna nog een klein trackje van een uur naar de andere kant die we nog niet gezien hadden om weer wat calorietjes eraf te lopen (nou ja).

En toen helaas afscheid nemen. Dit eiland 'grows on you' zoals ze hier zeggen very very quickly. Het gevoel van 'island time', niet teveel kunnen en moeten is genieten. We'll be back, er is nog veel te veel te lopen, kayaken en genieten.