26 november 2015: Commuten is niets voor mij.

De twee weken met de Duitse wwoofers zitten er bijna op. Ze hebben goed gewerkt en wij hebben ze goed volgestopt (bier/good food). Ik ben er niet de hele tijd bij want ik mag deze week op en neer rijden naar Wellington voor de bestraling. Morgen de laatste. Merk nog niet veel verschil, maar dat duurt dan ook nog even. Het is wel een ervaring hoor. Ze hebben daar een vele miljoenen kostende machine staan, maar daar blijft de techniek wel bij. Ik sta op een oud krukje met mijn arm bijna uit mijn schouder gedraaid half gebogen om mijn hoofd niet tegen de machine te stoten terwijl de dames met behulp van een stift en een stuk plastic proberen een tekening te maken op mijn hand die al onder de machine ligt. Dan een nat washandje erop (lijkt wel een Amerikaanse executie) en er wordt gezapt. Voor de 1 minuut zappen rij ik dus een week lang op en neer, kost me bijna 3 uur per dag, zeker als je linker voorband ook nog eens een verdwaalde schroef oppikt.

Goed, food en onderdak dus. Dat is de deal. Zij doen wat werk voor je en in return krijgen zijn gratis onderdak en voedsel. Blijkbaar hoort daar in het geval van Duitsers ook bier bij. Nou ja, de houtschuur zit weer helemaal vol en de hebben een leuk patroontje van plastic matten in de schuur gelegd.

Intussen krijgen ze ruimschoots de kans om van het natuurschoon te genieten. Helaas is dat kleine schermpje in de handpalm voor teenagers interessanter. Heb ze de berg moeten opsleuren en de fiets moeten opduwen. Jeugd... Morgen gaan ze een auto kopen om hun vakantie voort te zetten. Ben benieuwd of er eens schotel op het dak komt.

Nienke kwam op het lumineuze idee om ze het huis schoon te laten maken, de buitenkant dan. Waarom ze het werk nou van zo dichtbij moest volgen.....

We vonden zelfs een hele goede reden om mijn auto toch niet te verkopen. Je rijdt hem achteruit op vier blokken hout zodat de wielen horizontaal staan, je legt een flinke plank op de roofrails en je kan ineens bij de goten. Onmisbaar zo'n oude bak.

Toegegeven, onder die lagen zand en spinnenweb bleek toch nog een aardig huisje te zitten.

Louis kwam de boel even inspecteren (heeft hier net zijn witte handschoenen uitgedaan).

OK, tijd voor mij om weer de auto in te stappen voor mijn rit naar Welly. Weer mengen met die Kiwi chauffeurs!