11 december 2015: Slowly disintegrating.

Net terug van mijn bezoekje aan de bottenboer. Het euvel aan mijn knie bleek toch iets hardnekkiger te zijn dan het zich eerst liet aanzien. Geen tennis meer gespeeld sinds een maand en rondscheuren in mijn SUV is geen fun. De orthopeed bevestigde mijn eigen vermoeden; waarschijnlijk beschadigd kraakbeen en gescheurde meniscus. Eerst weer een MRI en dan dus weer onder het mes. De stukken vliegen eraf. Vorige week heeft een handchirurg een stukje van mijn vinger verwijderd. Daar zat een pijnlijk knobbeltje. Je weet wel, zo een die je op de een of andere manier overal tegen aan stoot. Elke huisarts (mijn praktijk dan niet) zou die onder lokale verdoving verwijderen voor zeg 50 tot 100 dollar. Deze man vond algehele anaesthesie nodig. Kosten voor de verzekering NZ$ 1700 voor de operatiekamer en de anaesthesist, plus nog eens een slordige NZ$ 850 voor de chirurg zelf. En daar moesten we ook nog eens 3 1/2 uur voor wachten want op tijd werken in een ziekenhuis..... Resultaat: volgens de chirurg een jicht knobbel (???????) maar de PA is nog niet binnen. Heb nog nooit van mijn leven jicht gehad. Anyway, wees lief tegen je huisarts. En eventuele verzekeraars die meelezen; WAKKER WORDEN!!!!!!!! Lees met enige genoegdoening de ellende rond de Hollandse verzekeringen. Ik heb het voorspeld, de zoveelste VVD miskleun.

Onze Kiwi vrienden hebben Sinterklaas avond geadopteerd. Kleine kado's met gedichtjes en pepernoten. Ze vonden het geweldig. Binnenkort eten ze allemaal boerenkool en lopen op klompen.

Nu het zomerse weer is aangebroken staan de deuren vaak open. Vorige week vloog een fantail naar binnen hetgeen volgens de Maori een slecht teken is (dan gaat er iemand dood). Letterlijk een dooddoener want er gaat altijd wel iemand dood. Anyway, zelfs ik leef nog en de fantail is weer weg. Even later kwam deze duif het huis inspecteren en wilde slechts aftaaien nadat hij onze living uitgebreid als public toilet had gebruikt.

En dat terwijl het buiten toch allemaal veel mooier is: de bottle brushes kleuren weer fraai

En de zonsondergangen zijn weer spectaculair.

Inmiddels is de sauna in een vergevorderd stadium. Ondanks de gevoelige knie is het bijna klaar voor gebruik. Er zit een dak boven (met behulp van Michael de zoon van vrienden die op zijn reis even kwam aanwippen).

In de tussentijd gebruik ik de sauna even als schuur! Vanwege de rare wetten hier kan ik nu even niet verder. Het aansluiten van de stroom voor de kachel mag alleen door een electricien worden gedaan. Nog niet zo erg als Aussie waar je officieel niet eens zelf een gloeilamp mag verwisselen. Zo hou je mensen wel aan het werk. Maar ja, doe je hetzelf dan weet de verzekering wel weer wat kleine lettertjes te vinden die hun kluisdeur potdicht houdt.

Dan maar weer genieten van de rust in de tub.

Momenteel hebben we twee Franse wwoofers die echt keihard werken. Hij is een landscaper en dat komt wel erg handig uit. Er komen stukken land tevoorschijn die we nog nooit gezien hadden. We moeten trouwens wel uitkijken, want op de een of andere manier beginnen Nienke en ik Engels met een Frans accent te spreken met elkaar. Met de Duitsers moesten we ook al steeds denken aan John Cleese; "Don't mention ze war". Het is echter leuk om al dat jonge volk over de vloer te hebben. Michael en Femke zijn vandaag weer vertrokken, maar maandag komt er weer een andere dochter van een collega uit Den Haag. Daarna is het weer even rustig. Kan ik voorzichtig Nienke gaan uitleggen dat de Heaphy track in February wellicht toch geen goed plan is.