5 april 2016: Waiheke Island

Zullen we naar een concert gaan (van Jackson Browne, hierboven met het liedje 'Lives in the balance', dat de jongere ouderen onder ons wellicht nog herkennen van de TV serie 'Miami Vice'. Hier uitgevoerd met David Crosby en Graham Nash)? Ja, dat werd al snel; "laten we er dan maar een lang weekend van maken". Zo gezegd zo gedaan. "Waiheke island", zei Nienke vervolgens. Nienke was daar al eens een dagje geweest, maar ik had de kans nog niet gekregen. OK, ik ging accommodatie zoeken. Dat viel niet mee, bijna alles was al vol. Dan moet er iets aan de hand zijn dat weekeinde. Ja hoor, hebben wij weer. De pech dat dat weekend het eerste Waiheke island wijn festival werd georganiseerd. En omdat wij van die aardige mensen zijn ondersteunen we zo'n pril initiatief natuurlijk van harte. Snelle vlucht van Paraparaumu naar Auckland, Skybus naar de haven, ferry naar het eiland. Allemaal voorspoedig. Een van mijn tennis maten ging toevallig ook naar het eiland en die blijf je dan ook telkens weer tegen komen. De weergoden hadden een robbertje vechten in het vooruitzicht gesteld, althans volgens onze inmiddels bekende weersvoorspellers. Geen nood dus, het zal dus wel meevallen. Eerst maar eens even de Oyster Inn proberen, aangeraden door Tripadvisor. Niet voor niets, wat een heerlijk eten. Helaas was een gezelschap vlak bij ons wat luidruchtig. Pas toen een van de dames onder invloed van teveel rosé besloot met haar gezicht in haar bord te gaan slapen greep het management in. Het eten maakte het ruimschoots goed, vooral die heerlijke 'duck pie'. Hele leuke B&B, beetje klein, maar alles wat er moest zijn was er. Ook lekker binnen wandelen als er een vers brood op je staat te wachten.

Vroeg in de veren de volgende morgen voor een strandwandeling. Daar constateerden we na mijn tennis maat weer te hebben gegroet, dat het weer inderdaad was zoals niet voorspeld. Dus ruilden we de regenjassen nog even snel om voor hoeden en liepen naar de bushalte.

Laten we het zo stellen dat onze aankomst bij de bushalte de gemiddelde leeftijd van de bezoekers minimaal deed stijgen. Men keek ons aan alsof we onze kinderen kwamen brengen. Afijn, ons maakt dat niets uit en al snel zaten we de lekkerste wijntjes van Waiheke te proeven. De Waiheke wijnen zijn vanwege de goede temperaturen voornamelijk bekend dor de chardonnay (wat een pech), de viognier en de rode wijnen. Zelfs uitstekende shiraz. Dat alles gemengd met prima muziek en lekkere kaas, etc. plankjes. Goed te doen. Bij een van de real estate agents nog even geklaagd over een lamp die op hun luxe kantoor hing, pure plagiaat en nog slecht uitgevoerd ook. 'Je wilt niet weten wat we daar bij de galerie in Parnell voor betaald hebben'. Anyway, zijn architecten vrindje die erbij stond was zeer geïnteresseerd in het echte werk. Stuur ik toch even een brochure op?

Tegen de avond kwamen we bij onze hut aan, maar de hitte dwong ons weer naar het strand, waar we even jeu de boule speelden met mijn tennis maat.

Gaan we nou wel of niet nog iets eten. Mmmm. Toch maar even naar onze hut, mini dutje en vervolgens toch ook maar weer op pad. Het eiland is ook zo leuk. Op naar een kroegje met uitzicht over de baai, en passant even mijn tennis maat gegroet. Lekkere kofta met een Iers biertje. Daarna vielen de luikjes met een klap dicht.

's Ochtends schrik je dan wakker van een schuldgevoel. En dus stippelde Nienke een fraaie wandeling langs de kustlijn uit. De calorietjes vlogen eraf en dus werd de koers zo bijgesteld dat we bij een leuke winery zouden eindigen.
Als entr'acte het nummer 'Take it easy', weer van Jackson Browne. Hij schreef dit met de onlangs overleden Glen Frey van de Eagles die dit nummer beroemd maakten.

Het is in ieder geval wel duidelijk waar de rijken wonen. Hier dus. Elke morgen 'commuten' 1500 mensen van het eiland naar Auckland om daar de rat race te joinen. Stel je het andersom voor, het drukke jachtige leven op kantoor wordt na een leuk boot tochtje ingeruild voor het eiland leven. Niet slecht toch? Natuurlijk zijn er ook nog velen die 'gewoon' een tweede huisje van een paar miljoen hebben staan hier. Op het wijn festival kwamen enkelen zelfs met de helicopter aan.

Dat puntje in de verte ja, daar kwamen we vandaan. De bergen/heuvels waren niet eens zo hoog, maar de hoge vochtigheidsgraad maakte het toch een flinke klus.

Maar de beloning mag er dan ook wel wezen. Iets rechts boven Nienkes hoofd in de verte zie je Rangitoto island (een vulkaan die toch nog niet zo dood blijkt te zijn als menigeen dacht), iets rechts van het midden Auckland CBD, in het midden Motuihe island, op tafel de Cable Bay platter van de maand en een heerlijke fles Cable Bay viognier. Wie zegt dat ik geen oog heb voor compositie?

Nog even wat na genieten op een bankje bij de pier en toen was het 'bye bye Waiheke island, we'll be back! For sure!!

We baanden ons een weg tussen de bedelaars en verslaafden die her en der op straat lagen (ja ook hier, ik denk dat John Key jaloers was op Obama en er een paar heeft geïmporteerd) en alvast bij de gaarkeuken rond doolden. Die gaarkeuken lag vlakbij ons hotel (die zaten net niet in de aantrekkelijke foto op het net). Anyway, keurig hotel en vlakbij het Civic waar het concert was. Wat een vreemd theater, klassiek aan de buitenkant en van binnen India's! Het concert was helemaal te gek. 67 is die man, maar hij kan nog fantastisch spelen en had een prima band bij zich. Tussendoor keuvelden we gezellig met een Singaporees (Lucky) die voor het concert uit Wellington was overgevlogen. Na afloop liepen we langs de Ierse kroeg tegenover het theater. Lucky zat daar al aan een biertje en nodigde ons uit. Zijn vrienden aan tafel bleken natuurlijk ook weer Hollanders te zijn. Lucky had bijna zijn naam waargemaakt toen hij bij de deur van het theater Jackson Browne himself zag staan. Helaas bleek na een sprintje met de camera het een andere fan te zijn die er verdacht veel op leek. De dames discussieerden nog even of Jackson nou zijn haar verfde, waarop Paul en ik zeiden 'kijk eens naar ons haar'.

"He, Nienke, waar zijn onze e-readers?". "Huh? Die heb jij toch in de koffer terug gedaan, ik had ze gisteren naast het bankje gelegd bij de pier op Waiheke island". Als de viognier is in de man, komt er van communiceren niets meer van. Geldt dus ook voor de vrouw. Anyway, die lagen dus nog op Waiheke island. Wat een sof. Terwijl ik op internet kijk wat nieuwe kosten belt Nienke met de ferry lui. Die besluiten even voor Nienke te gaan kijken en wat blijkt, een local lady heeft ze bij de info daar afgegeven. Hij zou ze op de eerst volgende boot doen en dan konden wij ze bij pier 1 ophalen. Dat is Nieuw Zeeland en ik moet zelfs zeggen, dat het voor Aucklandse begrippen nogal verrassend is. Weer in goed humeur slenteren we langs de vernieuwde jachthavens. Ons verbazend over het feit dat alle giga jachten hier in George Town (Cayman Islands) zijn geregistreerd. Na de Panama papers zal dat echter niemand verbazen. Ik moet mijn broertje in Panama maar eens bellen, ik heb nog een potje met oude rijksdaalders staan! Nog even de Auckland art gallery meegepikt en toen moesten we weer huiswaarts. Drie nachtjes weg en het voelde als een week. Aanradertje. Nog even een nummertje van Jackson Browne, het mooie 'Fountain of sorrow'.

Inmiddels weer de keiharde realiteit. Bezoekje aan de tandarts die zijn rekening op de Virgin Island waarschijnlijk moet spekken, want ik was toch echt aan een nieuwe kroon toe. Daarna moestden de kippen gekortwiekt worden. Kan je verzekeren dat dat geen eenvoudige klus is bij free range beesten en een temperatuur van 20+. Vele schrammen, verwensingen, valpartijen en gekakel verder is het dan eindelijk gelukt. Een tip: als je dit ook ooit eens moet doen, gebruik dan een fel gekleurd bandje om de poot om aan te geven dat je die ene kip al hebt gehad, en niet een doorzichtige tie wrap zoals ik!