14 november 2016; Shaky welcome back home.

Vele kilo's zwaarder vertrokken we naar het noorden. Uiteraard na nog een dinertje met de familie.

Beetje onstuimige terug reis en nog stormachtiger welkom in Nieuw Zeeland. Had de KLM nog niet vergeven dat ze alweer de koffers niet gelijktijdig met ons konden laten aankomen (3e keer dit jaar, 6e keer in het totaal). Kwamen we nu op Schiphol aan en konden ze ons niet vinden in het systeem. Ik had 's middags nog gebeld omdat een van de vluchten gecanceld bleek te zijn. "Niets aan de hand meneer!"

Menig tijdschrift en boek werd verslonden en tussendoor herfstwandelingetjes en bezoekjes aan musea.

Dat bleek dus niet helemaal waar te zijn. We stonden er niet in omdat we 24 uur te laat waren. Kleine vergissing die ook de medewerkers van Air New Zealand en KLM over het hoofd hadden gezien.

De Alma Adema tentoonstelling in Leeuwarden is een aanrader. Ook de overzichtstentoonstelling van Sjoerd de Vries in het Belvedere in Heerenveen (waar ik nog een blauwe maandag in het Tjongerschans ziekenhuis het gewerkt) was fraai.

Bij het service centrum maakte KLM het weer helemaal goed. De nieuwe vlucht was zo geboekt en we hoefden niet eens de hele vlucht te betalen. Slechts wat admin kosten.

Het noorden was door een prachtige herfst overvallen, resulterend in enkele fraaie wandelingen.

Opgelucht vlogen we naar Shanghai. Dat raden we je dus af als je naar NZ wilt vliegen. De Airbus zat vol hoestende, proestende en niezende Chinezen die nog nooit hebben gehoord van enige hygiëne rond die lichaamsuitbarstingen. Nooit gehoord van een elleboog of hand. Zag het snot van de schermpjes voor hun neus aflopen. Geen wonder dat de, naar ik nu begrijp, slimme landgenoten doekjes voor de mond dragen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het onbeschofte voordringen.

Nienke maakte met haar jaarclub de ene helft van de stad onveilig. 

Dan land je in het circus dat Shanghai heet. Ik heb in doolhoven gelopen die simpeler waren. Om het Shanghai als transfer airport aantrekkelijk te maken mag je eerst door de douane, dan je koffers ophalen, weer door de douane en je koffers weer inleveren. Chinese efficiency.

In Babberich hebben we daarna in het dartscafe (waar ze gene darts hebben) nog een keutje gelegd. Daar hadden we nog een prima avond met mijn oude bezetting.

In de aankomst hal zie je een bord "International transfers' die je naar een balie links in de hal verwijst. Chinese humor, daar moet je dus niet wezen. Je moet helemaal naar rechts waar het bordje 'Aliens' inmiddels is vervangen door 'Foreigners'. Daar stond ook een bordje 'Tranfers'. Maar je raadt het al, daar moet je ook niet zijn.

Oude herinneringen ophalen en carriere prestaties vergelijken. Goede club trouwens, op 1 na nog allemaal bij de vrouwen van toen!

Dan volgt het scannen van je paspoort, die vervolgens vergeleken wordt met de scan op het scherm(??), tien mensen op rij die je boarding pass willen zien, etc. Meer dan genoeg om een grondige hekel aan vliegen te krijgen. Dat is het nog niet, aan boord nog meer bloeddruk verhogende momenten. Altijd al problemen met zeeppompjes gehad, maar deze waren helemaal geweldig. Een forse straal spoot over mijn shirt en broek. Je probeert wat papieren handdoekjes te pakken, maar iemand met een chromosoom te veel heeft daar 150% van de geadviseerde hoeveelheid doekjes ingepropt. Jouw ene handdoekje scheurt natuurlijk eerst 3 keer om daarna met een vijftigtal andere lost te komen. Dan heb je dus de keus tussen het schoon wassen van de vlekken of het zo laten. In het eerste geval lijkt het of je de WC niet hebt gehaald en in het tweede geval alsof je net lid bent geworden van de mile high club. No winners.

Anyway, Nederland dus. Met de batterijen bijna leeg na het studentikoze weekend zagen Nienke elkaar weer bij de Dom. Wat een leuke stad is Utrecht nog steeds. We genoten van de bekende plekjes maar ook van allerlei nieuwe aanwinsten voor de stad. Mochten verblijven in het appartement van GJ en Debbie onder deze Dom.

Straat artiesten vermaakten de kids die zich voor St. Maarten aan het voorbereiden waren.

En nog meer eten, lekker nostalgisch in de Clochard met Peter en Floor en in restaurant Blauw (heerlijk Indonesisch) met Judith (die ooit bij me stage liep) en oud collega Philip en Lineke.

Nog twee avonden live muziek gekeken in het Oude Pothuys. Wat moet je jezelf toch gelukkig prijzen als je in deze stad mag studeren.

Prachtig verlichte Dom 's avonds. Hij maakt echter wel forse herrie. Wij sliepen op zo'n 30 meter afstand en dan pas merkt je dat hij elk kwartier (blijkbaar is het belangrijk om ook om 2.15 uur te weten dat er weer een kwartier om is) een riedeltje afspeelt. Zonder oordoppen kom je dan ook de nacht niet door.

Corps lustrum gemist, daarom nu dan nog maar even onder de Dom door.

Zoek de rechte ramen.

'Utereg' gedag gezwaaid en met de trein naar Amsterdam. Niet echt goede ervaringen met het OV in Nederland trouwens. De trein is ronduit vies, nooit op tijd, vol (we mochten in Heerenveen de trein niet eens in) en totaal ongeschikt voor mensen met koffers. En het was niet eens een Italiaanse trein. Anno 2016! Dankzij onze nieuwe 'trots' de OV kaart toch in A'dam aangekomen.

Genieten van de leuke grachtjes. De leuke Jean Tinguely tentoonstelling in Het Stedelijk museum. De vele kleine winkeltjes. Dit missen we wel in NZ.

Ook dit leuke 'afleun woning' bewonderden we nog even op onze laatste dag in Nederland.

Trots op ons lokale sufferdje, de Dominion Post uit Wellington die gewoon durft te schrijven wat iedereen denkt: What the fuck! Die Amerikanen zijn nu echt afgezakt tot het niveau van de Neanderthalers. Wat een absolute idioten. Stel voor dat hij Washington meteen omdoopt in Boganville.

En  na een Amsterdamse lunch met Nico (zwager) en Maartje (Nieuw Zeelandse vriendin) vertrokken we weer naar NZ waar we net na middernacht werden verrast door een forse aardbeving, welkom thuis! Daarover later meer of zie onze facebook page.
Gegroet!