22 oktober 2017; Back on the South Island

Tijdens het lezen even luisteren naar een heel erg fraai nummer van Glen Hansard dat ik net weer ontdekte, Bird of sorrow van zijn CD Rythm and repose;

Ik ging net zitten om mijn bijdrage te schrijven toen de hele kamer begon te schudden. Een naschok van 5.4 op de schaal van Richter in Kaikoura. Die volgde op een lichtere en een paar andere een paar dagen eerder.

Dan was het in Reefton, waar ik vorige week nog was wel wat rustiger. Zowel in de praktijk als in het dorpje gebeurde eigenlijk niets. Omdat het weer meezat kon ik elke avond de knie even testen met een wandeling langs de Inangahua river die het stadje begrenst. De laatste dag heb ik zelfs een bergje beklommen en 350 meter gestegen. Dat was nadat ik een stuk gesmokkelde lava uit mijn knie verwijderd had. Na anderhalve maand was een wondje nog steeds open en ineens verscheen er een zwart stukje van een halve cm lengte, een lava splintertje. Laat het de Galapagos autoriteiten maar niet horen want we mochten absoluut niets meenemen. Oeps, nog eentje van 2,7.

Daarna een stukje Kiwi logica. Ik moest van Reefton naar Kaikoura, een afstand van 250 km. Om daar te komen had men geregeld dat ik eerst naar Hokitika reed (116 km de verkeerde richting op) om vervolgens naar Christchurch te vliegen, een afstand van 200 km) waar iemand me oppikte om me naar Kaikoura te rijden (180 km). Dat schijnt handiger te zijn. Anyway, ik had een mooie rit langs de Westcoast en een fraaie vlucht over de Alpen. Zag daarna hoe de SH1 tussen Christchurch en Kaikoura er aan toe was. Die is open, dat wel, maar het ziet er niet echt florissant uit. Diverse stukken zijn eenbaans en de bergen direct boven de snelweg zien er dreigend uit. Kan me haast niet voorstellen dat wat ze doen (weggraven) echt gaat helpen. Bergen betekent erosie en dat proces gaat door. Tunnelbakken lijkt mij een betere oplossing. Ik werd opgepikt door een Kaikoura councillor die me vertelde hoe hij de damaging aardbeving in Kaikoura had doorstaan. Probeerde fietsend zijn huis te bereiken terwijl rots blokken zo groot als vrachtwagens naar beneden kwamen. Sommige inwoners werden en gedroegen zich als victims terwijl anderen boven zichzelf uit stegen. Vaak zelfs mensen waar je het niet van zou verwachten. Omdat Kaikoura meer een rural society is zijn de mensen meer stoicijns en down to earth. Derhalve was het met de mensen niet zo erg als in Christchurch (stadslui). Heb hem gevraagd wat we van die beving kunnen leren; 1. Zorg dat je er echt klaar voor bent (wij zijn behoorlijk voorbereid), 2. Heb voldoende brandstof (moet ik nog wat aan doen) en denk niet dat je met een 30.000 l. watertank voldoende drinken hebt, veel van die dingen explodeerden tijdens de beving. We moeten dus een extra vat hebben die altijd vol is (juist de gedeeltelijke gevulde tanks gingen eraan). En een paar dozen wijn in de garage! 3. Communicatie lijnen zijn vaak stuk, denk aan internet via een satelliet.

Nu weer in Kaikoura dus. Deze foto maakte ik op de vroege morgen terwijl ik naar het werk liep. De Kaikoura ranges aan de linker kant, de zee recht vooruit en ons ziekenhuisje aan de rechter zijde.

In het weekend tijd voor nog wat wandelingen. Durfde nog niet echt de bergen in te gaan en dus werd het een coastal walk.

Wow, ineens gaat het fire alarm af in het hotel. De buren hebben hun keukentje in lichterlaaie gezet. Je kan niet zeggen dat het hier saai is. De seals lagen er echter tijdens de wandeling wat verveeld bij.

Des te meer herrie bij de kolonie nestende sea gulls.

Na een 4 uur durende wandeling kon ik niet gewoon langs het pier hotel lopen waar heerlijke luchtjes naar buiten kwamen. Ach, wat calorietjes eraf gelopen, dan mag zo'n seafood platter met een pintje Speights wel. Wat een view!

Dagje later heb ik de auto van de Thuiszorg even geclaimd om zuidelijk naar Orao te rijden voor de Haumuri Bluff track. Een track langs de kust, waar de trein ook gaat. Dat ging in het verleden niet altijd even goed. Hier de roestige overblijfselen van een trein die onvrijwillig het sop heeft gekozen.

Klein vriendelijk vriendje.

Een seal houdt de wacht!

Wat een plekje dit. Heb hier heerlijk zitten lunchen. Machtige golven, nieuwsgierige seals, een amazing view, twee kleine watervalletjes en een lekker zonnetje. Paradise.

Ahhhhhh.

Helaas, het eind van de track. Naast deze 16 km lange tunnel zou een track naar het strand gaan. Ik geloof best dat hij er was, maar nogal overgroeid. Helaas geen machete bij me en dus zat er niets anders op dan om te keren. Geen angst voor treinen omdat noordelijke een slip het spoor blokkeerde.

Nog even wat lekker makertjes.

Nog een weekje, dan vlieg ik weer op huis aan. Er wordt alweer aan alle kanten aan me getrokken. Doe het echter toch maar even rustig aan. Blijft een leuk vak, maar ook stressvol.