18 juli 2008; Weird

Buitengewoon vreemde zaken zie je soms. Deze week zag ik een meneer die al 6 maanden in Work and Income (zeg maar onze ww/arbeidsongeschiktheid) zit, wachtend op een operatie om poliepen uit zijn neus te halen. Een ingreep van niets. Ondertussen heeft hij al 5 keer zijn specialist gezien. In die tijd had de ingreep al lang kunnen plaats vinden. Waarom? Vanwege alle administratie die door allerlei organisaties in het leven is geroepen. Veel te veel paperwork. Volstrekt onnodig, maar zo hebben wel een heleboel mensen een baan. Persoonlijk snap ik niet helemaal waarom je met een verstopte neus niet als fotograaf kunt werken maar a la. Vorige week was het zelfs nog erger, een man die ‘outdoor’ furniture maakt (zeg maar die Fred Flintstone tafel van ons) had een carpaal tunnelsyndroom opgelopen (te hoge druk in zijn pols waardoor een zenuw beklemd raakt). Ook een ingreep van niets, maar hij wacht al meer dan een jaar. Is daardoor o.a. zijn baan kwijtgeraakt, want dat gaat hier veel makkelijker. Allemaal veroorzaakt door overheidsinstanties die door hun pogingen de uitgaven in de zorg te beperken het totale kostenplaatje alleen maar hoger doen uitvallen en ondertussen de zorg verzieken, zowel voor de artsen als de patienten. En dat met voor de patienten vaak onrechtvaardige gevolgen.
Met zo'n gevoel heb ik zelf nu ook te maken. Na het verlies van onze drie kinderen zijn we er inmiddels al weer aardig in geslaagd om ons leventje op te bouwen. Ik werk nu 30 uur omdat dat het minimum is om voor Permanent Residency in aanmerking te komen. Dat vind ik ook meer dan voldoende want hoewel het weer werken als huisarts toch wel bevalt valt het me toch ook wel zwaar. Mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering wil me echter geen gedeeltelijke uitkering geven omdat ik in Nieuw Zeeland zit. Dat draait om het woordje ‘Metterwoon’. Een woord dat ik tot vorig jaar bij een potje Scrabbelen zeker had afgekeurd. Je ogen raken bijna in de knoop bij het lezen van verzekeringspolissen die bovendien doorspekt zijn dit soort onbegrijpelijke woorden. Het komt er op neer dat je alleen voor een uitkering in aanmerking komt als je woont in Nederland. Was ik dus in Nederland depressief op de bank gaan liggen dan was er geen probleem geweest. Beetje krom nietwaar, maar zo gaat dat bij verzekeren. Wij hadden gehoopt op iets meer coulantie vanwege onze bijzondere situatie. En we doen tenslotte ook ons best daadwerkelijk te reintegreren.
Nou ik toch op dreef ben nog zoiets. Na Tristans overlijden heb ik een brief geschreven naar het Ministerie van Sociale Zaken om aandacht te vragen voor twee zaken. In de eerste plaats om het Ministerie er op te wijzen dat een brief, een paar weken na het overlijden van Tristan, waarin gemeld werd dat we geen recht meer hadden op kinderbijslag, op ons toch wel als erg ongepast overkwam. Niks geen "het spijt ons te hebben vernomen dat" of "helaas ...". Alsof je ten onrechte gebruik hebt gemaakt van de kinderbijslag regeling. In de tweede plaats om aandacht te vragen voor de enorme begrafenis kosten waar ouders van overleden kinderen mee te maken krijgen. Wij konden het gelukkig betalen, maar er zijn een boel mensen die het heel wat minder hebben. Als je je kind verliest is het toch erg vervelend als je niet eens een beetje begrafenis voor je kind kunt betalen. Natuurlijk, dat kun je ook verzekeren. Maar welke ouder die bij zijn volle verstand is sluit een begrafenis verzekering af voor zijn kinderen? Niemand dus. Daarom heb ik gevraagd of daar niet een Nationaal fonds voor kan komen. Tot op heden nooit iets op gehoord, natuurlijk! Geen voorpagina nieuws en dus geen voer voor politici.
Ga nou niet allemaal envelopjes met tientjes sturen, zo slecht hebben we het nou ook weer niet. Die afgewezen uitkering vecht ik nog aan en we hebben net te horen gekregen dat er een koper is voor ons huis in Bennekom. De prijs is helemaal niet slecht en we wilden er toch ook van af. Het was toch nog een beetje een beladen blok aan ons been. Nu kunnen we ons echt richten op een huis hier. Op de foto ons huis toen Nienke daar met de jaarclub overnachtte (een zogenaamd een cultureel weekend).
Over Fred Flintstone gesproken. Die tafel is er nu eindelijk. Hij staat echter in de garage (zie foto boven). Die man kwam hem brengen met zijn zoontje van 6 en zijn eigen vader. Onder vakkundige stuurmanskunst van de kleine hebben wij met zijn drieen de tafel in onze garage weten te krijgen voordat opa onder het gewicht bezweek. Na bestudering van de trap besloot de maker dat hij toch wat ‘mates’ nodig had om de tafel naar boven te tillen. Ondanks een bescheiden hoeveelheid ‘Speights’ in de ijskast hebben we hem niet weer gezien. Omdat hij de rekening nog zou brengen heb ik er echter wel vertrouwen in dat het nog eens goed komt. Morgen een boel gasten en dus omgekeerde wereld; de tafeltennistafel boven om aan te lunchen en de eettafel in de garage!