Prachtig gelegen aan de rivier, dat wel.Houden we in gedachte omdat we de boomgaard zouden kunnen leasen aan een buurman. Daarna een heel fraai stuk land. Beachfront, soort paradijsje waar je je huis op een duin mocht bouwen, met voor je de zee en achter je de bergen van de Tararua. Helaas een zeer eigenwijze eigenaar die veel te veel vraagt, dat nooit gaat krijgen en dus nog lang moet wachten. Daar gaan wij echter niet op wachten.
Nienke is deze week door mijn moeder verrast met een stapeltje dames bladen uit Nederland. Ik had in Nederland een CD besteld en die stuurde mijn moeder vergezeld van heerlijke noga en leesvoer op. Die CD is een oude opname van het folk duo Sundown die niet meer te krijgen is.
Ik had eindeloos naar vervanging van mijn niet meer aan te horen oude ‘zingende’ cassette uit 1975 gezocht op internet. Uiteindelijk vond ik http://www.fonos.nl/ waar ze Nederlandse platen die niet meer te verkrijgen zijn voor je op CD zetten. Geweldig, hoewel Nienke het wat oudbollig vindt, maar ja ik ben dan ook 5 jaar bejaarder. Terwijl ik Fonos een bedankje stuurde schoot me ineens de naam binnen van een groep uit Deventer die lokaal furore maakte tijdens mijn middelbare schooltijd. 
Ik heb tevergeefs al heel wat mensen om de naam van die groep gevraagd, maar helaas. Iets triggerde een al dertig jaar slapende hersencel en daar was hij weer; Lady Lake. In de database opgezocht en zowaar; No pictures van Lady Lake. Meteen nog meer jeugdsentiment besteld. Ze spelen een soort experimentele rock/jazz/blues. Zie http://www.ladylake.nl/. Ben bang dat we daar in ons nieuwe huis maar een aparte multimedia room voor moeten maken.Met mijn ouders gaat het heel goed. Mijn vader schijnt al 40 meter te kunnen lopen achter een rollator, weliswaar begeleid door de fysio, maar toch sensationeel. Mijn moeder is druk bezig met de verbouwing. Omdat mijn vader binnenkort thuis komt wordt de oude praktijk omgebouwd tot slaapkamer. We skypen iedere week en in september kom ik even naar Nederland om persoonlijk poolshoogte te nemen. Nienke blijft hier omdat ze haar vakantiedagen (in NZ maar 4 weken per jaar) spaart voor als haar ouders in november hier komen.
Vorige week ben ik als in een Amerikaanse politieserie door een locale bromsnor met zwaailicht en sirene aangehouden. Officer Grumpy was geirriteerd omdat ik blijkbaar al pratend met mijn collega de snelheid liet varieren tussen 85 en 100 km/uur. Hij had al 19 uur gewerkt en of ik wel wist dat ik ‘a Nz$ 1000 fine’ kon krijgen. Wist ik natuurlijk niet en ik heb meneer maar laten uitrazen waarna hij toch nog snel van zijn welverdiende bedrust ging genieten. Mensen reageren hier soms dus wat vreemd. Van de week zag ik iemand met een stukje metaal in zijn oog. Op de gang vroeg ik de nurse of ze een ‘eyedrill’ hadden. Die arme man hoorde de verbaasde uitroep van de zuster ‘A what? An eyedrill?’ Hij lag te shaken op bed. Achteraf was hij toch maar wat blij dat ik hem van zijn pijn verlost had.
Het weer blijft heel veranderlijk. Vannacht om 4 uur stond er een gustly southwesterly (kiwi taal voor forse storm) voor de deur. Op de een of andere manier had de harde wind de deurbel ingedrukt. Lekker onrustig. En vanavond hebben we een welkomsdiner van mijn praktijk. Zal ook wel weer laat worden, de meeste kiwi’s laten zich op vrijdag helemaal gaan. Morgenochtend weer niet uitslapen want dan wacht er weer een real estate agent op ons. Druk, druk, druk, druk!
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)