Zondag aan zee

Hi there,
Hier een berichtje van de reserve-blogger. Ik zal meteen eerlijk toegeven dat het weer de hoogste tijd werd dat ik weer eens iets laat horen. Zoals jullie allemaal weten zit Hans nu voor een zeer korte stop over in Bathmen, waar zijn vader weer in goede doen en thuis is! De reis was pretty boring heb ik van Hans begrepen, maar zo’n lange reis alleen is gewoon geen klap aan, verstand op nul en films kijken is de beste optie. Maar goed, Hans zal vast verslag doen als hij weer hier veilig thuis is. Ja, ik gebruik het woord ‘thuis’, zwart op wit en het voelt raar maar ook goed. Hoe vaak we ook nog aan ‘thuis’ refereren als de Dubbelhoflaan, dat is inmiddels ons ‘gewenste thuis toen alles nog gewoon was en alles zo was gebleven’ en hier, Manly street is ons ‘every day home’. En daar gaat begint het leven vorm aan te nemen. Nieuwe banen, nieuwe collega’s die ook in vrije tijd vrienden worden. Nieuwe vrienden, stuk voor stuk bijzondere mensen, waarvan we toch het gevoel hebben dat we ze al –tig jaar kennen en die we hier toch zo maar aan de andere kant van de aardkloot ook weer tegen het lijf zijn gelopen. Het is voor ons een heel goed gevoel dat er ook hier mensen zijn die ons graag zien komen en waarmee we veel delen. Het is een nieuwe start voor ons want we delen niet het verleden maar het hier en nu. En confrontatie is er wel maar anders, minder groot en minder aanwezig. Dat helpt, hoewel het ook verdrietig is dat ze onze herinneringen kunnen horen maar niet echt delen. Maar ja, dat zouden zij net als wij graag anders zien. Net zo goed als het verdrietig is dat jullie ons hier en nu niet meer kunnen delen omdat we nu eenmaal niet meer om de hoek zitten. Oef, ik was er niet op uit om nu heel zwaar uit de hoek te komen maar goed, dit zijn gedachten die opborrelen.

De lente is hier aan het beginnen, een stralende zondag vandaag waarvan ik met volle teugen heb genoten. Wasje aan de lijn buiten, en ik heb zelfs gras gemaaid voor het eerst hier. Was ook wel hard nodig, spierpijn in de armen nu.. De zon begint nu onder te gaan, iedere dag weer fantastisch hier. Heb heerlijk 2 uur langs het strand gelopen, terugweg met een ijsje, heel zomers. En dat na vrijwel de hele week iedere dag regen, heb helemaal niet kunnen fietsen afgelopen werkweek. Werd helemaal goed gemaakt door twee gezellige filmavondjes. Met Sara en Emily, 2 collega’s, naar Mama Mia geweest, een aanrader voor iedereen van ‘onze’ leeftijd. De meeste liedjes hebben we hardop meegezongen, zaten met z’n drietjes in de bios. Maandag avond in Kapiti, exciting! Woensdag met Landa naar een erg leuk bioscoopje met gezellige twee-persoonsbanken geweest, naar mrs. Pettigraw lives for a day, leuke feel good movie. Gisteren naar Palmerston North geweest, een stad ongeveer een uur rijden noordelijk vanaf Kapiti. Grote universiteit daar, maar op een of andere manier hoorden we aldoor alleen maar verhalen hoe saai het daar is en hadden wij nog nooit de moeite genomen om er naar toe te rijden. Met Emily, haar zus en een goede vriendin (alledrie daar gestudeerd en gewerkt) gingen we speciaal for the best shoeshop, want dat is hier in Pram redelijk hopeloos. Erg goed geslaagd, binnen 30 minuten gingen we gevier-en de winkel uit met 11 paar schoenen, die verkoopster was meteen door de rest van de uitverkoop heen haha. Voor mij was het wel komisch, want ze hadden mij verteld dat zijn echt de leukste schoenen, tenminste een beetje smaakvol maar erg duur dus we gaan kopen als er sale is. Nou die sale was er dus maar grappig was dat het allemaal schoenen zijn die in Wateringen en Den Haag in de winkels staan, allemaal Europese merken zoals Gabor en Ara. In Nederland al snel een beetje categorie ‘gezond en 50+’ (zonder onaardig te zijn hoor!) maar hier helemaal hip. Op zich wel keuze genoeg maar verder dat Palmerston, Wellington is toch echt stukken leuker en net zo ver rijden.
Moet zo eens beginnen aan het updaten van mijn CV op verzoek van de HR dame van KCDC want er zou een opportunity kunnen zijn eind van dit jaar...wie weet waarmee ze komen. Misschien wat vroeg, want mijn contract loop tot eind April 2009 maar ik heb zelf aangegeven dat ik graag in november meer hoor over de mogelijkheid om in Kapiti te blijven omdat ik dat het liefste wil. Vanaf half december gaat iedereen ‘afronden’ en daarna gebeurt er tot begin februari op persooneelsgebied niet veel de zomervakantie. Ik heb geen zin om pas zo laat te weten waaraan ik toe ben en dat begrijpen ze. Ze willen me graag houden en zoeken naar mogelijkheden. Het project wat ik nu doe loopt voor mij gewoon af als alles properties gekocht zijn en bovendien komt degene die ik vervang ook terug waardoor er niet genoeg projecten zijn voor een extra project manager. Heb het trucje inmiddels goed onder de knie en onderhandel en deal heel wat af. Het is heel afwisselend ook al heb ik wel eens wat mindere dagen. Werken voor Council blijf ik toch heel leuk vinden, net als in Nederland. Daarbij is het gewoon klein voor onze begrippen en leuke collega’s, voor mij toch zeker een erg belangrijke factor. Ik hoef niet zo nodig meer van alles, ook nu zonder de kinderen zie ik werken als middel niet als doel. Wel een heel belangrijk middel om ons leven weer op te pakken, maar het moet wel leuk blijven. Ik wil dus erg graag naar vier dagen werken, ik hoop dat dat bespreekbaar is want part time werken is slecht mogelijk omdat het gewoon te duur is en nog niet ‘gewoon’ genoeg.
In Wellington moeten werken is een resever optie maar niet echt een goede....ik moet vrij vaak met de trein naar Wellington maar als je dat iedere dag moet doen echt heel vroeg in de ochtend en de late middag als commuter, is dat toch behoorlijk depri. Iedereen dus fingers crossed dat ik hier kan blijven! Omdat we hebben besloten dat onze eerste pleisterplaats in NZ toch Kapiti Coast gaat zijn, is onze zoektoch naar land en/of huis nog steeds gaande. De erg leuke mini-farm aan zee met het asbest paleis is voor nu van de lijst, we hebben ons bod ingetrokken nadat die mensen hadden aangegeven echt geen meter te willen moven wat de vraagprijs betreft. Het is niet anders. We wachten nu eerst op Immigration want ik heb net afgelopen vrijdag gebeld en gehoord dat ze alleen nog wachten op de police certificates from Holland but that the application was accepted in principal. Dus dat is goed nieuws, kan niet al te lang meer duren en dat is fijn. Niet in de laatste plaats omdat ik er net afgelopen week achter kwam wat de fee is voor de vergunning die wij als overseas investor nodig hebben. Als je (nog) geen resident bent, wordt je aangemerkt als overseas investor en betaal je maar liefst minimaal 8700 dollar, zo’n 4350 euro voor die vergunning. Echt helemaal idioot, ze doen er echt alles aan om en mensen met geld en mensen met goede opleidingen hier buiten de deur te houden, bijzonder toch? Maar goed, wij kunnen dus nog wel even wachten. Dan gaan we nog wel een bod doen op een sea front property maar dat is meer in de categorie niet geschoten is altijd mis want ook deze man is verre van realistisch. Daarna blijft Reikorangi, in de bergen hier vlak achter, een hele goed optie. De raderen draaien dus weer. En wie weet duikt er ineens weer iets heel anders op. Nu de lente begint komen er weer nieuwe properties op de markt die juist in de winter niet geadverteerd werden.
Okay, dit was het voor mij voor nu, ga eens even een trui aantrekken, de son is net in de see gesakt. En om te laten zien dat het iedere dag weer mooi is de zonsondergang een tweede foto van die zonsondergang van drie dagen geleden. Na een dag regen en kantoor even een half uurtje uitwaaien met dit uitzicht.