5 augustus 2009: Pretoogjes.

Dikke enkels, beetje benauwd, hartinfarct in de voorgeschiedenis. Reden genoeg om eens even goed naar hart en longen te luisteren. Probeer me net op een hartgeruis te concentreren als de felicitaties voor de overwinning van Springboks op de All Blacks (2e op rij) als zware ontploffingen op mijn trommelvliezen neerkomen. In plaats van een ruis aan zijn hart hoor ik de rest van de dag ruis in mijn oren. Het feit dat je dat ding met de oordopjes in je oren stopt zou toch een indicatie moeten zijn dat je daarmee probeert te luisteren. Niettemin tetteren je trommelvliezen je oren uit. Nadat ik aardig heb uitgelegd dat ik naar zijn hart en longen probeer te luisteren en bovendien niet uit Zuid Afrika kom probeer ik het nog een keer. Een welgemeend maar oorverdovend hard 'sorry' maakt duidelijk dat hij het nog steeds niet begrijpt. Wat zouden ze dan denken wat ik daar aan het doen ben, alsof het een soort creatie is van Starship Enterprice waarbij de medische resultaten vanzelf via een ingenieuze draadloze verbinding van de stethoscoop voor mijn bionische ogen verschijnen? Mijn laatste patiënt van vandaag was ook een hele leuke, ik had al 3 keer afscheid van hem genomen, maar hij bleef maar praten, heel ruim over zijn 15 minuten heen. Staat hij ineens op en zegt 'nu moet ik gaan, want ik heb haast'.

Het zijn zo van die dingen die iedere arts meemaakt en soms ergerlijk, maar vaak geestig zijn. Dingen zoals moeders die denken het een peulenschil is om een kind te onderzoeken op haar schoot die rond stuitert als een Tasmanian Devil, alsof je al rennend in de oren van een dravend circuspaard probeert te kijken. Ondertussen test van het kroost (liefst alle kinderen en hun vriendjes mee, hoe meer lawaai hoe beter) de weegschaal uit om hun sprongkracht te testen terwijl de iets jongsten het leuk vinden de urine en poep potjes als blokken te gebruiken (moeder kijkt vol bewondering naar zoveel jeugdig initiatief). Ouderen die naar de dokter gaan in feestverpakking en zich presenteren als kado; alstublieft dokter, ergens onder het 10 lagen pakpapier zit de verrassing. Bij het helpen uitkleden (lees; proberen nog wat tijd te winnen) blijken niet alle kleren vanmorgen schoon aangetrokken te zijn.... Les 1. Als je een hemd uit een broek wilt trekken; altijd aan de zijkant. Of al die mensen die geen tongspatel in hun mond kunnen hebben omdat ze anders gaan overgeven (jammer dat dat bij dat rietje van die milkshake niet ook zo werkt). Of als je een ingreep gaat doen en net alles hebt klaargelegd en schoongemaakt en meneer geeft heel aardig even mijn steriele instrumenten aan, of wijst nog even, (het operatie gebied aanrakend) waar het was..... De patiënt waarvan je denkt, nou dat was een makkelijke, snel de controles en de medicijnen gedaan, nog heel even gezellig gekletst en dan als je hem net vriendelijke de deur uit wilt werken voor de volgende patiënt zegt; waar ik eigenlijk voor kom .... en dan een paar alarmsymptomen neerleggen. De patiënt die 'je niet lastig wilt vallen want u heeft het al zo druk' en daarom alvast voor die 'levensgevaarlijk wrat' zelf een afspraak heeft gemaakt bij de chirurg, maar natuurlijk nog wel even mijn verwijzing nodig heeft. Variant daarop is de vriend van de patiënt (een specialist) die het alvast geregeld heeft, maar hij hoeft alleen nog maar de verwijzing te hebben.

Mijn collega artsen herkennen het allemaal vast. Die onvervalste lach van dat kind van 6 maanden met vrolijke pretoogjes maakt echter de hele dag weer goed, en ook die Chinese meneer van 95 die niet wil verhuizen omdat ik zo'n goede dokter voor hem ben.

Gelukkig genoeg afleiding. Afgelopen weekend zijn we naar een barnfest geweest. Alleen voor de lokalen uit Te Horo. Vooraf nog even 'ingedronken' bij nieuwe vrienden (ik had dienst, maar dat hebben de anderen meer dan gecompenseerd) en daarna naar het feest. In western stijl. Nou hebben wij vast nog wel iets in de nog niet geopende dozen, maar verder dan laarzen, een ruitjeshemd en een boeren zakdoek kwamen we niet. Was ook niet nodig volgens onze 'gastheer'. Wel dus. Afgezien van een meneer in een koeienpak waren we de enige niet cowboy of indiaan. Nienke heeft het goedgemaakt door met line dancing mee te doen. Ik heb de daar aanwezige lokale vrijwillige brandweer commandant aangeboden om eerste hulp en reanimatie lessen te geven, maar ik betwijfel of hij zich dat nog kan herinneren. Een vriend vertelde dat het een soort gezelligheidsclub is die op vrijdagavond gezamenlijk hun eigen lichamelijke vuurtjes blussen. Voorzichtig met vuur hier dus!

De rest van het weekend natuurlijk weer rond het huis bezig geweest. Het framework voor de slaapkamers beneden staat inmiddels al, exciting. We zijn nu bezig om een wandelpad over het land aan te leggen. Komend weekend even niet, want dan komt mijn zus Marjolein met haar gezin langs. Die hebben behoorlijk mazzel met het weer; vanaf het moment dat ze landden is het fraai, dit in tegenstelling tot maandag toen de weg voor ons huis eruit zag als op de foto helemaal boven. Bij de Council een aanvraag ingediend om Sylvia way om te dopen in Sylvia canal.