28 augustus 2009: Puber

Vandaag had Floris 14 moeten worden. Hij zou het hier ook geweldig hebben gevonden. Op de eerste foto Floris als twee jarige op de kinderboerderij in Rijswijk en op de andere Floris als 2 1/2 jarige op de tractor in Limburg.

27 augustus 2009: Shaken, not stirred

Afgelopen weekend even naar Welly, een dagje stad voor deze country bumpkins zoals je ons nu wel kunt noemen in rural Te Horo.... 's ochtends naar Petone vlakbij Wellington om daar eens even wat langer rond te kijken, raar dorpje/stadje maar met echt leuke winkels hebben we nu ontdekt. Op zoek naar de winkel waar ze de nep Ames chairs verkopen want op trade me zagen ze er gaaf uit, helemaal in stijl voor onze future tv/media room zoals ze dat hier noemen. Eenmaal live gespot vielen ze tegen, erg laag en ze zaten ook nog beroerd! Dus blij dat we dat nu weten en dat ze niet al in de vrachtwagen zaten vanuit Auckland. Daarna natuurlijk naar the Dutch shop waar Hans een paar kilo drop schepte die hij daarna in welgeteld 1 week allemaal heeft opgegeten. Je hoort die dokter gewoon zeggen op de achtergrond 'veel drop eten is echt slecht voor uw bloeddruk meneer'. But hey we're only human ay mate. Gelukkig bracht na 1 droploze dag het pakje uit Bathmen uitkomst; de droppot zit weer tjokkie vol.

Daarna naar Guy en Liesbeth om te kijken hoe de bouw van hun huis vordert; geweldig ziet het eruit! Ze zijn al weken zelf in de weekends aan het schilderen en zoals je op de foto's kunt zien is dat ernorm veel werk. Snel even a nice blue overall aan en een meehelpen zoveel mogelijk raam kozijnen gronden voordat het donker werd. Op een steiger, normaal niet mij favoriete bezigheid maar gelukkig was ik alleen maar benoemd tot hulp painter first floor. Guy is zelf met een groot verfspuit apparaat het hele huis aan het sprayen vanaf die hoge steiger. Staaltje durven maar daar draait hij z'n hand niet voor om. Op hun eigen blog houden ze de bouw bij, altijd leuk om even een kijkje te nemen (blog heet Life in Welly).

Toen het donker werd waren we klaar zodat Guy zondag aan het sprayen is geslagen, weer een fase geklaard. Na gezellige avond en ochtendje gingen we de familie Wijnands van de ferry halen, terugkerend van een geweldig tripje Zuider Eiland. Ongeloofelijke mazzelaars om mid winter naar Nieuw Zeeland te komen en dan alleen maar prima weer te hebben. Afgelopen week goot het en het waait al dagen heel hard. Heel fijn voor ze dat het zo mooi was en uit alle verhalen was meteen duidelijk dat ze het heerlijk hebben gehad.

Nog even tijd voor een middagje Wellington met ons en rondje door the Botanic Garden. Daar liep ik 7 weken geleden met Juud rond en toen was alles gewoon groen maar nu zijn er zoveel prachtige bloeiend bomen en magnolia's. Ook heel veel vogels die wij ook nog nooit 'live' hadden gezien, en dat midden in de stad. Een groot feest daar nou voor die beesten en dat was te horen en te zien, heel leuk. Nog even buiten genieten van flat whites and carrot cake (als echte Kiwi's is de familie ook al verslaafd aan al die heerlijke baksels hier) in the rose garden om daarna na een loopje terug naar de stad over te gaan van tea time in drinkie time in Mac's Brewery aan de haven.

Black Mac nog even getest en goedgekeurd door Koen net als de wedges and nachos met chili. Allemaal erg slecht en daarom natuurlijk altijd het lekkerst, real pub food. Daarna afscheid genomen om terug te keren naar werk modus op maandag. Bleh. Hebben het allebei wel erg druk gehad de afgelopen weken en dat is niet helemaal zoals we het hebben willen. Maar eens met de diverse bazen gaan praten om uit te leggen dat Nederlanders harde werkers zijn maar niet meteen ook even het werk van een paar collega's willen doen. We zullen het wel weer oplossen, zoals altijd. Voor nu is het lekker thuiskomen na het werk omdat we snel nog even naar Sims Road gaan om uit te waaien. Daar vinden we dan in onze brievenbus post die keurig deels aan reepjes is gescheurd omdat Hans z'n prachtige extra large letterbox een enorme aantrekkingskracht heeft op al die vogeltjes op de property. In gebruik genomen als local bird hang out, erg grappig. Nou ja, uitwaaien doe ik en Hans is ieder dag als het lukt nog even een paar balkjes aan het de-nailen voordat het donker wordt, 't zijn er maar een paar gelukkig.

De bouwers zijn maar met z'n tweetjes op dit moment maar ze maken echt goede voortuigang, er verandert iedere dag zichtbaar iets en dat is heel positief! Toen Hans woensdag dacht, eens even boven kijken, stootte hij z'n hoofd want het trapgat was dichtgemaakt. Nu is de trap helemaal weg en de meeste binnenmuurtjes boven ook (op de foto het door Hans gerecycelde hout). Nu eerst natuurlijk de boel stutten anders stort straks het dak in. Volgende week woensdag hebben we als het goed is geen dak meer want dan wordt dat eraf gesloopt door mannen in witte pakken. Hans mag niet eens komen kijken. Er is een inspecteur van the department of labour langs geweest die meteen een rapportje opmaakte omdat er buiten wat asbest platen waren neergegooid door de boys. Zoals ze hier in de Kiwi movie ''Second hand wedding' zeiden; YP not MP (your problem, not my problem).

Sprak net een vriendin die vroeg; heb je die enorme shake gevoeld early this morning around 2? Nope, nothing woke me up. Maar dit staat er nu op het internet; een powerful earthquake nog wel. Toch wel een beetje scary zo dichtbij. Maar Te Horo Beach ligt niet op any fault line dus we zitten hier wel veilig op ons zandduintje. Nou maar hopen dat -ie hoog genoeg is voor die tsunami. http://www.stuff.co.nz/dominion-post/local/2810246/Wellington-rocked-by-powerful-earthquake

Weekendje local socializen voor de boeg, na een ontmoeting op de barn dance weer een setje kennissen erbij, heel relaxed en leuk allemaal hier. Overdag natuurlijk hard aan het werk op de property. Want er moet ook in het weekend gewerkt worden volgens Hans. Weet nu zeker dat hij in een vorig leven slavendrijver (of erger; sergeant majoor) is geweest.......dat belooft nog wat. Liefst doet Hans het 10 jaren tuin plan gewoon in 10 weekendjes, want het moet allemaal af. En dan moeten we zeker weer verhuizen, echt niet!

catch you later,

Nienke

19 augustus 2009: Vuiltje

Dit is onze nieuwe bewoner dan, de lapwing. In Friesland zeer bekend als de kievit. Deze Nieuw Zeelandse versie koos ons voorste weiland uit om een nestje te bouwen. Er zijn echter nogal wat megpies die de andere vogels verjagen en dus zal ik komende week maar eens op jacht gaan. Ik heb inmiddels wel genoeg melkbussen geschoten. Ik wilde er gisterenmiddag al een paar schieten, maar in het half donker zag ik ze niet meer in de bomen. We waren daar omdat we hals over kop de kleuren voor het huis moesten gaan uitzoeken. Het dak gaat er volgende week af en een nieuwe erop, vandaar de haast met de kleuren. Er begint nu echt schot in te komen. Het beton voor de uitbouw is woensdag gestort. Binnen zijn alle ruimtes inmiddels duidelijk herkenbaar. Al het hout dat vrijkomt (we halen heel wat wanden weg) wordt door mij ontspijkerd. Dat gebruik ik weer voor de stal, de schuur, de carport en het kippenhok. Héél sustainable. En het hout afval is voor de open haard (iets minder sustainable). Uiteraard worden alle veiligheidsnormen in acht genomen en zo sta ik met een bril, gehoorbeschermer, handschoenen en noodknop te werken. Wellicht kun je mijn frustratie dan ook begrijpen toen ik bij het schoonmaken een vuiltje in mijn oog kreeg. Vooral als je die er zelf niet uit kan krijgen en dus eerst bij Nienke en toen bij een aardige collega (waar we de avond daarvoor nog gezellig gegeten hadden) om hulp moest vragen. Met vereende krachten werd een houten balk van nog geen halve mm doorsnee onder mijn ooglid vandaan gehaald. Ook een veiligheidsbril tijdens het schoonmaken dus. Ook wijzelf schieten aardig op. Een deel van de tuin is inmiddels van onkruid ontdaan (nog maar een paar hectare te gaan) en voorzien van nieuwe planten. Het ziet er nog wat kaal uit, maar deze 'native plants' worden fraaie struiken. Ik ben met de uitbouw van de schuur bezig en heb woensdag de fundering gelegd (en en passant nog meer asbest ontdekt). Die uitbouw is nodig voor het haardhout. De schuur waar het haardhout nu ligt wordt de schuur voor de ride-on mower, want de inpandige garage wordt ons atelier. We hopen in de verre toekomst nog tijd te hebben voor hobbies! We hebben nog dozen vol schilderspullen, steenbewerkings spullen, etc. Een heel strand vol driftwood waar je direct artistieke neigingen van krijgt. Ik heb al een poging gedaan een paar weken terug. Van driftwood heb ik speakerstands gemaakt hetgeen aardig gelukt is. In ieder geval klinkt de muziek beter.Dit weekend even geen tijd voor noeste arbeid. Na een spontaan verjaardagfeestje bij vrienden gisterenavond, gaan we dit weekend naar Wellington; shoppen, eten bij Guy en Liesbeth, eten met Koen, Marjolein, Nikki en Mauk (de mazzelaars hebben vrijwel alleen maar mooi weer gehad) die zondag weer in Wellington aankomen. Volgende week dus weer calorieën compenseren!

13 augustus 2009: Opscheppers

Hooggeëerd bezoek uit Nederland deze week. Koen, Marjolein, Nikki en Mauk kwamen Nieuw Zeeland bezoeken. Heb nog geprobeerd ze te overtuigen van het feit dat het het verkeerde seizoen was (bij jullie warm, dan bij ons koeler) maar na hun onvergetelijke verblijf in een luxury resort in Fiji konden ze overal tegen. Mazzel dus, want het was vanaf de dag dat ze landden fraai weer en alleen in de nacht wat koeler. Helaas voor de jonge dames, want beneden hadden we geen elektrische dekentjes. Na de gebruikelijk wijn proeverij bij ons thuis hebben we ze de Wairarapa laten zien. Heerlijk gegeten bij Tirohana Estate weer (deze keer alleen dames in de bediening, maar die deden niets onder voor de mannen). Geklommen naar de Pinnacles (hierboven nog met wat warme kleren aan, maar die konden snel uit). Nikki liep nog op scheppend snel naar boven ("Dames 5 doet het toch niet zo slecht"), maar moest na een paar honderd meter toch in de bezemwagen plaats nemen. Daarna lekker lunchen bij de seals. Hier kun je zien dat de patsers zo nodig een nog grotere jeep hadden gehuurd dan onze twee auto's bij elkaar. Hij reed wel erg lekker en Koen's modderbad was dan ook meer dan verdiend. De seals zelf werden niet warm of koud van zoveel aandacht en sliepen heerlijk door in het winter zonnetje. Op weg naar huis werd Koen al voor de tweede keer aangehouden hier (dat krijg je met zo'n patserbak), maar van de de avond tevoren genoten Pinot's was niets meer terug te vinden. Omdat Nieuw Zeeland ervaren moet worden hebben we de dag erna nog in de bergen gewandeld (vlakbij de laatste sneeuw), inclusief een lunch aan de Otaki river. Afgesloten met een strandwandeling in Otaki beach, waar ze mijn lunch bankje bewonderd hebben. De dames hebben daar schelpen verzameld die ze vervolgens in mijn auto lieten liggen. Die ruikt nu naar een abattoir waar de stroom is uitgevallen.
Inmiddels zitten ze dan eindelijk in de regen in Christchurch nadat ze eerst voor zonsopgang de boot naar het zuider eiland mochten nemen en de dag erop wederom voor zonsopgang de boot om de whales te bekijken. Was wel een succes heb ik begrepen.
Inmiddels nog niet heel veel activiteit op de bouwplaats. Wij hebben vogels met smaak op de property. Een kingfisher weet mijn brievenbus te waarderen en gebruikt hem om te overnachten. Tot nu toe scheurt hij slechts de junkmail aan flarden en af en toe een blauw veertje achter. Avifauna is er niets bij. Naast de fantails, de tui's, de silver eyes, de rock wren's, de quails, blackbirds, de megpies, een ring-necked pheasant, een pukeko, een New Zealand falcon, duiven, meeuwen, huismussen en natuurijk de kingfisher hebben nu ook twee masked lapwings ons weiland gevonden. Nu maar hopen dat de bouwers dat binnenkort ook weer doen.

5 augustus 2009: Pretoogjes.

Dikke enkels, beetje benauwd, hartinfarct in de voorgeschiedenis. Reden genoeg om eens even goed naar hart en longen te luisteren. Probeer me net op een hartgeruis te concentreren als de felicitaties voor de overwinning van Springboks op de All Blacks (2e op rij) als zware ontploffingen op mijn trommelvliezen neerkomen. In plaats van een ruis aan zijn hart hoor ik de rest van de dag ruis in mijn oren. Het feit dat je dat ding met de oordopjes in je oren stopt zou toch een indicatie moeten zijn dat je daarmee probeert te luisteren. Niettemin tetteren je trommelvliezen je oren uit. Nadat ik aardig heb uitgelegd dat ik naar zijn hart en longen probeer te luisteren en bovendien niet uit Zuid Afrika kom probeer ik het nog een keer. Een welgemeend maar oorverdovend hard 'sorry' maakt duidelijk dat hij het nog steeds niet begrijpt. Wat zouden ze dan denken wat ik daar aan het doen ben, alsof het een soort creatie is van Starship Enterprice waarbij de medische resultaten vanzelf via een ingenieuze draadloze verbinding van de stethoscoop voor mijn bionische ogen verschijnen? Mijn laatste patiënt van vandaag was ook een hele leuke, ik had al 3 keer afscheid van hem genomen, maar hij bleef maar praten, heel ruim over zijn 15 minuten heen. Staat hij ineens op en zegt 'nu moet ik gaan, want ik heb haast'.

Het zijn zo van die dingen die iedere arts meemaakt en soms ergerlijk, maar vaak geestig zijn. Dingen zoals moeders die denken het een peulenschil is om een kind te onderzoeken op haar schoot die rond stuitert als een Tasmanian Devil, alsof je al rennend in de oren van een dravend circuspaard probeert te kijken. Ondertussen test van het kroost (liefst alle kinderen en hun vriendjes mee, hoe meer lawaai hoe beter) de weegschaal uit om hun sprongkracht te testen terwijl de iets jongsten het leuk vinden de urine en poep potjes als blokken te gebruiken (moeder kijkt vol bewondering naar zoveel jeugdig initiatief). Ouderen die naar de dokter gaan in feestverpakking en zich presenteren als kado; alstublieft dokter, ergens onder het 10 lagen pakpapier zit de verrassing. Bij het helpen uitkleden (lees; proberen nog wat tijd te winnen) blijken niet alle kleren vanmorgen schoon aangetrokken te zijn.... Les 1. Als je een hemd uit een broek wilt trekken; altijd aan de zijkant. Of al die mensen die geen tongspatel in hun mond kunnen hebben omdat ze anders gaan overgeven (jammer dat dat bij dat rietje van die milkshake niet ook zo werkt). Of als je een ingreep gaat doen en net alles hebt klaargelegd en schoongemaakt en meneer geeft heel aardig even mijn steriele instrumenten aan, of wijst nog even, (het operatie gebied aanrakend) waar het was..... De patiënt waarvan je denkt, nou dat was een makkelijke, snel de controles en de medicijnen gedaan, nog heel even gezellig gekletst en dan als je hem net vriendelijke de deur uit wilt werken voor de volgende patiënt zegt; waar ik eigenlijk voor kom .... en dan een paar alarmsymptomen neerleggen. De patiënt die 'je niet lastig wilt vallen want u heeft het al zo druk' en daarom alvast voor die 'levensgevaarlijk wrat' zelf een afspraak heeft gemaakt bij de chirurg, maar natuurlijk nog wel even mijn verwijzing nodig heeft. Variant daarop is de vriend van de patiënt (een specialist) die het alvast geregeld heeft, maar hij hoeft alleen nog maar de verwijzing te hebben.

Mijn collega artsen herkennen het allemaal vast. Die onvervalste lach van dat kind van 6 maanden met vrolijke pretoogjes maakt echter de hele dag weer goed, en ook die Chinese meneer van 95 die niet wil verhuizen omdat ik zo'n goede dokter voor hem ben.

Gelukkig genoeg afleiding. Afgelopen weekend zijn we naar een barnfest geweest. Alleen voor de lokalen uit Te Horo. Vooraf nog even 'ingedronken' bij nieuwe vrienden (ik had dienst, maar dat hebben de anderen meer dan gecompenseerd) en daarna naar het feest. In western stijl. Nou hebben wij vast nog wel iets in de nog niet geopende dozen, maar verder dan laarzen, een ruitjeshemd en een boeren zakdoek kwamen we niet. Was ook niet nodig volgens onze 'gastheer'. Wel dus. Afgezien van een meneer in een koeienpak waren we de enige niet cowboy of indiaan. Nienke heeft het goedgemaakt door met line dancing mee te doen. Ik heb de daar aanwezige lokale vrijwillige brandweer commandant aangeboden om eerste hulp en reanimatie lessen te geven, maar ik betwijfel of hij zich dat nog kan herinneren. Een vriend vertelde dat het een soort gezelligheidsclub is die op vrijdagavond gezamenlijk hun eigen lichamelijke vuurtjes blussen. Voorzichtig met vuur hier dus!

De rest van het weekend natuurlijk weer rond het huis bezig geweest. Het framework voor de slaapkamers beneden staat inmiddels al, exciting. We zijn nu bezig om een wandelpad over het land aan te leggen. Komend weekend even niet, want dan komt mijn zus Marjolein met haar gezin langs. Die hebben behoorlijk mazzel met het weer; vanaf het moment dat ze landden is het fraai, dit in tegenstelling tot maandag toen de weg voor ons huis eruit zag als op de foto helemaal boven. Bij de Council een aanvraag ingediend om Sylvia way om te dopen in Sylvia canal.