Wednesday 9 September 2009

9 september 2009: Doorzonwoning

Je bent een jaar of 14-15 en je snowboard omdat dat nou eenmaal moet, dat is hip, daarom heb je ook een belachelijk roze skipak aan, ook hip. Plots gaat je telefoon, een van de belangrijkste momenten in je leven, en dus gooi je je snowboard 90 graden naar links en gaat midden op de piste zitten om dat enorm belangrijke telefoontje aan te nemen. What could possibly go wrong? Wel, op het moment dat ze dat board naar links gooide passeerde ik haar net. Ze tikte net de achterkant van mijn ski's weg en dus belande ik hard op mijn linker heup. Diezelfde ja! Deze keer geen kleingeld in de portemonnee, maar ook niet genoeg bankbiljetten om een zachte landing te maken. Auuuu dus. Miss Piggy kon nog slechts een honderdtal sorry's stotteren.We gingen dus skieen. Vrijdag naar onze lodge gereden waar we lekker hebben zitten lezen in de lounge. Vuurtje, glaasje, krantje, boekje, muziekje, helemaal top. Zaterdag ochtend scheen het zonnetje, de hemel was strak blauw, what could possibly go wrong? Vol goede moed reden we naar boven. Voor zo vroeg in de morgen kwamen er wel erg veel auto's naar beneden. Je wil het niet geloven en dus rij je maar door. Boven bleek het zo hard te waaien en zo koud te zijn dat de pistes waren gesloten. Bummer. Geen zin om naar Whakapapa te rijden, want dat deed iedereen al. We hebben dus in onze skikleren maar een wandeling gedaan. Gewandeld naar de bevroren Waitonga waterval. Daarna snel terug naar de lodge waar we dan maar in de hot tub met de berg op de achtergrond lekker een stapel woon tijdschriften hebben gelezen. Je moet toch wat. Het is hier nu lente en dus zijn de weilanden vergeven van springende lammetjes (die natuurlijk ook af en toe moesten uit rusten). Je krijgt er honger van. Heerlijk gegeten in Ohakune en voor het slapen nog even de berg toegesproken; kap nâh!! Misschien helpt het. Nog één fotootje dan, voor Juud; zo ziet de berg er dan uit zonder wolken. 's Ochtends bij het ontbijt naar de radio luisteren; de bovenste pistes zijn weer dicht. We gaan toch. In de loop van de morgen gaan alle pistes toch open. Het is winderig, koud en ijzig en er zijn domme meisjes met roze skipakken. Terwijl ik liggend in de sneeuw voorzichtig een kloppende heup palpeer stopt de beruchte sneeuwscooter naast me. 'Hi mate, broken anything?' 'No, just a big au.' 'Well mate, don't lie around, clear the slope', en weg was hij. Geen geweldige bijdrage aan de feestvreugde. We besluiten rond half twee maar om het af te ronden en huiswaarts te gaan. Onderweg nog 'Hollandse' kunst gekocht in een van de vele galleries langs de highway, een werk van een artieste uit Taihepi, the (selfproclaimed) gumboot capital of the world. Nog net op tijd in Bulls natuurlijk voor 'Hollandse' kaas (en nog wat drop). Vlak voor het ondergaan van de zon zijn we op het dek op Sims road. Toch een heerlijk weekend. We hebben inmiddels een echte doorzonwoning. Het dak en de cladding zijn eraf.
Het is gelukkig droog, blauwe hemel en lekker warm overdag. Vrijdag komt het nieuwe dak als het goed is (dan blijven onze opgeslagen spulletjes tenminste droog). De bouwers hebben een halve dierentuin aangetroffen. Naast de vele knaagdier en vogel lijkjes ook een heuse bijenraat. de bijen hebben een goed heenkomen gezocht hetgeen wij zeer waarderen. Krijg al genoeg honing van patiënten. Vandaag weer heerlijk gewerkt ondanks nog steeds kreupel lopen. En om 4 uur met een biertje met de mannen afgesloten.