14 Januray 2010: Te Horo harbour

Op het deck moesten we nog even wachten, want dat konden ze pas doen als ze een klein diggertje ter beschikking hadden die niet van die enorme sporen in het gras zo maken. Dat ding moest de palen in de grond stampen. Toen ik aankwam zag ik sporen waar mijn oude tank battaljon nog jaloers van zou zijn geworden. Alsof er een blitzkrieg had plaatsgevonden liepen de sporen van een uit de kluiten gewassen leopard tank door ons mooie gras, diepe groeven gravend in de richting van het toekomstige deck. Dat deck op zich was ook al een klucht. Moesten we eerst flink geld betalen voor een engineers rapport dat voorstelde om een concrete footing onder de palen te maken, nu bleek dat je in een duin geen gat kunt graven! Goh, dat weet elk tweejarig jongetje die op het strand geweest is ook. Alleen sommige Duitsers vergeten dat nog wel eens zo lees je elke zomer. Elk gat stort meteen weer in. Geen footing dus, maar extra dikke palen. Ons deck ziet er nu een beetje uit als de Scheveningse haven. Als de op warming door het veranderende klimaat nog even doorzet kunnen de cruiseschepen zo bij ons aanleggen. Nou ja, het zal wel goed komen. Gisteren heeft de bouwer bevestigd dat we eind februari in ieder geval kunnen verhuizen.
Dat is wel nodig ook, want gisteren had ik een aanvaring met een patiënte die meldde dat ze wel wist waar ik woonde. Begon tegen mij uit te varen over de slechte behandeling die ze van de praktijk had gekregen (ik zag haar dus voor het eerst) en begon te schreeuwen toen ik wat vragen stelde over haar arbeidsongeschiktheid. Nou ben ik daar heel makkelijk in, als ze gaan schelden is het gesprek afgelopen en ze kon dus vertrekken. Dat ging ze niet doen zei ze en dus belde ik de politie. Die kwam haar inderdaad weghalen. Vonden ze toch wat apart op de praktijk, maar ik laat me niet uitschelden en zeker niet als het om iets gaat waar ik niets mee te maken heb. Gelukkig ook goed nieuws, ik had een patiënte tijdens de dienst op de juiste wijze behandeld (daar waar twee anderen het eerder nagelaten hadden) en nu kregen we alledrie voor die uitstekende service een fles wijn en een doos chocola met een lieve kaart erbij.
Gelukkig nu een lang weekend, langs vrienden in Turangi, Taupo en Kinloch. Even weg van de bouw sleur (rust voor mijn geplaagde ruggetje) en de praktijk.