Lieve Floris, 16 juni alweer. We hadden vanavond samen in de tuin naar Spanje - Zwitserland moeten kijken. Jij en Tristan hadden alle voetbal plaatjes al lang bij elkaar gespaard en je zou met je voetbal boek in je Spanje shirt hebben genoten van de wedstrijd. Die zwarte dag is alweer zeven jaar geleden. Ik mis het voetballen in de tuin, het donderjagen op bed, het samen naar kinderfilms kijken, het gelach om Laurel en Hardy, de grappen met je vrienden, de heerlijke vakanties met o.a. onze mannendag in Spanje. Ik mis je glunderend gezicht in de speelgoed winkel of op de tribune bij Ajax. Ik mis het trots langs de lijn staan bij Velo, naar musea gaan met jullie, de grappen aan tafel, ik mis de vriendschap tussen jou en Tristan. Ik had zo graag samen met jou en je broer genoten van al het moois wat Nieuw Zeeland heeft te bieden, weet zeker dat jullie er van genoten hadden. Ik mis je lieverd.
Lieve zoon, mijn missen ligt ook in het 'toen' maar vooral in het 'nu' en in de toekomst. In het missen van de grote tienerzoon die ik nu nog net had mogen knuffelen, vol van ervaringen en lol in het leven. In het moeten missen van jouw weg naar volwassenheid en alles wat daarmee samen gaat en zo fantastisch was geweest. Nu kijken we - weer - met z'n tweetjes naar een WK en daarmee komt weer even bovendrijven dat we zoveel gemist hebben, nu iedere dag missen en nog moeten gaan missen.
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)