Ondanks de zeer slechte voorspellingen gingen we toch vol goede moed op weg naar Hawkes Bay. Eindelijk weer eens lekker jakkeren door dit mooie land met de iPod op 'luid', lekkere Nieuw Zeelandse dub met dank aan Ad-Jan. Onze spullen bij het hotel gedropt en meteen doorgereden naar Elephant Hill winery. Die hadden we al een paar maal aan mensen aangeraden, maar zelf hadden we er slechts wijn geproefd. Op het terras met (nog) helder blauwe hemel met zonnetje een fraai uitzicht over de ranken en de zee. Lekker glaasje viognier en chardonnay en een bord lokale kaasjes/olijven/ham.
Na het inderdaad voortreffelijke eten (onder begeleiding van een enthousiasteling op de vleugel) begonnen de eerste wolken zich boven Hastings samen te pakken.
Tijd voor een duik in de spa pool in het hotel. Rond een uur of drie werden we wakker van gedonder (of was het dat "twee-persoons" bed van 1.4 meter breed) en de regen kwam werkelijk met badladingen naar beneden. De staart van orkaan Wilma had Hastings bereikt. Meer dan je omdraaien en hopen dat de videotheek morgen niet leeg is kun je dan ook niet meer doen.
Het festival begon om 10 uur en zoals afgesproken hield het om 9.15 op met regenen. Goed voorbereid als we waren (geen laarzen, geen bergschoenen, geen vouw stoeltjes) doken we nog even de Wharehouse in waar we vouwstoel nr. 5 en 6 kochten. Nou moeten we eind van het jaar wel een groot feest geven. Er werd nog even getwijfeld door de politie of het festival wel mocht doorgaan, maar aangezien het festival terrein op een heuvel lag, de wolken allemaal opgelost waren en er een lekker windje was mochten we los. Het festival had zijn eigen 'politie' ingehuurd en op de foto kun je zien waarom we daar het volste vertrouwen in hadden. Constables kabouter Plop en Dik Trom hielden alles nauwlettend in de gaten.
Intussen waren al een paar bands de revue gepasseerd en de beentjes begonnen los te geraken.
De groep jonge dames naast ons hadden zo te zien al heel wat proeverijen achter de rug, en niet alleen maar wijn. Net als in Nederland is obesitas hier een steeds groter probleem aan het worden en m.n. omdat het velen geen bal lijkt te schelen hoe ze eruit zien. Nadat een andere opgeschoten jongere, gekleed in een shirt van zijn moeders gordijnen (ik weet het, het is in de mode, maar na dit tafereel niet meer voor mij) zich in de strijd had gegooid besloten Nienke en ik die dag alleen nog gezond te eten.
En dus bestond de lunch uit een fles Hawkes Ridge Viognier 2008 met een halve gebarbequede kreeft p.p. It's a nasty job but somebody's gotta do it.
Net na de lunch trad onze lokale favoriet op, Ryan Edwards uit ons eigen Waikanae (u weet wel, tussen Paraparaumu en Te Horo). Luister vooral even naar zijn mooie nummer Drifting Tonight. Hij belooft al enige tijd dat zijn nieuwe CD uitkomt, maar die is ook nog steeds drifting.
Omdat het zo lekker was sloten we de dag af met nog een glaasje van de heerlijke Hawkes ridge chardonnay die Nienke nog net zonder te morsen en waterpas wist af te leveren.
Op weg naar huis waren we onze 'pledge' van die middag al snel vergeten en hebben we bij de Chinees een grote schaal eten van het buffet opgepikt om in het hotel te verorberen. Daar stond toevallig nog wat pinot gris om het mee weg te spoelen. Van de dames finale in Melbourne hebben we dan ook niet meer dan een paar games meegekregen. En dan te bedenken dat we nog geprobeerd hebben om die avond nog naar het concert van Joe Cocker op Church road winery te gaan. Gelukkig namen ze niet op want een dag later bleken er nogal wat ongeregeldheden te zijn geweest door aangeschoten en dronken mensen. Schande!
Fris en monter gingen we de dag erna weer op pad. De beroemde Hastings farmers market is altijd op zondag en vorig jaar hebben we daar ook ze genoten. De roze dame met hoed die naar Spaanse gitaar zit te luisteren hoort bij mij. We sloegen enkele van de meest heerlijke delicatessen in voordat we naar Ocean beach reden voor een heerlijke dip in the oceaan.
Helaas moesten we dit fantastische strand aan het eind van de middag weer verlaten omdat het concert bij Askerne winery zou beginnen. Met een weemoedige blik door de achterruit verlieten we dit kleine paradijsje.
De aankondiging van een concert door California Dreamin' had Nienke verlokt hier naar toe te gaan, maar behalve het heerlijke weer en de uitstekende 2007 Askerne Reserve chardonnay viel er bitter weinig te genieten. De band leden (door korsetten, lagen make-up en gel en hele strakke pakjes zag het er half zo erg uit als het in werkelijkheid was) waren het zelfs onderling eens dat het niet veel was. A bridge over troubled water werd zo verkracht dat de meeste mensen zich weer snel naar de bar haastten.
Na een uur hadden we het wel gezien (en m.n. gehoord) en gingen we maar op huis aan. Er moest (helaas) weer gewerkt worden de rest van de week. Dat werd dus ook een rustig weekje met als enige hoogtepunt de start van de nieuwe competitie. Mijn team was versterkt met de lokale tennistrainer en de verwachtingen voor de eerste wedstrijd waren dan ook hoog. We moesten spelen tegen de nr. 3 van vorig jaar en walsten met 6-0 over hen heen. Op de foto de captain van Team Tommy's, gedoodverfde favoriet die al tandenknarsend ons team voor zich moet laten gaan.
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)