Zondag morgen. Vrij, want het is Wellington
day. Binnen schalt het Stabat Mater van
Pergolesi door de volgens
Nienke veel te grote
Wharfedales. Buiten klettert de regen voor het eerst sinds 50 dagen weer eens op het dek. Geen drupjes, maar
pijpenstelen, 36 uur lang. Rest ons niets anders dan maar binnen te blijven en dingen te doen die waar we anders niet echt aan toe komen. Eindelijk de foto's in de computer eens opgeruimd. Huis schoongemaakt.
Ontbijtje aan tafel en de weekend krant weer eens uitgebreid gelezen. Midden op de dag een zelfs een film gekeken. Voelden ons bijna schuldig. Het zal jullie allemaal wel bekend voorkomen, experts als
jullie in Nederland zijn van slecht weer. Twee dagen ervoor stonden we nog gezellig de 50e verjaardag van
Maartje te vieren (wat worden die mensen allemaal oud
hè) op een terras in de
hills van Wellington met een heel fraai uitzicht over de stad en de haven.
Daar zag ik de enige applicatie voor een
iPad die ik nuttig acht: een ouderwetse tafel met draaitafels. Hij kon zelfs scratchen, mixen, alles wat in het echt ook kan.
Met de disco muziek van de jaren 80 werden
Nienke en een stel andere jongeren tot grote hoogte opgezweept (de witte vlam op de achtergrond is mijn eega).
Sorry voor de kwaliteit van de foto's, het is maar een oude
Nokia 73. Op de terugweg merkten we dat het bij ons maar liefst 5 graden warmer was dan in het koude
Welly.
Gareth en
Jules (uit
Welly) die met hun
kids en moeder sushi kwamen eten konden dat beamen.
Het werd weer een latertje met de voor ons al doodnormale zonsondergang.
Een dag later was het dus mis, plenzen. Heb het
plagende SMSje over het
temperatuur verschil naar andere vrienden dus ook maar achterwege gelaten. En ondanks het feit dat we daarna nog heerlijk van de
zon genoten (3 keer 1 boven par op rij met golf,
eh, ja, dat is per baan, niet totaal) zijn de weerverwachtingen voor het weekend niet geweldig. Op de plaatjes hieronder zie je de
satelliet voorspelling voor zaterdag in
NZ. Rood is 20
mm regen.
Het weinig opbeurende plaatje laat een rode vlek boven
Hawkes Bay zien op het moment dat wij daar wijn aan het proeven zijn. Achteraf toch blij dat we de kamer met spa
bath geboekt hebben. Bijna lunch, niet druk vandaag, maar niet omdat mensen geen afspraak willen, gewoon slechte planning hier. Ze blokkeren gewoon een hele morgen
for duty slots en als daar niemand voor is is niemand zo flexibel om die dan te vullen met gewone afspraken. Ben in ieder geval weer helemaal bij met mijn administratie. Zo meteen voor de 3e keer in 2 jaar een nieuwe
axe kopen. Nadat
Nienke de vorige gesplit had had ze in de nieuwe ook al een barst geslagen (niet echt iemand om ruzie mee te krijgen). Die had ik gelijmd en verstevigd met
ducktape, maar gisteren begaf deze het echter ook. Maar eens een andere winkel proberen.
We hebben trouwens jeuk. Niet te geloven, werden er helemaal
paranoïde van. Overal gezocht naar vlooien (vrienden beschuldigd, kippen en
piggies veeg uit de pan gegeven), luizen, bedwantsen,
etc. Niets. Nu is de suggestie gedaan dat het de luxe ziekte
hot tub folliculitis is en dat laatste klopt wel met mijn eigen diagnose. Had alleen nog niet door waar de
folliculitis vandaan kwam. Blijkt dat we gewoon nog meer
chemicals in het water moeten kieperen (hoezo
eco). Vind het eigenlijk wel passen in het rijtje van kaviaar
allergy,
economy class fobie en overgevoeligheid voor
blended whiskeys (heb ik al jaren last van). Therapie is niet nodig, maar zoals ik altijd zeg, beestjes houden niet van alcohol. Dat wordt dus een
therapeutisch dagje in
Hawkes Bay,
Nienke kan met recht zeggen dat het moet van de dokter.
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)