Mijn favoriet, Dobet Gnahore (Ivoorkust) beet het spits af en hoe, wat een energie. Iedereen stond meteen volop te swingen in de brandende zon.
Ze had de laatste noot nog niet gezongen of op het grote podium knalden de 'Master drummers of Burundi' er op los. De sfeer zat er meteen goed in.
De kids van Gareth en Jules hadden hun eigen programma uit het boekje opgesteld en een bezoek aan de shops bleek een veelvuldig terugkerend item te zijn. Bashi showed hier de nieuwste uitbreiding op een toch al very cool uiterlijk.
De Pascals (Japan) waren uiterst amusant en de dikke drummer (in een lapje en doorzichtige regenjas) sloeg er flink op los, op allerlei slagwerk, zijn buik en borsten!
Nienke had de avond ervoor nog even getraind met haar nieuwe Poi Poi en stal de show terwijl Baaba Maal (Senegal) nog een flinke duit in het Afrikaanse muzikale mandje deed.
Sharon Shannon (Ierland) sloot de avond af. Riverdance live. Ze trad tweemaal op en was vrij op zaterdag, St. Patricks day, een dag waarop Ieren in het algemeen slechts in een pub of goot te vinden zijn. Als laatste der Mohanicanen dropen we langs het weer prachtig verlichte meer af naar onze cozy tent.
Zaterdag begon natuurlijk met een verfrissend ontbijtje, roerei met zalm! Goede bodem voor een veel belovende dag. Mahala Rai Banda (Roemenie) blies de laatste slaapwandelende bezoekers wakker. Opvallend veel groen gekleden mensen lieten zien dat bovenstaande wijsheid over de Ieren toch niet helemaal klopte. Op de kleinere Dell stage gaf Paul Ubana Jones (half Yorkshire Pom, half Nigerian, living very happily in Christchurch NZ) een heerlijke blues show weg.
Daarna was Watussi (Colombia/NZ) aan de beurt. Zuid-Amerikaanse ritmes vlogen ons om de oren en hoewel de zon medogenloos op ons neer scheen (veel mensen zaten dicht op elkaar onder elk beschikbaar boompje of vlaggemast) bleek een vaste groep onvermoeibare hippies van alle leeftijden onmiddelijk bereid om de hos-ploeg voor het podium aan te vullen.
Alabama 3 (UK) kon mij echt imponeren en dus maakte ik met Landa gebruik van deze zelf opgelegde pauze om even een mini tukje te doen.
Na een leuk optreden van Lo'Jo (la belle France) stonden we voor de moeilijk keus; of nog een keer Dobet or the Yootz. Omdat we de laatsten nog wel eens hier in NZ konden zien kozen we toch weer voor de in mijn ogen grootste ster van het festival. Helaas zong ze niet haar prachtige Palea dat ik al eens eerder op onze blog plaatste.
Weer een uur volop swingen (of zoals Nienke het noemt 'draaien met de handen in de zakken'), gevolgd door nog meer gedraai bij de Batacuda Sound Machine (NZ). Adam Page (Oz) bleek een soort electronische eenmans band te zijn. Op zich wel geestig, maar niet een uur lang. Denk je dat je dan wat rust krijgt omdat de volgende groep grotendeels in rolstoel op het podium zit?
The Staff Benda Bilili (Congo), een groep mannen geveld door polio, bleken geen moeite te hebben de benen van de toeschouwers van de grond te laten komen. Zelf draaiden ze rondjes en een enkeling sprong zelfs in en uit zijn stoel.
Op ons favoriete kleine podium zagen we daarna Anda Union (Mongolie) die wel de meest verrassende bijdrage aan het festival leverde. Wat een leuke muziek met onbekende instrumenten. Het gaf een heerlijk werelds sfeertje en ook aan de andere toeschouwers was te zien dat ze een behoorlijke impact maakten.
Heerlijke sateh uit Maleisie paste prima bij een Monteith original en de lekkere reggae van de Ozzy band Groundation. De wijn viel nogal tegen op dit festival maar een scala aan lekkere Monteith biertjes maakte dat wel goed. Een zeer vreemd samenraapsel van muzikanten vormden samen het rare Bombay Royale (Oz) dat de avond af sloot. Een soort persiflage op muziek en de Bollywood scene hetgeen Nienke en Landa meer kon bekoren dan mijzelf. Tijd om de vermoeide oortjes ten ruste te leggen.
Nu denk je dat een dagje swingen in de zon met een enkel biertje en een voorzichtig wijntje wel voor een verdiende nachtrust zorgt, zeker als je ook nog eens oordopjes in je gehoor sensoren duwt. Helaas. Rond een uur of drie begon eerst Bashi over te geven en een uurtje later begonnen wat idioten op race paarden rond te rennen. Op zich niet vreemd op een race course, maar om 4 uur? Mogen die beesten soms niet zien waar ze lopen? Dat virusje van Bashi breidt zich trouwens rap uit over het hele land bleek vandaag op een zware werkdag. Om zeven uur waren de meeste kinderen wel wakker en hun buitengewoon sociale ouders hadden er blijkbaar geen enkele moeite mee dat hun kroost op dit godvergeten uur hun een dag eerder gefabriceerde toeters (voor de childrens parade) uit gingen proberen zolang ze dat maar niet in hun tent deden. Een ontbijtje met spek en kaas (wie had al die eieren opgemaakt?) en wat gezondere aanvullingen (ook wel genaamd 'geweten sussers') liet het bloed weer wat sneller door de aderen stromen.
Gelukkig geen kater want de heren uit Burundi sloegen er weer enthousiast op los. Ongelooflijk hoe de eend daar vlak voor kan blijven slapen!
Daarna de verrassende mannen uit de Solomon eilanden (net opgezocht waar dat ligt, je roeit vanuit Auckland naar het noorden, tussen New Caldonie en Fiji door en slaat na Vanuatu links af en dan op tijd af remmen anders eindig je in Papoea Nieuw Guinea) met hun panfluiten die een bezoekje van een Zuid Amerikaanse missie deed vermoeden (of omgekeerd). Fraaie show.
Na de herrie van Ash Grunwald (Oz) die wij aanschouwden van veilige hoogte in de schaduw van fraaie vlaggen op het terrein (gelukkig had dit doek bij deze hitte ook besloten zo min mogelijk te bewegen zodat we niet heen en weer hoefden te rollen) was het tijd voor een beetje rust.
Het Tori ensemble uit Korea had echter moeite met hun klassieke instrumenten de bands op andere podia te overstemmen. Na enkele nummers vonden we het verstandiger wat bruinig vocht in te slaan en een plekje vooraan de main stage te zoeken voor het optreden van de Black Seeds (Wellington). Helemaal geweldig, Nienke kan bevestigen dat zelfs even de handjes los kwamen!
Dit is een van de vele uitstekende bandjes die NZ rijk is en m.n. Wellington, voornamelijk allemaal bekend om hun roots/dub/underground/reggae/etc. Anyway, heerlijk om naar te luisteren.
Daarna hield de camera ermee op (tijd voor een nieuwe) en dus geen foto's van het wel aardige Le Trio Joubran (Palestina) en de geweldige Shogun Orchestra (weer Wellington, met enkele leden van Fat Freddies Drop). Na de WOMAD parade (gelukkig mochten/moesten die aardige ouders van vanmorgen nu naast de optocht meelopen terwijl hun nageslacht met hun toeters en trommels een aanslag op hun trommelvliezen verrichtten) traden nog een aantal band op die eerder reeds optraden en weer een uitstekende prestatie neerzetten. Wat een uniek festival, natuurlijk geholpen door het fantastische weer, maar stel je voor, twee agenten voor 30.000 bezoekers, een stuk of 8 Eerste Ongeluk Bij Hulp lui die vrijwel niets te doen hadden (oh ja, een van de Mongolen kreeg heet water over zijn schouder tijdens hun kook workshop), geen dronken lui, geen vecht partijen, overal groepen jongeren gemixed met families en jonge en zich nog jong voelende hippies gemixed met nette mensen zoals wij (!?!?). Scots, Welsh, Poms, Irish, Kiwi's, Ozzies, Europeans, Maori, iedereen genoot zichtbaar van de Ierse band (en de kids van Gareth en Jules verrasten hun ouders met een heuse riverdance waarvan ze zich nu nog afvragen waar ze dat geleerd hebben) ongeacht hun afkomst. Een en al verdraagzaamheid. Zelfs het rookverbod werd goed nageleeft hoewel we wel met enige regelmaat een niet onprettige mini-smog van hash lucht waarnamen. Ik vraag me oprecht af of dit in Nederland ook zo zou kunnen. Ik vrees van niet en dat spijt me oprecht voor jullie. Er is echte hoop, er zijn WOMAD's vlakbij jullie en ook andere meerdaagse festivals, en er is altijd nog New Zealand next year!
Weer een uur volop swingen (of zoals Nienke het noemt 'draaien met de handen in de zakken'), gevolgd door nog meer gedraai bij de Batacuda Sound Machine (NZ). Adam Page (Oz) bleek een soort electronische eenmans band te zijn. Op zich wel geestig, maar niet een uur lang. Denk je dat je dan wat rust krijgt omdat de volgende groep grotendeels in rolstoel op het podium zit?The Staff Benda Bilili (Congo), een groep mannen geveld door polio, bleken geen moeite te hebben de benen van de toeschouwers van de grond te laten komen. Zelf draaiden ze rondjes en een enkeling sprong zelfs in en uit zijn stoel.Op ons favoriete kleine podium zagen we daarna Anda Union (Mongolie) die wel de meest verrassende bijdrage aan het festival leverde. Wat een leuke muziek met onbekende instrumenten. Het gaf een heerlijk werelds sfeertje en ook aan de andere toeschouwers was te zien dat ze een behoorlijke impact maakten.Heerlijke sateh uit Maleisie paste prima bij een Monteith original en de lekkere reggae van de Ozzy band Groundation. De wijn viel nogal tegen op dit festival maar een scala aan lekkere Monteith biertjes maakte dat wel goed. Een zeer vreemd samenraapsel van muzikanten vormden samen het rare Bombay Royale (Oz) dat de avond af sloot. Een soort persiflage op muziek en de Bollywood scene hetgeen Nienke en Landa meer kon bekoren dan mijzelf. Tijd om de vermoeide oortjes ten ruste te leggen.Nu denk je dat een dagje swingen in de zon met een enkel biertje en een voorzichtig wijntje wel voor een verdiende nachtrust zorgt, zeker als je ook nog eens oordopjes in je gehoor sensoren duwt. Helaas. Rond een uur of drie begon eerst Bashi over te geven en een uurtje later begonnen wat idioten op race paarden rond te rennen. Op zich niet vreemd op een race course, maar om 4 uur? Mogen die beesten soms niet zien waar ze lopen? Dat virusje van Bashi breidt zich trouwens rap uit over het hele land bleek vandaag op een zware werkdag. Om zeven uur waren de meeste kinderen wel wakker en hun buitengewoon sociale ouders hadden er blijkbaar geen enkele moeite mee dat hun kroost op dit godvergeten uur hun een dag eerder gefabriceerde toeters (voor de childrens parade) uit gingen proberen zolang ze dat maar niet in hun tent deden. Een ontbijtje met spek en kaas (wie had al die eieren opgemaakt?) en wat gezondere aanvullingen (ook wel genaamd 'geweten sussers') liet het bloed weer wat sneller door de aderen stromen.Gelukkig geen kater want de heren uit Burundi sloegen er weer enthousiast op los. Ongelooflijk hoe de eend daar vlak voor kan blijven slapen!Daarna de verrassende mannen uit de Solomon eilanden (net opgezocht waar dat ligt, je roeit vanuit Auckland naar het noorden, tussen New Caldonie en Fiji door en slaat na Vanuatu links af en dan op tijd af remmen anders eindig je in Papoea Nieuw Guinea) met hun panfluiten die een bezoekje van een Zuid Amerikaanse missie deed vermoeden (of omgekeerd). Fraaie show.Na de herrie van Ash Grunwald (Oz) die wij aanschouwden van veilige hoogte in de schaduw van fraaie vlaggen op het terrein (gelukkig had dit doek bij deze hitte ook besloten zo min mogelijk te bewegen zodat we niet heen en weer hoefden te rollen) was het tijd voor een beetje rust.Het Tori ensemble uit Korea had echter moeite met hun klassieke instrumenten de bands op andere podia te overstemmen. Na enkele nummers vonden we het verstandiger wat bruinig vocht in te slaan en een plekje vooraan de main stage te zoeken voor het optreden van de Black Seeds (Wellington). Helemaal geweldig, Nienke kan bevestigen dat zelfs even de handjes los kwamen!Dit is een van de vele uitstekende bandjes die NZ rijk is en m.n. Wellington, voornamelijk allemaal bekend om hun roots/dub/underground/reggae/etc. Anyway, heerlijk om naar te luisteren.Daarna hield de camera ermee op (tijd voor een nieuwe) en dus geen foto's van het wel aardige Le Trio Joubran (Palestina) en de geweldige Shogun Orchestra (weer Wellington, met enkele leden van Fat Freddies Drop). Na de WOMAD parade (gelukkig mochten/moesten die aardige ouders van vanmorgen nu naast de optocht meelopen terwijl hun nageslacht met hun toeters en trommels een aanslag op hun trommelvliezen verrichtten) traden nog een aantal band op die eerder reeds optraden en weer een uitstekende prestatie neerzetten. Wat een uniek festival, natuurlijk geholpen door het fantastische weer, maar stel je voor, twee agenten voor 30.000 bezoekers, een stuk of 8 Eerste Ongeluk Bij Hulp lui die vrijwel niets te doen hadden (oh ja, een van de Mongolen kreeg heet water over zijn schouder tijdens hun kook workshop), geen dronken lui, geen vecht partijen, overal groepen jongeren gemixed met families en jonge en zich nog jong voelende hippies gemixed met nette mensen zoals wij (!?!?). Scots, Welsh, Poms, Irish, Kiwi's, Ozzies, Europeans, Maori, iedereen genoot zichtbaar van de Ierse band (en de kids van Gareth en Jules verrasten hun ouders met een heuse riverdance waarvan ze zich nu nog afvragen waar ze dat geleerd hebben) ongeacht hun afkomst. Een en al verdraagzaamheid. Zelfs het rookverbod werd goed nageleeft hoewel we wel met enige regelmaat een niet onprettige mini-smog van hash lucht waarnamen. Ik vraag me oprecht af of dit in Nederland ook zo zou kunnen. Ik vrees van niet en dat spijt me oprecht voor jullie. Er is echte hoop, er zijn WOMAD's vlakbij jullie en ook andere meerdaagse festivals, en er is altijd nog New Zealand next year!En dan nog natuurlijk de galerij van aanwezigen
Where is my tribe?
Business trip? Or a different trip?
I was standing in line when they announced the cup cakes where sold out!
Hang tieten? Ik? Echt niet, kijk maar!
Ik zei toch dat het de mode was in Bali, niet hier in Taranaki!
Not cool, Hurricanes-Highlanders 17-19!
OK, maar thuis, tegen het behang val ik helemaal niet op!
Business trip? Or a different trip?I was standing in line when they announced the cup cakes where sold out!Hang tieten? Ik? Echt niet, kijk maar!Ik zei toch dat het de mode was in Bali, niet hier in Taranaki!Not cool, Hurricanes-Highlanders 17-19!OK, maar thuis, tegen het behang val ik helemaal niet op!De vrouwlijke hoofdrol speelster uit de nieuwe Hobbit movie!
'Ze hebben ook miniatuur treintjes', pffft, onbetrouwbaar wijf!
(v)Ier (b)Ier (h)Ier!
Tuurlijk blijft hij niet hangen op mijn rollen, het is puur spier beheersing!
Belachelijk, 10 dollar om je bezemsteel te parkeren!
Zoals altijd, nou ja, bijna altijd, eindigen we met muziek. Hieronder een sample van de bands die wij bezochten. Enjoy!
Eerst Baaba Maal (Senegal)The Pascals (Japan)The Batacunda Sound machine (NZ)Paul Ubana Jones NZ)Staff Benda Bilili (Congo)Master drummers of BurundiWatussi (Colombia/NZ)Tori ensemble (Korea)The Bombay Royale (Australia)The Black Seeds (Wellington)Dobet Gnahore (Ivoorkust)Sharon Shannon band (Ierland)Narasirato (Solomon islands)Le Trio Joubran (Palestina)Lo'Jo (Frankrijk)Groundation (Australia)Ash Grunwald (Australia)Mahala Rai Banda (Roemenie)Anda Union (Mongolie)Alabama 3 (UK)
'Ze hebben ook miniatuur treintjes', pffft, onbetrouwbaar wijf!(v)Ier (b)Ier (h)Ier!Tuurlijk blijft hij niet hangen op mijn rollen, het is puur spier beheersing!Belachelijk, 10 dollar om je bezemsteel te parkeren!Zoals altijd, nou ja, bijna altijd, eindigen we met muziek. Hieronder een sample van de bands die wij bezochten. Enjoy!
Eerst Baaba Maal (Senegal)The Pascals (Japan)The Batacunda Sound machine (NZ)Paul Ubana Jones NZ)Staff Benda Bilili (Congo)Master drummers of BurundiWatussi (Colombia/NZ)Tori ensemble (Korea)The Bombay Royale (Australia)The Black Seeds (Wellington)Dobet Gnahore (Ivoorkust)Sharon Shannon band (Ierland)Narasirato (Solomon islands)Le Trio Joubran (Palestina)Lo'Jo (Frankrijk)Groundation (Australia)Ash Grunwald (Australia)Mahala Rai Banda (Roemenie)Anda Union (Mongolie)Alabama 3 (UK)
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)