3 maart 2012: Wat groeit er toch onder die rotsblokken

Een ongeluk zit in een klein hoekje. Vooral als dat hoekje een beetje scheef is en er iets onverwachts gebeurd. Ik was de weilanden aan het maaien om het gras een betere kans te geven in de strijd tegen de weeds. Een aantal van onze weilanden bestaan echter grotendeels uit duinen. Nou kan je daar best op rijden als je een beetje voorzichtig bent en snelheid houd. Al meerder malen gedaan. Nu hield echter ineens de motor ermee op midden op zo'n helling. Dan wint de zwaartekracht. Ik kon er gelukkig op tijds af springen, maar de ride-on rolde naar beneden en op zijn kant. Het lukte me met enige kracht hem weer op zijn wielen te tillen, maar hij wilde niet meer starten. Benzine op. Geen wonder dat hij ermee op hield. Waarom zit er ook geen benzine meterje op dat ding. Enfin, benzine bijgevuld en de motor weer gestart. Daarmee heel Te Horo Beach in de rook zettend omdat er olie in de uitlaat was gelopen. Na een minuut of twee pruttelde de motor weer als vanouds en kon ik gewoon weer verder werken. Op vrijdag wilde ik weer onder de fences sprayen (er mag niets groeien anders tast dat de draden en m.n. het schrikdraad aan), maar de weersverwachting was abominable. Was dan ook blij dat een vriend belde of ik zijn plekje in een golf tournooi wilde overnemen die middag. Terwijl iedereen angstvallig de dreigende lucht in de gaten hield werden de eerste ballen afgeslagen, voor charity, de lokale basketbal club. Waarom we dan geen basketbal wedstrijdje spelen? Precies! Mijn eerste negen holes werden m.n. gekenmerkt door 'embarresment'. Gelukkig kon ik de spirit van mijn teamgenoten ophouden met wat welgeplaatste humor. We speelden Ambrose of zo, hetgeen inhoud dat iedereen telkens verder gaat met het beste shot van het team. U zult begrijpen dat mijn balletjes weinig toevoegden aan de prestaties van dit team. Op de eerste twee holes raakte ik al twee balletjes kwijt en bij een andere hole vloog het gras nog verder dan het balletje. Ben dan ook mijn eigen handicap, geen geduld. Een geslaagde put van een meter of 7 (hoe lang was die vis ook al weer?) op de negende hole en een welkome sausage met bier in het clubhuis bracht echter de ommekeer. Ineens ging het weer en mijn aandeel klom tot zeker over de 25% zodat ik toch nog enigzins trots kon zijn op onze 4e plaats (van 12 teams). Een T-shirt (zwart) en tas (zwart) rijker (de bon voor een gratis massage heb ik aan mijn tennis team genoot gegeven) ging ik huiswaarts om Nienke op te pikken. Nienke en een aantal collega's hadden kaartjes voor een concert van 'An Emerald City' in Paekakeriki en ik mocht mee. Dat bleek een soort experimentele psychedelische fusion band te zijn. Op zich niet onaardig, maar het geluid stond nogal hard. De band had een groep fans die op zijn zachtst gezegd nogal vreemd was, waar leven die lui overdag??? Toen ze begonnen te spelen leek het alsof een rat op dat moment een kabel doorknaagde die vervolgens met de metalen steunbalken van de dansvloer in aanraking kwam. Een drietal jongens met lang vet haar, derde hands kleding en obligaat biertje veranderde alsof er een muntje in werd gegooid ineens in verwoede ja-knikkers. Een ander kreeg een klassieke tonisch-clonische epileptische aanval waarbij het tot pulp stompen van een imaginaire vijand op de voorgrond stond. Een jonge dame leek last te hebben van een opengescheurd nestje horzels onder haar kleding (dat soort huisdieren hebben ze echt). Nienke zat intussen met de vingers op de oren dit tafereel te aanschouwen. Later op de avond hebben ook Nienke en haar collega's de spiertjes nog even losgemaakt toen ze wat aan de omgeving gewend waren geraakt. Inmiddels is de aangekondigde weather bomb grotendeels gepasseerd en valt de schade alleszins mee. Hier en daar zijn wat takken naar beneden gekomen, niets zoals hier in Taranki echter. 'Schat, ik vroeg alleen maar of het raam op een kier mocht!' De tank is weer lekker gevuld en de kippen zijn niet weggewaaid. Het was echter m.n. binnenblijven. Haardje aan. Tijd voor wat films en tijd om wat te koken. Thaise fish cakes met zelfgemaakte pickle,prei/kaas/bacon 'smeer maar op je dijen' taart, zalm taart en cheese cake met blueberries. Het bezoek viel met de neus in de boter, ook al omdat het vandaag weer heerlijk weer was. Schizofreen weer zeg maar. Ik sluit af met wat nummers van die vreemde band.Voor de broodnodige rust dan nog even een van mijn favoriete klassieke werken, de cello sonata van Rachmaninov, hier uitgevoerd door Yo-Yo Ma, begeleid door Emanuel Ax