Hans en Nienke: 26 february 2013: Bezoek van 200 dames

Terwijl jullie daar heerlijk verkoeling hebben puffen wij hier dagelijks een 30 graden weg. De watertank is half leeg en de weilanden zien er niet uit. We moeten nu zelfs in de zomer hooi bijvoeren en we hadden al niet zoveel. Jullie weten niet hoe geweldig jullie het hebben, op zijn tijd een buitje en zeker niet te warm. Anyway...

Afslaan bij de 7de.

Ben vrijdag met Philip en Lineke wezen golfen op de Rangatira golf club die 18 prachtige holes heeft verdeeld over 3 terrassen.

Deze club ligt langs de Rangitikei gorge en heeft diepe afgronden (van het soort waar veel balletjes in kunnen verdwijnen). Ik zal maar meteen de brandende vraag beantwoorden; Lineke heeft gewonnen.

Hoewel Philip weliswaar beter afsloeg dan ik werd hij door de jury (ik dus) gediskwalificeerd na het (tijdelijk) kwijtraken van een club. Daarvoor had hij al 7 balletjes verloren (tegen 4 van mij en 0!! door Lineke). Het hadden er meer kunnen zijn bij mij, maar op miraculeuze wijze kwamen enkele balletjes via een welgemikte knal tegen sporadisch aanwezige bomen midden op de fairway terecht. Geluk dwing je af zeggen ze bij Ajax (hoewel daar de laatste tijd steeds minder wordt afgedwongen).

Mijn handicap heet nog steeds 'ongeduld'. Beetje vreemd, dat wel, want toen we aankwamen waren er slechts 2 anderen aan het golfen en we hadden dus ruimschoots de tijd. Blijf het weg rammen wel leuk vinden, maar dat getutteput ...... Gelukkig hoefden we van het laagste terras niet weer omhoog te klauteren maar konden we met een heuse lift weer naar hogere regionen terugkeren.

Voldaan (niemand had ons uitgelachen) reden we door naar Ohakune om daar de locale uitgaansgelegenheden te gaan keuren. Philip, mr. Pensioen, zat na 100 meter al knikkebollend naast me.

Vulkanen. De 100 km verderop gelegen Mt. Taranaki vanaf Mt. Ruapehu.

Judith voegde zich in Ohakune bij ons omdat ze de Tongariro Crossing ging lopen. De vulkanen van Tongariro en Ruapehu weer eens actief en derhalve moest ze een loop nemen en kon dus niet de hele tocht lopen. Echter wel het mooiste gedeelte twee keer, dus niet eens zo'n straf. Twee heerlijke nachten bij onze vrienden van de River Lodge. Bij het ontbijt kregen we een geschiedenis les van Gayle (een van de eigenaren), een hele lange verhandeling over de Aboriginals en Maori en het duurde even voordat we de ontbijttafel konden verlaten voor een wandeling langs watervallen en een ritje langs Mordor-country.

Mt. Ruapehu.

Lekker geluncht bij de Tawhai falls, heel erg allemaal.

Stokbroodje met Kikorangi.

Krabsalade met ginger-beer.

En natuurlijk een paar plakjes Verkerk Dutch salami.

Tawhai falls

Even uitgepuft met een glaaske pinot gris in de heerlijke tuin van de lodge voordat we een welverdiende burger van het huis verorberden bij de Powderhorn Chateau, een soort Zwitsers houten bergrestaurant in Ohakune. Het rugbyen (Super 15 en League) is weer begonnen en dus kwamen half geklede mannen op blote voeten met enige regelmaat hun pint halen terwijl de commentatoren op de achtergrond het spel van de Blues de hemel in prezen (de arme Hurricanes uit Wellington hebben meteen de eerste wedstrijd verloren). Een stel Polen die we de avond ervoor ook al in dat andere restaurant hadden gezien deden bij binnenkomst alsof ze na een paar maanden in de jungle voor het eerst weer mensen zagen. Uitbundig werden we begroet met 'me Poland, you Holland, my friend'. En dat allemaal luidkeels, want als je elkaars taal niet spreekt dan wordt het een stuk duidelijker als je gaat schreeuwen, althans zo denkt menig amateur ontdekkingsreiziger. Overigens liet het bezoek van onze diëtiste aan de praktijk, met haar 6 maand oude dochter de andere kant van dat spectrum zien. Bij het aanzien van de baby wordt iedereen ineens weer kinds, alsof de baby je dan wel begrijpt. Enfin, ik ga zo maar weer eens tegen de kippen kakelen!

Wanganui river

Op zondag reden we via de Wanganui river road weer terug. In Jerusalem het klooster bezocht, geen non gezien. Er schijnt er nog eentje net in leven te zijn. Tussen London en Athens (echt in de middle of nowhere) onze broodnodige flat white genuttigd in een oud schoolgebouwtje waar een leuke Maori dame tot verbazing van Lineke toch een modern elektrische koffiezet machine bleek te bezitten.

Wanganui river

Buiten stond de originele River Queen, de boot die in de gelijknamige film werd gebruikt. Onderweg nog de Flying fox lodge bekeken waar ik Nienke binnenkort op een weekendje trakteer. Ze moet echter wel met een flying fox over de rivier, maar dan heb je ook rust!

In Wanganui kreeg ik een telefoontje van onze bejaarde buurman, hij had net 200 koeien van onze property gejaagd. Een van de farmboys van de dairy farm aan de overkant had een hek open laten staan en dus gingen al die dames even bij ons op bezoek. Overal platgetrapte planten, koeieflatsen (tot aan de voordeur) en een gedeeltelijk afgebroken muur. Minder schade dan bij de buren die hun hele vegie tuin verloren en de fraaie citrus bomen.

Het wordt gelukkig wel vergoed en wie zijn wij om er iets van te zeggen. Nienke kreeg een telefoontje van onze andere buurman toen ze lekker stond te hakken op haar beeld tijdens het jaarlijkse Otaihanga Oamaru stone carving weekend. 'Your black steer is humping my cows!' De deugniet had lang genoeg naar al dat vrouwelijk schoon gekeken aan de andere kant van het hek. Had een aanloop genomen en was als een volleerde Olympiër over het hek gesprongen. Vervolgens heeft hij zich kostelijk vermaakt met de 7 maagden next door. 'Tsja' zei Nienke, 'He can't impregnate them so just let them have some fun'. Weer thuis moest hij voor straf in de hoek staan (kleinste weiland) en een paar uur later komen er 200 dames langs. Zelfs voor hem teveel en hij bleef waar hij was. Ach ja, je woont 'rural' en dan kan dat gebeuren. Geen punt, daarom snel Nienkes beeld opgehaald (de onthulling volgt pas over enkele weken) en een BBQ aangericht. Nienke was overigens nog even getroffen door een zeer locale tornado die zowel Nienkes als haar buurmans gazebo airborne deed gaan. Nou was die van Nienke al niet meer zo na de laatste vlucht vorig jaar na mijn feestje, maar ik had hem toch aardig gerepareerd. Nu was er echter geen eer meer aan te behalen. ik heb hem met liefde passend gemaakt voor de container.
Inmiddels zijn Philip en Lineke naar het zuiden vertrokken. Hij texte vanmiddag dat hij al weer bij het eerste ongeluk betrokken was op het Zuidereiland, hoewel het schijnt dat het slechts zijdelings was. Intussen zijn de weersvoorspellingen maar geweldig. Wat een mazzelaars.
En de rest van de wereld? Niet zo veel tijd gehad voor de kranten, te veel leuke dingen hier. Die enge jurk in Rome houdt er mee op, hoog tijd. Zag al een advertentie voor een nieuwe: