't Weekeinde zijn we op pad gegaan naar de Wairarapa. Na weer een uiterst gezellige avond in ons favoriete restaurant op Tirohana Estate met een paar heerlijke flessen Pinot Noir Leslie 2010 en een voortreffelijk menu met kaasfondu, tiger prawns, heerlijk lam en chocolade fondu waren we wederom degenen die het restaurant moesten afsluiten. Vervolgens hebben we nog een leuke nieuwe wijnbar geopend in het alleraardigste centrumpje van Martinborough.
Een dag later was afhaken bij de Pinnacles geen optie. Iedereen moest meeklimmen om de dag tevoren verzamelde calorietjes weg te wandelen.
Voor de zesde keer stonden Nienke en ik op het platform boven. Daar laten we het bij, iedereen die nu nog komt zullen we wijzen waar het is en terwijl zij dan omhoog klimmen gaan wij vissen!
De pinnacles zijn lagen klei met stenen die door erlangs sijpelend water zijn uitgeslepen tot bizarre vormen. Zie hier een Pacific eiland figuur met een Franse pet op, treffende gelijkenis met de beelden die je op veel Pacific islands ziet. Voorbeelden van de andere pinnacles laat ik hier maar niet zien vanwege hun opvallende gelijkenis met fallus symbolen.
Daarna moesten we natuurlijk naar de 'seal colony' op Cape Palliser. Uitstekende tijd van het jaar want er zijn nu erg veel kleintjes. We hebben heerlijk gelunchd op ons picnickleed met uitzicht op de lekker in de golven dartelende seals. Hier een paar plaatjes van de erg fotogenieke baby seals.
Ik heb deze geprobeerd in de handjes te leren klappen, maar hij bleef me maar vreemd aankijken.
'Oh nee, hoe kom ik nou weer naar beneden?'
'Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is ....' Deze won de absolute publieksprijs. Adorable. Je zou er zo een aquarium voor bouwen thuis.
Zoals gezegd waren we hier al 6 keer geweest en elke keer hebben we naar de vuurtoren gekeken met het idee dat die weliswaar beklommen moest worden, maar waarom nu. Deze keer moest het er dus maar van komen. Nienke bleef met Philip en Lineke de locale kaasjes, artisan brood en wijn bewaken en Judith en ik hebben in snel tempo de 262 treden naar de vuurtoren genomen. De toren zelf was dicht, zodat de kuitspieren die laatste beproeving werden bespaard.
Na een verkoelende duik in Lake ferry hebben we het Europesche gezelschap een typische Kiwi maaltijd laten proeven in het plaatselijke restaurant; fish and chips met een pint Tui beer. En dat met dit afgrijselijke uitzicht. Afzien.
Zondag heb ik Philip en Lineke nog even door de duinen gejaagd. Beiden meenden een zeehond op het strand te zien liggen, maar bij nadere bestudering was het een berg zeewier met een 'kontiki' erin verstrikt. Dat is een soort motor gestuurde torpedo die een lange lijn met vele haken voor je uitvaart, zo'n 1 - 2 km de zee in. Van de vissen wordt dan verwacht dat ze in polonaise aan de haken gaan hangen. Zo'n ding kost tussen de drie en vier duizend dollar en dus heb ik weer iemand heel erg blij gemaakt. Kreeg als dank een flesje Pinot Noir. Een stapeltje verse snappers was meer op zijn plaats geweest voor het sjouwen van dat zware ding op mijn arme schouders.
Hoe vervelend, toen moesten we alweer aan de BBQ, de wijn, de muziek en nakeuvelen bij de vuurkorf. Geen snapper op de BBQ dus, maar worstjes van eigen bodem.
Op de een of andere manier heeft dit toch wel een relaxerende werking op meneer Strijers.
Als laatste natuurlijk de altijd weer fraaie zonsondergang hier. Daar hoort een mooi stukje muziek bij zoals 'Metamorfosis van Philip Glass, hier uitgevoerd door Livinia Meijer:
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)
No comments:
Post a Comment
Reacties welkom