5 maart 2013: Something fishy

Laatste week voor Judith de medisch studente. Ze heeft het maar zwaar gehad bij ons. Hier keihard aan de studie. Af en toe ook nog hard werken op de boerderij. Zo mocht ze helpen de stiertjes over de straat naar een verderop gelegen weiland te brengen. Door de aanhoudende droogte kan je bij ons van gras in de weilanden niet meer spreken en dus werd het aanbod om elders een veldje leeg te eten dankbaar aanvaard.

Ik werd deze week uitgenodigd om mee te gaan vissen. Waarschijnlijk te veel gepocht over mijn recente vis activiteiten, zo erg dat ze dachten dat ik een flinke bijdrage kon leveren aan de overwinning in de Placemakers Classic Fishing Competition. Vroeger was ik slechts ballast aan boord, hoewel ik ook nog wel een hete soep kon neerzetten. Maar vissen, niet echt.

Om 7 uur(!) op het strand. Geen idee waarom dat zo vroeg moet, alsof de vissen dan het actiefst zijn. Anyway, het eerste uur vingen we niets which proofs the point. Wel fraaie view op de bergen (we visten op dat moment vrijwel bij mij voor de deur) waar de zon over opkwam, resulterend in 50 shades of grey. Omdat we op andere boten grote snappers en zelfs king fish naar binnen getrokken zagen worden en onze teller slechts op 2 halve meter haaitjes (die niet meetelden voor de wedstrijd) stond gingen we maar wat rond Kapiti Island vissen.

Geen idee meer wat John hier aan het doen was, zijn horloge checken (mag ik al naar huis), even ingedommeld (lange dag) of de status van zijn 'reel' controleren (nog steeds geen vis). Nog wat fraaie staaltjes van dat fanate gevis gezien. Zo zat in een andere boot zat een man die de hele tijd moest overgeven. Volgens mijn kapitein en tennis team genoot Tim was dat omdat hij altijd zeeziek was, maar zo van vissen hield dat hij dat voor lief nam. Ik weet niet of de anderen aan boord lekker van hun lunch hebben genoten.

De vissen, in dit geval Kawhai, springen hier gewoon het water uit. Maar niet aan mijn lijn. Ik heb slechts een honderdtal ondermaatse kabeljauw gevangen, erg frustrerend. Een paar keer dacht ik een stevige vis te hebben, maar bij het ophalen bleken er telkens 3 kleinere vissen aan te hangen. Natuurlijk geen tang aan boord (op de ene voor eeuwigheid vastgeroeste na) dus moesten de haken met de hand uit de bekken worden gehaald. Tijdens de euforie bij een stevige grote vis geen probleem, maar bij keer op keer zo'n small blue cod krijg je er wel genoeg van. Ik zweer je dat ik sommige van die vissen wel 3 keer gevangen heb. Nog een fel rode vis (niet te eten) en een Porcupine fish (giftig) gevangen om het succes te complementeren. Anyway, uiteindelijk heb ik dan ook nog wel wat gevangen wat ook maar net aan de legal length voldeed, een paar Blue cods (hoe kan het ook anders) en een Tarahiki.

Hier wordt de buit verdeeld. We visten tenslotte als team.

En dus kan ik trots vermelden dat 'WE' deze 3.5 kg snapper hebben gevangen. Ik hield de ondermaatse cod bij zijn hengel uit de buurt en dus kon hij deze heerlijke vis vangen. Trots Nienke via een tekstje op de hoogte gesteld van het feit dat we vis zouden eten 's avonds. Kreeg niet eens een melding terug dat als ik dan toch in de winkel stond of ik dan niet nog wat andere spulletjes wilde meenemen.

En dus lag er die avond verser dan verse gebakken vis op ons bordje. Heerlijk. Met gebakken courgettes uit eigen tuin en wat druppels van onze eigen citroen.

Fraaie zonsondergang erbij, wat wil je nog meer. Was wel vergeten voldoende Nivea aan te brengen en dus gloeide het hoofd een beetje. Was al aardig gekleurd, maar heb nu wel een heel erg Joop Zoetemelk patroon, als we gaan zwemmen lijkt het nog steeds alsof ik een wit T-shirt aan heb. Nou ja, mijn spierbundels zijn allemaal puur natuur en niet doordrenkt met 'vitaminen van 17.000 euro'. Zou er ergens nog een sport zijn waar geen doping wordt gebruikt? We zijn deze week weliswaar enkele malen de zee ingelopen, maar echt zwemmen ..... Sinds vorige week een man bij Auckland door een great white werd opgepeuzeld kijken we toch zorgvuldig over de golven op zoek naar vinnen.

We zijn vorige week weer teruggekeerd naar de moderne wereld. We hebben weer internet via de kabel (sneller en de helft goedkoper). Daarbij ging wel weer veel mis, maar dat is Nieuw Zeeland. 'What could possibly go wrong?' Anything dus. Nog gevraagd: laat de satelliet verbinding intact tot de land verbinding werkt. 'Of course sir!'. Niet dus, en de begeleidende brief meldt natuurlijk dat je via de website support kan vragen of via een telefoonnummer met een afgrijselijke hit van zo'n blonde jank juffrouw die alleen maar 'o o o o' kan voortbrengen. Toen konden we ineens konden we ook niet meer gebeld worden. Heerlijk zo'n all in pakket. Kreeg niet zoals afgesproken een modem maar een modem/router en ik wilde dus mijn eigen router blijven gebruiken. De helplijn maar weer eens gebeld. Mevrouw 'o o o o' was nog steeds present, maar uiteindelijk kreeg ik een levende versie aan de telefoon. 'Nee meneer, over de router weten we eigenlijk niets, dan moet u bij de leverancier zijn'. Daar ben ik nog steeds mee aan het mailen, maar hoewel de router ongeveer 25.000 opties heeft schijnen ze in Ozzie niet te weten hoe je hem zo moet instellen dat je een tweede router daarachter kan gebruiken. Gelukkig kwam 'Computer Idee', nog steeds trouw vanuit Nederland opgestuurd door mijn ouders, met de oplossing. Zelf nog wat dingen aangepast en nu kan ik de Ozzies uitleggen hoe ze hun eigen router moeten instellen. Alles gaat weer sneller en onze ouders zien er op Skype ineens niet meer wazig uit. Nu moet er weer eerst gestoft worden voordat ze contact maken.

Deze week werd Wellington harbour eerst bezocht door een school dolfijnen en later door een pod orca's die de toevallige voorbijgangers en fraai schouwspel voor toverden. Zie hier ook een filmpje van het bezoek. Ze zijn op zoek naar pijlstaart roggen die graag in de hitte oop de rotsbodem liggen.
Ik ga naar buiten, moet nog een paar kastjes maken. De muziek deze week van Passenger met een heerlijk nummer: Let her go.