Hans en Nienke: 25 maart 2013: WOMAD

Sorry, sorry, veel en veel te druk met leuke dingen. Geen tijd gehad om even voor de blog te gaan zitten. Gelukkig is het op de praktijk ook rustig dus werk ik hier maar even.

Wat hebben we weer 'geleden' tijdens WOMAD 2013, te warm, nat, echt afzien. Gareth en Jules hadden een nieuwe tent gekocht (de Westminster Abbey) zodat wij bij het opzetten 3 maal onze tent moesten verplaatsen om plaats te maken voor deze uit de kluiten gewassen cathedraal. Zoals op de laatste dag bleek zelfs met een binnenzwembad. Gelukkig mochten wij ons schamele onderkomen op hun 'deck' neerzetten. Dat konden we natuurlijk niet op ons laten zitten en dus togen Nienke en ik naar Hunting en Fishing om daar een fraaie 'dome' te kopen die ons zowel tegen de brandende zon als tegen de voorspelde regen kon beschermen. Kan ook uitstekend dienst doen als zonnescherm over onze eettafel en over onze omaru stone hakblokken. Genoeg excuses voor deze extravagante uitgave dus.

Womad begon met Vieux Farka Toure (Mali) en we zaten er meteen weer helemaal in. Afrikaanse ritmes golfden, gemixd met een marihuana luchtje over het droge gras naar ons stekje in het zonnetje.

Op de terugweg van onze tententrip hadden Nienke en ik alvast onze favoriete sushi tent geplunderd en even later zaten we onder het genot van een glaasje chardonnay aan de heerlijkste sushi.

Naar de verrassende Amparo Sanchez (Spanje) geluisterd en daarna naar de heerlijke jazz tonen van Hugh Maseleka (Zuid Afrika). Danzij een groot scherm achter het podium konden minder zienden zoals ik dit jaar ook zien wat er op het podium gebeurde. De avond eindigde met Fly my pretties, een niet bestaande band uit New Zealand, d.w.z. het is meer een verzameling van artiesten uit andere bands die samen alleen maar live concerten spelen. Heerlijk.

Op zaterdag middag bracht de Newtown Rocksteady (locals uit Wellington) ons weer snel in de dans sferen met vlammende reggae. Wie zegt er dat reggae uit Jamaica komt?

Natuurlijk weer de fraaie vlaggen overal en het heerlijke buitenlandse eten. Ik haalde op een gegeven moment een Afrkaanse lambs schotel en strooide daar wat Keniaanse chili op ondanks de waarschuwingen van de vriendelijke eigenaar. Er waren een paar pintjes voor nodig om het vuur te blussen en het gevoel in de lippen kwam pas na een uur weer terug.

De Soweto gospel choir was kleurrijk, hun repertoir viel wat tegen (slappe cover songs).

Niet de prachtige performance van Nidi d'Arac, een Italiaanse band met heerlijk modern viool spel van een fraaie dame. Dat swingt echt. Misschien dat we ze straks in Italie nog een keer kunnen zien.

Zondag was nat. Woodstock 2013. Dat mocht de pret echter niet drukken en al snel stond iedereen te swingen bij Antalibas en daarna de Colombianen van La 33.

Kwamen ook nog mijn collega uit Otaki tegen die net als wij maling aan de regen hadden.

Net als de meeste andere mensen trouwens.

Dit jaar werd er afgesloten door de prima Novolima, een heerlijke Peruaanse band.

Was weer heerlijk, hoewel dit jaar de echte toppers ontbraken. Dat maken ze volgend jaar wel weer goed. Wij plunderden de sushi tent nog eens en verorberden de buitgemaakte trofeeen op de weg terug tussen heftige regenbuien bij Waverly beach.

Het duurde even voordat we het doorhadden, maar er was iets veranderd. De beroemde arch bleek vorig jaar ingestort te zijn (zie inzet).

Het blijft niettemin een prachtig stukje kust. Helaas konden we door de vloed deze keer niet zwemmen.

Tot slot nog een paar foto's van andere bezoekers. Dit is er een van Gareth, vrij typerend voor deze WOMAD. Hij kwam een oude vriend tegen en toen zagen we hem een paar uur niet. Toen we hem weer terug vonden zag hij ons nog steeds niet!?!?

What the f... is happening to my shares!

A bra???? That is so old fashioned!

They can'y say I'm not a colourful chap.

Oh my, the cup cake competition is somewhere else lady!

This is so groovy, if only there was a band.

Catwezels son was here!

United States of Sadness

My father loves it way up front, absolutely no idea why!

While the parents were trying to get all the stuff as dry and clean in their cars they were jumping up and down in the mud.

De laatste foto hoort er niet helemaal bij. Het is Neil Young, die de dag na onze terugkomst van WOMAD in Wellington optrad. Had 2 kaartjes kunnen bemachtigen. Nienke wilde niet mee en dus was Trevor de gelukkige man. Wat een concert. De man is 67 maar dat was aan zijn energie niet te zien. Ouderwets goede electrische gitaar solo's vlogen ons om de oren. Helemaal goed. En van de geruchten dat het maar 1 1/2 uur zou zijn klopte niets, hij speelde bijna 3 uur vol. De trommelvliezen werken inmiddels weer, maar het was het waard. Zie ook de review uit de krant.

Tot slot een paar muziek fragmentjes om te laten horen waar wij van genoten hebben. Een paar heel verrassende zoals de eerste twee, een fraai liedje van Ampero Sanchez uit Spanje,