9 oktober 2014: Perestroika? Glasnost?

Russisch inderdaad. Het betekent herstructureren. Het wordt hoog tijd dat de Verenigde Naties daar eens aan gaan werken. En m.n. aan het verdrag van Geneve omtrent diplomatieke onschendbaarheid. Comboy Poetein heeft een hele grote mond en Rutte kennende zal Nederland wel excuus aanbieden, immers de economie is veel belangrijker dan een dronken Russische del die haar auto op een paar anderen parkeert of een Russische diplomaat die zijn kinderen met een 'steppe-mentaliteit' opvoedt. Die onschendbaarheid had ooit een doel maar wordt door dit soort maffiosi al jarenlang misbruikt om straffeloos de ploert uit te kunnen hangen. De ruggegraat zal wel weer niet sterk genoeg zijn en 'glasnost' is al lang een woord dat de Russen al een tijdje niet meer kennen. Overigens zal deze diplomaat waarschijnlijk wel binnenkort worden overgeplaatst naar een nieuwe post op Lampedusa of Antartica of zo.
Voor zover de Nederlandse kranten. Veel meer interessant nieuws is er dan ook niet. Zeker al niet op voetbal gebied waar de Nederlandse clubs al zo'n beetje op alle fronten zijn uitgeschakeld. Dat geeft weer een goed gevoel voor Brazilie volgend jaar. 'Wij' moeten eerst nog een partijtje zien te winnen tegen Mexico of Panama, ook al niet erg hoopvol. Nou ja, met 12 uur tijdsverschil met Rio scheelt dat toch weer wat nachtrust volgend jaar.
Hier meer excitement. Donderdag gingen we naar Trinity Roots in Wellington. Als goede Hollanders waren we op het aangekondigde tijdstip aanwezig, als enigen. Net zoals bij onze praktijk vergaderingen arriveren de kiwi's gewoon een half uur of meer later. Afgezien van een bejaarde hippy waren we de enigen in de zeg maar echt volwassen leeftijdsgroep (> 30). Dat was te merken. Geen idee waarom sommige mensen naar een concert gaan, maar de meesten waren m.n. bezig om zich in rap tempo vol te laten lopen, zich zo snel mogelijk te omgeven met iedereen die in hun ogen belangrijk was (middelen gebruikend als zwaaien als een schipbreukeling of gillen als een varken), vooral elke poep en scheet onmiddelijk via Facebook of Twitter te verspreiden via de inmiddels in hun hand vergroeide smartphone, om de 3 minuten door het 400 koppige publiek (zaal voor 250) te wurmen om buiten in de frisse lucht de longen vol sigarettenrook te zuigen of proberen de band te overstemmen om je directe en indirecte omgeving te laten weten wat je vriend aan de andere zijde van de zaal net van zijn buurvrouw heeft gehoord. Daarbij was het ongeveer 40 graden. Nienke en ik verlieten dan ook onze strategische locatie (nou ja, strategisch, met 2 kerels van 2+ m. voor je) en zochten een nieuw strategisch plaatsje op aan de bar achterin. Daar was het prima vertoeven en verkoeling nabij. De dag erna hebben we ons 20 jarig huwelijk bekroond met een etentje bij ons favoriete restaurant Terohana estate in Martinborough. 20 jaar getrouwd en 25 roerige jaren bij elkaar alweer.

Zicht vanuit onze Margrain Villa in Martinborough

Druk, druk, druk, want zaterdag avond hadden we een praktijk etentje. Op mijn voorstel deden we iets aan teamwork vooraf. In 15 minuten moest er van wat spullen uit een plastic tas door de teams een shirt een onderbroek en schoenen worden geproduceerd. Het is ongelooflijk, maar er was daadwerkelijk teamwork te bespeuren. De foto links is van mijn Zuid Afrikaanse college Bert die zich alvast aan het opwarmen was voor de big clash van die nacht tussen de Springboks en de All Blacks voor de 4 Nations cup title. Helaas voor Bert kregen de Springboks een lesje effectiviteit 27-38. De foto rechts is van Lloyd in mijn kanten slipje. Het teamwork wordt vervolgd.

Collega uit Zuid Afrika

Lloyd met kanten slip.

Maandag avond mijn 50++ gevierd door mijn eerste singeltje te spelen in jaren. Wat is die baan ineens groot geworden! Gewonnen, dat wel, maar een dag later moest ik het werk toch laten lopen. Alle spieren in mijn lichaam lieten weten het niet eens te zijn met het nieuwe sport beleid. Ik hou het maar op een virusje want anders worden de komende maanden een probleem.
De reis voor volgend jaar is geboekt. April deze keer omdat mijn college stiekum al de maand mei had geblokkeerd. Op de terugweg vliegen we dan naar Adelaide waar we eerst de Barossa valley gaan verkennen en dan rijden we via de Great Ocean Road naar Melbourne om van daaruit naar huis te vliegen. We hebben er nu al zin in.
De muziek deze week is van Agnels Obel met Fuel to fire en daarna de heerlijke jazz van Mulato Astatke die op zijn nieuwe CD zelfs een nummer heeft opgenomen met onze favoriet Fatouma Diawarra.